อยู่ดี ๆ นีนีก็ทะลุมิติมาเป็นคุณหนูรองจวนเสนาบดีในนิยายเรื่องดัง แล้วอยู่ดี ๆ ก็ได้สมรสพระราชทานกับจวิ้นอ๋อง? เฮลโหลวววว ใครอยากได้? ใครร้องขอมิทราบ? ในคืนเข้าหอ นอกจากอีตาผัวจะหายหัวไปแล้ว สิ่งที่รออยู่ในห้องหอคือยาพิษอีกต่างหาก หลังจากนั้นก็เต็มไปด้วยแผนการกำจัดเธอจากบรรดาสาว ๆ
เมื่อชีวิตใกล้จะดับสูญ ‘อวิ้นซือเมิ่ง’ จึงได้รู้ว่าที่ผ่านมานางทำผิดทั้งหมด ทำให้บุตรชายและบุตรสาวของตนต้องพานพบกับเรื่องเลวร้ายจนสูญสิ้นทุกอย่าง เมื่อมีโอกาสได้ย้อนกลับมาแก้ไขอีกครั้ง นางจะไม่ยอมให้ทุกอย่างเป็นเหมือนเดิม สามีไม่สนใจนางแล้วอย่างไร ชาตินี้…นางขอเป็นมารดาที่ดีก็เพียงพอแล้ว
นักศึกษาเรียนดีจากวิทยาลัยเกษตรทะลุมิติมาเป็นเด็กสาวชาวนาผู้โง่เขลาและมีนิสัยป่าเถื่อน บิดาก็ตาย มารดาก็อ่อนแอ น้องชายดันมาตีตัวออกห่าง ส่วนพี่สาวก็มักจะคิดว่าเธอเป็นภาระเสมอ แต่โชคดีที่เธอมีมิติน้ำพุวิญญาณอยู่ในมือ เธอทั้งกลายเป็นนักล่าหมูป่า ทำให้ฝูงหมาป่าตกใจ ใช้น้ำพุวิญญาณมาปลูกพืชพันธุ์
จู่ ๆ ก็เข้าไปเป็นนางร้ายที่มีทั้งลูกและสามีในนิยายที่เพิ่งอ่านแค่บทแรก ต้องมีชีวิตอยู่จนจบเรื่องจึงจะกลับโลกเดิมได้ ทว่าในนิยายนางร้ายมีจุดจบน่าอนาถ หญิงสาวจะผ่านมันไปได้เช่นไร
สาวไทยยุค ๒๐๒๒ อย่างฉัน ทำไมถึงได้ทะลุมิติมาเกิดใหม่ในร่างแม่หญิงแห่งนครหลวงปรางทองได้ล่ะ! แม้จะเป็นถึงบุตรสาวคนโตของพระยากฤษฎาภาสผู้มั่งคั่งร่ำรวยก็จริง… แต่คนอย่างเธอกลับใช้ชีวิตอยู่อย่างอนาถเสียยิ่งกว่าบ่าวไพร่เสียอีก เรือนหลังเล็กที่แทบจะกันลมและฝนไม่ได้ หากลมแรงๆ พัดมาคาดว่าหลังคาน่าจะปลิวได้ง่ายๆ!
ในโลกของมนุษย์… นางมีชีวิตที่น่าอนาถ เกิดมาก็เป็นลูกเมียน้อยที่เมียหลวงไม่ปลื้ม ญาติลืม พ่อทิ้ง ทั้งขี้โรค หัวอ่อนและจนกรอบ ไม่เคยมีตัวตนอยู่ในสายตาใคร เป็นเพียงฝุ่นผงที่จะเช็ดทิ้งเมื่อไหร่ก็ยังได้ ในโลกของสัตว์… นางคือครูฝึกอสูรระดับเทวะ มีสหายมากมายตั้งแต่แผ่นฟ้าจรดผืนดิน
เมื่อลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง นางก็พบว่าตัวเองอยู่ในร่างของเสวียนซ่งเหยา ซึ่งเป็นฮองเฮาเคียงบัลลังก์ ทว่ากลับไม่เคยได้รับความรักจากฮ่องเต้ แต่เขาไม่มาก็ดีแล้วไม่ใช่หรือ เมื่อชาติก่อนนางเป็นนักฆ่า ไม่อาจใช้ชีวิตอย่างสงบสุขได้ ตอนนี้นางขออยู่ในตำหนักใช้ชีวิตสงบเงียบ ไม่หวนรำลึกถึงเรื่องเก่าอีก
ปินปินย้อนเวลามาอยู่ในนิยายยุคจีนในร่างของนางร้ายของเรื่อง นางคือสตรีร้ายกาจที่พระเอกเกลียดชัง พระรองไม่ชอบหน้าและนางเอกที่เสแสร้งว่าถูกนางร้ายกลั้นแกล้งเสมอ ปินปินจะเปลี่ยนจากนางร้ายหน้าโง่ที่ดีแต่กรีดร้องเป็นนางร้ายมากเล่ห์ที่นางเอกจอมเสแสร้งสู้ไม่ได้
