คลิกรูปปกหนังสือ เพื่อดาวน์โหลดอีบุ๊ค แต่ถ้ามีจำนวนเล่มเยอะ ให้คลิก link เลขที่เล่มด้านล่าง แทนรูปหน้าปกนะคะ
ธนภัทร พา นิชาภา มาที่ห้อง พร้อมปิดประตูไว้แน่น บิดาของเธอทรยศเขาแล้ว นิชาภายังจะคิดทรยศอีก
ในเมื่อเป็นแบบนี้เขาก็จะทำให้เธอเจ็บปวดเจียนตาย ให้สมกับเงินที่เขาโดนขโมยไป
เขาดูแลเธออย่างดี แต่เธอเองที่ทำเรื่องเลวแบบนั้น นิชาภาร้องไห้ออกมา
ตัวบางสั่นเทาด้วยความกลัวสายตาคนตรงหน้า เธอรีบเดินเข้าไปอยู่มุมบ้าน
เธอเสียใจที่ธนภัทรไม่เชื่อเธอ เธอผิดหวังที่นิรัชทำแบบนี้กับเธอ
“คุณภัทร เขาเป็นลูกของคุณ”
มือบางจับท้องตัวเองไว้แน่น สายตาหวานมองคนตรงหน้าอย่างเสียใจ
ธนภัทรค่อยๆเดินเข้าไป มือหนาจับมือบางขึ้นมากำไว้แน่น จ้องมองเขม็งอย่าวดุดัน
“อย่าเอาลูกของมัน มาอ้างเป็นลูกผม”
“ทำไมคุณพูดแบบนี้”
นิชาภาร้องไห้ออกมาอย่างหนัก เธอเจ็บปวดที่หัวใจกับคำพูดของเขา
ธนภัทรออกแรงบีบข้อมือบางให้แน่นขึ้น จนนิชาภาแสดงใบหน้าเจ็บปวดออกมา
“ต่อไป คุณต้องทำงานทุกอย่างที่ผมสั่ง ส่วนเด็กนี่ ถ้าคลอดออกมาค่อยให้ไอ้นิรัชไป ส่วนคุณต้องอยู่ชดใช้เงินให้ผม”
ด้วยความที่เสียใจ รวมถึงการที่เขาโดนหลอก เขาจึงตัดสินใจแบบนั้น
“ฮื่อ ฟังฉันก่อน”
ธนภัทรพูดจบก็เหวี่ยงร่างบางลงบนเตียง นิชาภารีบขยับตัวลุกขึ้น เธอเห็นเขากำลังจะเดินออกไป ก็รีบลุกเดินตาม
เพื่อพูดให้เขาเข้าใจ เสียงปิดประตูดังลั่นต่อหน้าเธอ ร่างบางค่อยๆนั่งลงกับพื้น ร้องไห้ออกมาอย่างหนัก
มือบางยังคงจับท้องตัวเองไว้แน่น ดวงตาหวานมองประตูนั้นอย่างเศร้าหมอง ในที่สุด เขาก็ไม่เคยรักเธอ
ถ้าเขารักเธอ เขาคงเชื่อใจ และยอมฟังเธอแล้ว แม้แต่ลูกของเขา เขายังไม่เชื่อ หัวใจดวงน้อยบีบรัดแน่นในอก
ได้แต่ปล่อยน้ำตาไหลออกมาไม่ขาดสาย
“จับตัวมัน”
สิ้นเสียงเข้ม ก็มีชายหลายคนเข้าไปจับร่างบางไว้ นิชาภาตกใจจะวิ่งหนี
แต่ก็วิ่งไม่ทัน มือบางอุ้มลูกสาวแนบอก เพื่อไม่ให้ใครมาทำอันตรายได้
“ปล่อย พวกคุณเป็นใคร”
นิชาภากลัวจนตัวสั่น เธอมองไปทางไหนก็เจอแต่พวกมัน นี่เธอโดนหลอกให้ออกมาเหรอ
แล้วรถคันนั้นเป็นรถใคร เธองงไปหมดแล้ว ชายหลายคนแย่งลูกสาวออกมาจากอ้อมแขนของนิชาภา
เด็กน้อยร้องไห้จ้าเมื่ออยู่ในอ้อมแขนของคนไม่คุ้นเคย นิชาภาแย่งลูกคืนแต่เธอถูกจับแขนแน่น
หัวใจของเธอแทบแตกสลายเมื่อได้ยินเสียงลูกร้องไห้
“อย่าเอาลูกของฉันไป เอาลูกฉันคืนมา พวกคุณอยากได้อะไร ฉันจะให้”
นิชาภาพูดเสียงสะอึกสะอื้นยิ่งดิ้นยิ่งโดนจับไว้แน่น เธอได้แต่ยืนมองลูกสาวที่ร้องไห้จ้าออกมา
เธอหันไปมองคนเหล่านั้นอย่างอ้อนวอน
“หุบปาก เอาตัวอี่นี่ไปให้นาย ปิดปากมันด้วย ส่วนเด็กนี่ปล่อยไว้นี่แหละ เสียงร้องของมันจะทำให้คนตื่นได้”
ชายคนหนึ่งพูดจบ ชายหลายคนก็จับลากนิชาภาไป หญิงสาวดิ้นสุดชีวิตเพื่อที่จะไปหาลูก
ชายคนที่อุ้มลูกของเธอปล่อยเด็กให้นั่งลงบนดินตรงนั้น นิชาภาทั้งเตะ ทั้งถีบพวกมัน แต่ก็ไม่ได้ผล
พวกมันเอาผ้ามามัดมือมัดปากของเธอ หัวใจแตกสลาย เธอเหนื่อยไม่มีแรงแล้ว
ยิ่งพวกมันลากมาไกลจากลูกน้อย เสียงร้องไห้ของลูกเริ่มหายไป ทำให้เธอได้แต่ปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมาเป็นทาง
ถ้าลูกของเธอเป็นอะไรไป เธอพร้อมจะสละชีวิตตัวเองทันที