วาสนารักพานพบ ผูกพันธนาการดวงใจทั้งสองไว้ทุกชาติภพ ชีวิตนี้นางเป็นเด็กสาวชนบท ลู่ชิง มีครอบครัวที่น่ารักอบอุ่น ครอบครัวทำนา ยากจน นางจะทำให้ทุกคนได้กินอิ่มนอนอุ่นด้วยสมองและสองมือของนาง แต่ใครให้วาสนารักพันธนาการด้ายแดงเข้ากับแม่ทัพหนุ่มผู้เย็นชา ยากที่จะแยกจากกัน
หลิวเยี่ยนเฟย เป็นฮ่องเต้ที่ขึ้นครองราชย์ในช่วงกลียุค สุดท้ายเขาต้องตายเพราะถูกคนสนิทลอบวางยา รู้สึกตัวอีกทีหนึ่งวิญญาณก็หลุดเข้ามาอยู่ในร่างของสตรีมเมอร์ไส้แห้ง ที่มีลูกติดเป็นเจ้าก้อนแป้งตัวน้อยน่ารักคนหนึ่งซะแล้ว แล้วแบบนี้โอรสสวรรค์อย่างเขาจะปรับตัวเข้ากับโลกในปี 20xx ได้หรือไม่?
หลังพิธีสมรสพระราชทาน หลี่ชีฉือกับฝูถิงต้องแยกจากกันราวกับห่างไกลพันลี้ นางต้องอยู่นำตำหนักกวงอ๋อง เขาต้องอยู่คุ้มครองไพร่ฟ้าราษฎรทางเหนือ แต่แล้วแข็งแกร่งเพียงใดก็ยังคงต้องการการปกป้อง หลี่ชีฉือดั้นด้นฝ่าความทุรกันดารแสนทารุณขึ้นมาหาเขา ใครจะรู้ว่าจวนผู้บัญชาการกองทัพพิทักษ์อุดรที่ยิ่งใหญ่ภายในกลับกลวงโบ๋
เพราะก่อเรื่องเอาไว้ในงานดูตัว จนอายุจวนจะ 20 ปีแล้วจ้าวเหมิงเหมิงก็ยังไม่ได้ออกเรือนสักที แม่เลี้ยงเห็นท่าไม่ดี จึงส่งนางไปเป็นสาวใช้ในจวนแม่ทัพ แต่แม่ทัพรูปงามท่านนี้ กลับมีนิสัยที่ยากจะรับมือ ทว่าหลังจากอยู่ด้วยกันในช่วงระยะหนึ่ง แม่ทัพลู่เซียวผู้นี้กลับหลงเสน่ห์ปลายจวักของนางจนถอนตัวไม่ขึ้น
หลังจากข้ามภพมาอยู่ในร่างองค์หญิงอมโรคที่ป่วยตายตอนอายุห้าปี ‘เจียวเหยียนซี’ ตั้งใจใช้ชีวิตต่อไปในร่างขององค์หญิงที่ถูกลืมอย่าง ‘กู้เหยียนซี’ อย่างมีความสุขอยู่ในตำหนักร้างของวังหลวงตราบสิ้นชีพ หากไม่ติดว่าจู่ ๆ กลับมีราชโองการสั่งจากเบื้องสูงลงมา ให้นางได้สมรสตบแต่งเป็นฮูหยินเอกของ ‘จื่อหวงกงซื่อจื่อ’
หนึ่ง รักจริงแท้ หากแม้นมิเห็นค่าอาจสูญเสียตลอดกาล ครั้นยามมีอยู่ไม่เห็นคุณค่า อยู่ตรงหน้ามิเห็นโอกาส ยามสูญไปร่ำร้องเพียงใด มิอาจหวนคืน เหตุผล หรืออารมณ์ คุณธรรมหรือความกตัญญู หากการตอบแทนบุญคุณ ต้องแลกมาด้วยหยาดโลหิตของผู้บริสุทธิ์แล้วไซร้ ความกตัญญูจะถือเป็นคุณธรรมอยู่หรือไม่
โฉวเจียวเข้ามาอยู่ในนิยายอิโรติกของเธอ กลายเป็นโฉวเจียวเจียวนางเอกผู้น่าสงสารที่ถูกสามีตัวร้ายข่มเหงย่ำยีด้วยแท่งหยกปลอมเท่าของลา เธอจะต้องหาทางหนีจากชะตากรรมอันโหดร้ายก่อนที่เขาจะเอามันเข้ามาในตัวเธออีกครั้ง! “หากเจ้าไม่ตั้งครรภ์ เจ้าก็จะหนีไปใช่หรือไม่?” “ใช่ ท่านไม่เคยรักข้า
เมื่อฉีฉีสาวขายบริการถูกแขกทรมานจนตาย วิญญาณจึงถูกส่งมาเกิดใหม่ หลินหว่านเอ๋อร์คนเก่าคงรู้แล้วว่าความอดทนของตนนั้นช่างไร้ค่า กับคนที่ไม่มีใจถึงแม้ว่านางจะพยายามอย่างไรเขาก็ยังคงไร้ใจอยู่ดี ยังดีที่ยังคิดได้ แต่ก็เหมือนว่านางจะคิดได้ช้าเกินไปหน่อย! ข้าจะใช้ชีวิตนี้เผื่อเจ้าให้เอง!
