คลิกรูปปกหนังสือ เพื่อดาวน์โหลดอีบุ๊ค แต่ถ้ามีจำนวนเล่มเยอะ ให้คลิก link เลขที่เล่มด้านล่าง แทนรูปหน้าปกนะคะ
ดาราพราว …ถูกร้องขอจากมารดาของคนรัก ให้ออกไปจากชีวิตของ นพ.ภูวนาถ
แพทย์หนุ่มอนาคตไกลที่ได้ทุนไปเรียนต่อยังต่างประเทศ
แม้จะเจ็บปวดแต่เธอก็จำใจทำตาม แม้ว่าวันนั้นจะเป็นวันที่เธอเพิ่งทราบว่าตัวเองตั้งครรภ์
และกำลังจะบอกข่าวดีแก่เขา
เหมือนทุกอย่างจะเริ่มไปได้ดีกับการเป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยว
แต่แล้วจู่ ๆ เขาก็โผล่มาอีกครั้ง…แล้วได้เห็นเด็กน้อยอายุสามขวบกว่าที่หน้าตาคล้ายเขาโดยบังเอิญ
คำถามคาใจที่เขาต้องพิสูจน์ให้ได้ ว่าเด็กคนนี้ลูกใครกันแน่…
ลูกเขาหรือลูกชู้รักของเธอตามที่มารดาเขาบอกไว้….แต่ทำไมเขามั่นใจเหลือเกินว่าเด็กคนนี้ลูกเขาแน่นอน
“เธอท้องอย่างนั้นเหรอ”
ภาวิกาแทบจะเข่าทรุด สิ่งที่นางกลัวก็เกิดขึ้นจริงๆ กลัวว่าผู้หญิงมากมารยาคนนี้
จะใช้ลูกไม้นี้จับลูกชายของนาง แล้วก็เกิดขึ้นจริงๆ
ภาวิกากำมือแน่น ตั้งหลักกับข้อมูลใหม่ ถ้าดาราพราวใช้วิธีนี้นางก็คิดวิธีรับมือไว้แล้วเช่นกัน
“ค่ะ ดาวท้อง ดาวเพิ่งตรวจไปเมื่อคืนค่ะ”
เธอตอบกลับไป รู้สึกใจชื้นขึ้นมาหน่อยเมื่อเห็นภาวิกานั่งลงที่เก้าอี้ตามเดิม
“แน่ใจแล้วเหรอ”
“ค่ะ ดาวแน่ใจ เมื่อเช้าก็ตรวจซ้ำไปอีกสองรอบค่ะ ดาวท้องจริงๆ ค่ะคุณแม่ ดาวไม่เอาเรื่องแบบนี้มาล้อเล่นแน่ค่ะ”
เธอยืนยัน
“ฉันหมายถึงว่าเธอแน่ใจใช่มั้ยว่าเด็กในท้องเป็นลูกของภู”
นางอธิบายคำถาม
“คุณแม่!”
ดาราพราวตาเบิกกว้าง คำพูดนี้แปลว่าไง
แปลว่าเธอไม่ซื่อสัตย์กับภูวนาถอย่างนั้นเหรอ ภาวิกาถึงได้ถามเช่นนี้
“ทำไม จะตกใจอะไร ยังไงฉันก็ไม่เชื่อว่าเธอมีแค่ลูกชายฉันคนเดียว ผู้หญิงอย่างเธอมันจ้องจะจับผู้ชายรวยๆ อยู่แล้ว ที่ฉันพูดมา ถูกมั้ย”
นางย้อนถาม
“ดาวมั่นใจว่าเด็กในท้องเป็นลูกพี่หมอค่ะ”
“แต่ฉันไม่เชื่อ”
นางแย้งทันควัน
“งั้นก็ตรวจดีเอ็นเอได้นี่คะ”
ดาราพราวไม่ยอมแพ้
เด็กในท้องเป็นลูกภูวนาถล้านเปอร์เซ็นต์ก็เธอไม่เคยมีคนอื่นเลยตั้งแต่คบกับเขามา
“ฉันคงไม่เสียเวลากับเธอมากขนาดนั้นหรอก เอางี้ ถ้าเธอบอกว่าท้อง ก็ไปเอาออกซะ จะได้จบเรื่องนี้ไป”
นางพูดไม่สะทกสะท้าน
“คุณภาวิกา!”
คราวนี้ไม่เรียกว่าคุณแม่อีกแล้ว
แม่คนที่ไหนจะบอกให้คนที่กำลังจะเป็นแม่คนเหมือนตัวเองไปทำแท้ง มันฆ่าคนอื่นชัดๆ เจตนาฆ่าด้วย
ฆาตกรเลือดเย็นที่สุด ผู้หญิงคนนี้ใจร้ายอย่างหาตัวจับยากจริงๆ
ดาราพราวยืนอึ้งทำอะไรไม่ถูก ไม่คาดคิดมาก่อนว่าจะได้ยินประโยคนี้จากปากของคนที่เป็นแม่คนแล้ว
หญิงสาวยืนกำมือแน่นกว่าเก่า ทั้งที่เพิ่งคลายออกได้ไม่กี่วินาที จ้องมองหน้าภาวิกาด้วยความแค้นเคือง
“ทำไม จ้องมองหน้าฉันทำไม”
นางถาม แต่ดาราพราวไม่ตอบ เธอยืนนิ่งกับที่…
ได้แต่มองอีกคนด้วยสายตารังเกียจไม่ต่างจากที่ภาวิการังเกียจเธอ
“เอางี้แล้วกัน”
นางพูด จากนั้นก็หยิบสมุดเช็คในกระเป๋าขึ้นมาแล้วเขียนตัวเลขลงไปจากนั้นก็ลงชื่อ
แล้วฉีกออกมาวางคู่กับเช็คใบก่อนหน้า
อีกหนึ่งแสนบาท…เท่ากับสองแสนบาทนั่นเอง
“ฉันให้เพิ่ม แล้วไปจัดการทุกอย่างให้จบๆ ไปซะ นี่ถือว่าเป็นค่าทำขวัญให้เธอแล้วกัน”
พูดจบก็เก็บสมุดเช็คลงกระเป๋า
ลุกจากเก้าอี้เตรียมจะเดินออกจากร้าน ก้าวเท้าไปได้สามก้าว ดาราพราวก็พูดขึ้น
“เอาเศษเงินของคุณคืนไปเถอะค่ะ อย่าเอาเงินมาฟาดหัวกันแบบนี้เลย เด็กคนนี้ถ้าพวกคุณไม่ต้องการ ดาวจะเลี้ยงเขาเอง”
เธอกลั้นใจพูดออกไป
สองชีวิต มีค่าแค่สองแสน คนละหนึ่งแสนเท่านั้น แถมอีกชีวิตก็คือให้ตายไปเลย
โหดร้ายมาก โหดร้ายจริงๆ…
“ไม่ได้ เธอต้องไปเอาออก”
นางหันมามองหน้าดาราพราว
สายตาเพชฌฆาตมองหญิงสาวตรงหน้าอย่างต้องการจะกินเลือดกินเนื้อเธอ
“ดาวไม่เอาออก”
“ไม่เอาออกก็ตามใจ อยากเก็บไว้จับผู้ชายคนอื่นอีกก็ตามสบาย แต่สำหรับเธอกับภู ทุกอย่างมันจบลงแล้ว”
นางบอกแล้วจ้องหน้าดาราพราวนิ่ง