ครอบครัว

เมื่อชีวิตใกล้จะดับสูญ ‘อวิ้นซือเมิ่ง’ จึงได้รู้ว่าที่ผ่านมานางทำผิดทั้งหมด ทำให้บุตรชายและบุตรสาวของตนต้องพานพบกับเรื่องเลวร้ายจนสูญสิ้นทุกอย่าง เมื่อมีโอกาสได้ย้อนกลับมาแก้ไขอีกครั้ง นางจะไม่ยอมให้ทุกอย่างเป็นเหมือนเดิม สามีไม่สนใจนางแล้วอย่างไร ชาตินี้…นางขอเป็นมารดาที่ดีก็เพียงพอแล้ว

คนหนึ่งคือองค์หญิงลำดับที่หนึ่งแห่งแคว้นเฉียน ยอดดวงใจของฮ่องเต้ ฮองเฮา และองค์รัชทายาท คนหนึ่งเป็นเพียงชาวนาในหมู่บ้านยากจนและห่างไกล มองผ่านมุมใดล้วนแต่ไม่คู่ควรไม่เหมาะสม ทว่าโชคชะตากลับทำให้ เถาป๋อ ชาวนายากจน กลายเป็นพระสวามีของ เฉียนเว่ยเว่ย องค์หญิงลำดับที่หนึ่ง

ความพยายามอยู่ที่ไหน โรสิตาก็เห็นจะพบความเจ็บอยู่ที่นั่น โวยวาย เหวี่ยง ประชด อาละวาด เธอทำหมดทุกอย่างยกเว้น ‘ตัดใจ’ กระทั่งลมหายใจสุดท้ายกำลังจะขาด โรสิตาถึงได้รู้ว่าสิ่งที่มีค่ากว่ารักจากสามี คือลูกสาวที่เธอไม่เคยใส่ใจ… ถ้ามีโอกาสอีกสักครั้ง เธอจะเลือกทุกอย่างตรงข้ามกับที่ผ่าน…

จะเกิดอะไรขึ้น เมื่ออาม่าหลานคู่หนึ่ง ทะลุมิติมาเป็นนางร้ายแม่ลูกในนิยายยุคโบราณที่ผู้เป็นหลานกำลังติดงอมแงม ‘หลานสาววัยใส’ ที่จู่ๆ ต้องทะลุมิติมาเป็น ‘ฮูหยินเอกผู้แสนร้ายกาจ’ พ่วงมาด้วย ‘บุตรสาวขี้อิจฉาวัยห้าขวบ’ ที่ตอนนี้วิญญาณข้างในถูกสับเปลี่ยนเป็น ‘อาม่าผู้เหลอหลา’ ที่ข้ามมิติมาพร้อมกับเธอ

โลกเหวี่ยง ‘เขา’ พ่อของลูกให้เข้ามาในวันที่เธอไม่ต้องการ สิบปีก่อนเธอเคยขอร้องอ้อนวอนขอความรัก เขาไม่เห็นใจยังคิดว่าเธอต้องการทำลายอนาคตของเขา ‘คนรัก’ ในสายตาและหัวใจจึงเปลี่ยนเป็น ‘คนใจร้าย’ ที่เธอไม่เคยรู้จัก “ท้องได้ยังไง พี่ให้มีนกินยาคุม ทำไมถึงไม่กิน” เขาตะคอกเสียงดังจนร่างบางสะดุ้งสุดตัว

อดีตนักศึกษาทางด้านภาษาจากเมืองผูหนิง ต้องกลับมาดูแลแม่ที่ป่วยจนแม่เสียชีวิต เธอมีงานอดิเรกคืออ่านหนังสือนิยาย จะด้วยเหตุผลกลใดก็แล้วแต่ ทำให้เธอถูกดึงเข้าไปอยู่ในนิยายเรื่องหนึ่งที่เธอเพิ่งอ่าน ไปอยู่ในร่างแม่ของวายร้าย ในนิยาย ที่ต้องตายตั้งแต่ต้นเรื่อง เธอจึงพยายามที่จะเปลี่ยนเส้นทางชีวิตของเธอ

“ท้องเหรอ? ฉันรับผิดชอบแค่ลูก ส่วนเธอก็ออกไปใช้ชีวิตในแบบที่เธอต้องการ ไปอยู่ในที่ที่เธออยากอยู่ แต่ไม่ใช่ที่นี่…และลูกต้องอยู่กับฉัน” เสียงทุ้มที่เอื้อนเอ่ยออกมาจากริมฝีปากหยักหนานั้นบาดลึกในความรู้สึก มือเล็กกำกระโปรงตัวเองแน่น เด็กสาวพยายามกักเก็บความรู้สึกเจ็บปวดไว้ภายใน

ทั้งหมดเกิดเพราะความ ‘โง่เขลา’ ของนางเองในชีวิตก่อน หากไม่เพราะนางหลงรูปและตำแหน่งของเขา นางก็ไม่มีทางจบชีวิตลงอย่างน่าอนาถถึงเพียงนี้ ตัวนางตายนั้นไม่เป็นไร…แต่ที่นางทนไม่ได้ ก็คือ ความตายได้พรากเอาชีวิตของลูกนางไปด้วย….

“รออีก 8 เดือนกว่าๆ พอเธอคลอดลูกแล้ว ฉันจะยกเขาให้เป็นลูกของพริม ส่วนเธอจะเป็นแค่คนแปลกหน้าสำหรับลูก เธอจะไม่มีสิทธิ์อะไรในตัวเขาทั้งสิ้น ทำได้แค่มองอยู่ไกลๆ แต่ไม่มีทางได้ใกล้ชิด ไม่ได้กอด ไม่ได้อุ้ม ไม่ได้ยินแม้แต่คำที่ลูกจะเรียกเธอว่า ‘แม่’ นี่แหละถือเป็นการชดใช้ในสิ่งที่เธอทำกับพริมอย่างสาสมที่สุด”

ความสัมพันธ์ของเฌอชลกับปัชชุนนั้นซับซ้อน… โตมาด้วยกัน ห่างกันไป กลับมาเจอ และห่างกันไปอีก แต่ปัชชุนรู้ดีว่ามีตัวแปรแค่ตัวเดียวนั่นคือลลนา… ลลนาเป็นพี่สาวต่างแม่ที่เฌอชลไม่ชอบหน้า ไม่อยากอยู่ใกล้ แล้วมันเรื่องอะไรที่น้องชายของปัชชุนต้องไปแต่งงานกับเจ้าหล่อน ผลคือเฌอชลยิ่งหนีห่างจากเขาไปอีก

ชีวิตอันมืดมนของฐากูรพบกับจุดหักเหครั้งใหญ่ เมื่อกตัญญูที่เป็นเพียงเด็กในบ้านยืนยันว่าเธอท้องกับเขา หืม? ไปได้กันตอนไหน…เขาเฝ้าถามตัวเองเป็นล้านครั้ง เอาเถอะ…จากชีวิตมืดมนเปลี่ยนเป็นชีวิตสับสนดูบ้างก็น่าจะดี ฐากูรยอมให้กตัญญูมาอยู่ที่คอนโดด้วย แถมยังดูแลเธออย่างดีในฐานะแม่ของลูก (ใครไม่รู้)