คลิกรูปปกหนังสือ เพื่อดาวน์โหลดอีบุ๊ค แต่ถ้ามีจำนวนเล่มเยอะ ให้คลิก link เลขที่เล่มด้านล่าง แทนรูปหน้าปกนะคะ
“แม่หนูไปทำงานแล้วนะ นอนไปเลยนะ ไม่ต้องรอ”
พิมผกา สาวร่างบางราวกับใบอ้อย ผิวขาวเนียน
ผมยาวเกือบถึงบั้นเอว มัดหางม้าไว้แบบหลวมๆ สูงราวร้อยหกสิบ
สวมกางเกงยีนส์ขายาวแบบพอดีตัวท่าทางทะมัดทะแมง
กำลังนั่งผูกเชือกรองเท้าผ้าใบอยู่ที่บันไดหน้าบ้าน
เตรียมตัวไปทำงานพิเศษที่ผับหรูใจกลางเมือง
“เออ ฉันไม่รอแกหรอกนังพิมพ์ หาทิปให้ได้เยอะๆล่ะ พรุ่งนี้ฉันจะเอาไปจ่ายค่าน้ำ ค่าไฟ”
“ค่าน้ำ ค่าไฟไรแม่ เพิ่งขอไปเมื่ออาทิตย์ที่แล้วไม่ใช่เหรอ นี่แม่แอบเอาเงินไปเล่นหวยอีกแล้วใช่มั้ยเนี่ย?”
“เอ่อ คือ……”
ปรานี หญิงสาววัย 42 พูดอะไรไม่อออกเมื่อผู้เป็นลูกพูดแทงใจดำ
“แม่……นี่แม่เอาเงินค่าน้ำ ค่าไฟไปหมดกับ…..”
พิมพ์ถึงขั้นหมดคำพูดกับผู้เป็นแม่
“เออ เล่นแล้วจะทำไมวะ นี่แม่เอ็งนะเว่ย เงินนิดๆหน่อยๆอย่ามางก”
“โธ่แม่ เดือนหน้าหนูเปิดเทอมแล้วนะแม่ ประหยัดหน่อย ทั้งหวยทั้งไพ่น่ะเพลาๆลงหน่อย พิมพ์หาเงินไม่ทันแล้วเนี่ย”
“ไพ่เพ่ย ที่ไหนไม่เคยเล่นโว้ย แกอย่ามาใส่ร้ายชั้นนะ นี่เอ็งเป็นลูกหรือเป็นแม่กันเนี่ยนังพิมพ์ห้ะ หนอยย”
“ไม่เล่น ก็ไม่เล่นสิแม่ ดีซะอีก เผื่อวันไหนหนูไม่มีตังค์กินข้าว จะโทรไปแจ้งตำรวจว่ามีวงไพ่ที่บ้านป้าพวง เผื่อได้ค่านำจับสัก 4-500”
“นี่แก แก ไปเลยไปทำงานของแกเลยไป ไม่ตัองมาขู่ฉันหรอกไม่กลัวโว้ย”
“ไปล่ะแม่ ขี้เกียจทะเลาะด้วย”
พิมพ์กึ่งเดินกึ่งวิ่งออกมาจากบ้านไม้สองชั้น ซึ่งเป็นบ้านที่อยู่มาตั้งแต่เด็ก
พร้อมกับหันหลังไปมองอย่างผวา เผื่อแม่ของเธอเขวี้ยงอะไรมาจะได้หลบทัน
คุยกันเรื่องเงินกับแม่ทีไร วันดีคืนดี กระถางดอกไม้ลอยมาบ้างล่ะ ครกบ้าง
รองเท้าบ้าง แล้วแต่ว่าอะไรจะอยู่ไกล้มือแม่ของเธอที่สุด
พิมเดินมายังป้ายรถเมล์ใกล้บ้าน เพื่อรอขึ้นรถไปทำงานพิเศษ
โดยเป็นเด็กเสริฟร์ที่ผับหรูแห่งหนึ่งในย่านธุรกิจใจกลางเมือง
ถึงแม้จะไกลไปหน่อย แต่ยอมเหนื่อยเพราะที่นี่รายได้ดีมากสำหรับเธอ
บางคืนเธอได้ทิปหลายพันบาท ซึ่งผับนีัส่วนใหญ่จะเป็นลูกค้ากระเป๋าหนัก
รวมไปถึงเศรษฐี นักธุรกิจชาวต่างชาติ จึงใช้ภาษาอังกฤษ
เป็นภาษาหลักทำให้พิมผกาได้เปรียบในส่วนนี้ เพราะเธอเป็นเด็กเรียนดี
ได้ทุนมหาลัยชื่อดังตั้งปี1จนตอนนี้ปี4แลัว แต่เธอก็ไม่ได้บอกปราณีผู้ซึ่งเป็นแม่
กลัวว่าถ้าบอกไปแม่เธอจะใช้จ่ายเงินที่หามาได้แบบสุรุ่ยสุร่าย
เพราะแค่ค่าหวยปาไปเดือนนึงก็หลายพันบาทแล้ว
นี่ยังไม่นับรวมเงินที่แม่แอบเอาตั้งวงเล่นไพ่กับข้างบัานอีก
แค่คิดพิมผกาก็ถอนหายใจออกมาแรงๆ เพื่อระบายความกลัดกลุ้ม
สองตามองไปเห็นรถเมล์สายที่ต้องขึ้นเธอเพื่อไปทำงาน
ร่างบางลุกขึ้นพร้อมยกมือโบก เมื่อรถเมล์จอดสนิทเจ้าตัวก็ดินขึ้นไปหาที่นั่งที่ว่าง
เมื่อได้ที่นั่งก็หลับตาพักสายตา
โดยที่เจ้าตัวไม่รู้เลยว่าการไปทำงาพิเศษวันนี้จะเกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้นกันกับตัวเธอ