เรื่องที่เกิดขึ้นกับตัวเธอในช่วงโค้งสุดท้ายที่กำลังจะเรียนจบปริญญาเอกจากมหาวิทยาลัยชื่อดังในอเมริกานั้น จู่ๆเธอก็หลุดกลับไปอยู่ในประเทศบ้านเกิดในช่วงเวลาร้อยกว่าปีก่อนเสียอย่างนั้น แถมยังอยู่ในร่างเด็กอายุน้อยไม่ถึงสิบขวบอีกด้วย! บิดาเสียชีวิตจากอุบัติเหตุ มารดาตรอมใจตาย พี่ชายยังอยู่ไกลคนละซีกโลก
…ท้ายที่สุดต้องพบจุดจบด้วยความตาย… ทว่าดวงจิตของนางร้อนรุ่มด้วยเพลิงแค้น! ความชิงชังที่ถูกหลอกใช้! ถูกทรยศหักหลังวิ่งวนในใจไม่ยินยอม! ยามร่างดำดิ่งลงจากหน้าผาพร้อมความรู้สึกผิดของมารดาต่อบุตรในครรภ์ นางอ้อนวอนต่อสวรรค์…ให้นางได้กลับไปอีกครั้ง กลับไปเพื่อเอาคืนทุกคนที่มันลงมือกับนาง
นางย่อมไม่นึกไม่ฝันว่าจะมีวันที่ใครสักคนสังเกตเห็นถึงความหิวโหยอดอยากของนาง คอยสรรหาขนมอร่อย อาหารรสเลิศมาปรนเปรอนางมิได้ขาด แต่ ‘สวีจ้งเซวียน’ ก็เป็นขุนนางหนุ่มอนาคตไกล จากฐานะนางในตอนนี้ก็คงไม่พ้นเป็นได้เพียงอนุของเขา ซึ่งนั่นขัดต่อปณิธานมั่นในใจนางที่ว่า… ชาตินี้ไม่ขอเป็นอนุ!
หลายคนอาจจะหาแฟนด้วยการเล่นแอฟหาคู่ แต่สำหรับความรักพิลึกพิลั่นของไผ่หลิวนั้นมีผัวด้วยวิธีย้อนเวลา ฟังไม่ผิดหรอก อีหลิวมีผัวด้วยวิธีย้อนเวลา เพราะอยู่ๆ ก็ถูกโชคชะตาเล่นตลกพาตัวไปนอนบนเตียงนุ่มๆ ในห้องนอนของพ่อฟัก คุณหลวงหนุ่มรูปหล่อหน้าขรึม ที่ไม่ประสีประสาเรื่องอิสสตรี
คนหนึ่งคือองค์หญิงลำดับที่หนึ่งแห่งแคว้นเฉียน ยอดดวงใจของฮ่องเต้ ฮองเฮา และองค์รัชทายาท คนหนึ่งเป็นเพียงชาวนาในหมู่บ้านยากจนและห่างไกล มองผ่านมุมใดล้วนแต่ไม่คู่ควรไม่เหมาะสม ทว่าโชคชะตากลับทำให้ เถาป๋อ ชาวนายากจน กลายเป็นพระสวามีของ เฉียนเว่ยเว่ย องค์หญิงลำดับที่หนึ่ง
ผู้คนในเผ่าภูยอต้องอยู่อย่างหลบซ่อน ปิดบังตัวตน หล่อนจึงหาเลี้ยงชีพด้วยการขายสมุนไพรในเชียงสานคร แต่แล้ว มิรู้เวรกรรมอันใดของหล่อน จึงถูกคนเลือดร้อนเช่นขุนไชยะตามเทียวไล้เทียวขื่อเสียได้ เขาทำให้หล่อนมิอาจขายสมุนไพรที่เดิมได้อีกต่อไป เพราะเจอหน้ากันคราใด ท่านขุนจักชวนไปอยู่ร่วมเรือนท่าเดียว
เกาชิงเทียนพยาบาลสาววัยคานทอง ทั้งชีวิตมีแต่ต้องชดใช้หนี้ให้ผู้เป็นพ่อ ซ้ำโชคร้ายยังถูกโจรโรคจิตจะปล้ำทำเมียจนถูกฆ่าตาย มีโอกาสกลับมาเกิดใหม่ แต่ชีวิตรันทดยิ่งกว่าเดิม ท้องไม่มีพ่อแถมยังถูกตัดขาดจากพ่อบังเกิดเกล้าอีก ‘สวรรค์นี่ท่านเมตตาข้าแล้วใช่หรือไม่’