สามีไม่รักก็ช่างปะไร ขอเพียงนางได้เขียนหนังสือปกเหลืองเป็นพอ เพราะความเข้าใจผิดของเบื้องบน แม่ทัพใหญ่ ‘เซียวหยาง’ จึงได้แต่งฮูหยินถึงสองคนเข้ามาในจวน หนึ่งคือฮูหยินเอกผู้ได้สมรสพระราชทานจากไทเฮา ผู้มีชื่อเสียงเลื่องลือไกล สองคือฮูหยินรองผู้ได้สมรสพระราชทานจากฝ่าบาท ผู้อยู่ในใจเขามานานแล้ว
หนิงเซียนย้อนเวลากลับมาในโลกอีกใบ ในอ้อมแขนของนางคือเด็กน้อยอายุเจ็ดขวบกำลังแปดขวบหนาวที่หลับสนิท เมื่อความทรงจำของร่างนี้หลั่งไหลมาจนครบ… นางมาอยู่ในร่างของมารดาว่าที่นางร้ายของนิยายที่เคยอ่าน “นายหญิงแย่แล้วเจ้าค่ะ ตอนนี้นายท่านมาที่นี่” “ผิดแล้ว… เจ้าควรเรียกเขาว่าท่านแม่ทัพ
เจ้าเอยทะลุมิติเข้ามาในนิยายเรื่องหนึ่ง และวิญญาณเข้าไปสวมร่างสตรีผู้หนึ่งที่อยู่ในฐานะนางร้าย ซ้ำยังมีสามีเป็นตัวร้ายอีก เธอต้องการแก้ไขจุดจบของตัวเองและสามี จึงทำทุกวิถีทางในการเกี้ยวสามี…แต่หวงเฟิงอี้สามีตัวร้ายคนนี้ เหตุใดถึงได้หวงตัวนัก “รับปากก่อนว่าท่านจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับสตรีอื่นอีก”
กู่จิ้นอัน บุรุษผู้เคยองอาจบนหลังอาชา ทว่าต้องนอนแน่นิ่งกลายเป็นคนไร้ประโยชน์เพราะถูกหักหลัง วิญญาณไปสิงสู่อยู่ในร่างนกสีฟ้า บิดาเลยจำต้องหาสตรีมาแต่งงานเพื่อแก้ดวงชะตา สตรีผู้ถูกหมางเมินอย่าง หวังลี่ถิง ยินดีก้าวเข้าสู่ประตูวิวาห์ ดูแลรักษาร่างกายอันไร้สตินั้นอย่างดีเยี่ยม
แม้ร่างแตกดับ แต่เพราะใจยังคงมีห่วงต่อสามีสุดหล่อเหลา กับบุตรชายสุดน่ารัก นางจึงได้กลับมาอีกครั้ง โดยการช่วยเหลือของท่านเทพผู้แสนใจดี เพ้ย! ทำไมข้าจึงกลายเป็นทารกได้! นางที่ยังแบเบาะเช่นนี้ แม้จะกลับมาเกิดได้อีกครั้ง แต่หนทางรักของนางกับ ‘เจิ้งหย่งเหยียน’ ก็ยังนับว่าห่างไกลกันเป็นหมื่นลี้
หญิงสาวหารู้ไม่ว่า…หลังจากถูกนางปฏิเสธครั้งนั้น ก็ไม่มีครั้งใดเลยที่เขาจะปล่อยมือไปจากนาง เด็กน้อยตั้งปณิธานแน่วแน่…รอคอยเวลาที่จะได้เติบโตอย่างองอาจห้าวหาญ นางต้องเป็นของเขาแต่เพียงผู้เดียวเท่านั้น เมื่อถึงตอนนั้นแม้นางจะยังปฏิเสธเขาแต่ก็จะไม่มีวันหนีไปจากชีวิตเขาได้
นางเห็นสามีตระกองกอดสตรีนางนั้นด้วยความอบอุ่นแววตาดูมีแต่ความรักใคร่เอื้อเอ็นดู เมื่อสายนั่นมองมาที่นาง มีแต่แววตาเย็นชาเยียบเย็นจนทำให้นางหนาวเหน็บสะท้านกาย จวนเจียนแทบจะล้มลงได้ทุกเมื่อแต่ก็ต้องฝืนยิ้มกลั้นน้ำตามิให้มันไหลออกมา ภายในอกนั้นปวดร้าวราวกับถูกหนามพิษทิ่มแทง