คลิกรูปปกหนังสือ เพื่อดาวน์โหลดอีบุ๊ค แต่ถ้ามีจำนวนเล่มเยอะ ให้คลิก link เลขที่เล่มด้านล่าง แทนรูปหน้าปกนะคะ
คืนนี้ความฝันของนางช่างเหมือนจริงเสียเหลือเกิน ซูลู่หลิน คิดแล้วคลี่ยิ้มมองใบหน้าหล่อเหลา
ดวงตาคมทอประกายวับวาวของเขาจ้องมองนางอยู่ จึงยกมือขึ้นลูบใบหน้าของเขา
เส้นผมสีดำมันวาวของเขาตกลงมาสัมผัสท่อนแขนของนาง ชวนให้รู้สึกจั๊กจี้ จึงส่งเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ
“ท่านอ๋องท่านช่างหน้าตาดีจริงๆ ท่านรู้หรือไม่ว่าใบหน้าของท่าน ร่างกายของท่านรบกวนข้าในความฝันมาหลายวันแล้ว”
ซูลู่หลินมองเขาด้วยดวงตาหวานฉ่ำ เรียวแขนเล็กยกขึ้นโอบลำคอของเขาเอาไว้
พลางคิดว่า ในฝันนี้เนื้อตัวของเขาช่างอบอุ่นเหลือเกิน
เว่ยเทียนหลิว ก้มหน้าจุมพิตลงบนเรียวปากช่างพูด จูบของเขาเป็นไปอย่างรุนแรงและเร่าร้อน
จนซูลู่หลินเริ่มหายใจไม่ออก จึงกำหมัดทุบไหล่เขาไปหลายครั้ง กว่าเขาจะยอมปล่อย
นางจึงรีบสูดลมหายใจอย่างเร็ว ซูลู่หลินจึงได้สติเบิกตากว้าง มองร่างใหญ่คร่อมทับร่างนางไว้
ก่อนจะครางออกมาเสียงแผ่ว
“นี่ไม่ใช่ความฝัน”
แต่เป็นจิ้นอ๋องตัวเป็นๆ กำลังคร่อมทับนางอยู่ใบหน้าของเขา อยู่ห่างจากนางไม่ถึงหนึ่งฝ่ามือ
จนรู้สึกถึงลมหายใจร้อนผ่าวคละเคล้าด้วยกลิ่นสุราดอกเหมย ซูลู่หลินแทบจะสร่างเมาในทันที
จึงรีบยกมือขึ้นดันร่างใหญ่นั้นไว้ทันที เมื่อเห็นเขาทำท่าจะก้มลงมาจุมพิตนางอีกครั้ง
ริมฝีปากของเว่ยเทียนหลิวคลี่ออกกว้าง พลางรวบเอาฝ่ามือทั้งสองข้างของนางขึ้นไว้ด้านบน
ระหว่างนางกับเขาก็ไม่มีสิ่งใดขวางกั้นแล้ว เขาจึงขยับทับลงมาจนซูลู่หลินสัมผัสถึงบางสิ่งด้านล่าง
จึงเบิกตากว้างร้องอย่างตกใจ
“ทะ…ท่านอ๋อง ท่าน…”
ดวงตาเป็นประกายระยิบระยับของเว่ยเทียนหลิว มองเห็นลูกตากลมโตเบิกกว้าง
ราวกับลูกกวางถูกทำให้ตกใจ เมื่อต้องเผชิญหน้ากับพยัคฆ์จึงส่งเสียงหัวเราะออกมา
“อ๋องน้อยของข้าอยากเจอกับเจ้าแล้ว”
อ๋องน้อย! อ๋องน้อยสิ่งใดกัน แค่สัมผัสกับหน้าท้องของนางก็เดาได้ทันที
ว่าใหญ่พอๆ กับท่อนแขนของนางเลยทีเดียว ซูลู่หลินถูกทำให้ตกใจจนพูดไม่ออกแล้ว
ไหนว่าใช้การไม่ได้อย่างไรเล่า ไยจึงใหญ่โตเช่นนี้
“เพราะโอสถสวรรค์ของชายารัก อ๋องน้อยของข้าจึงมีชีวิตได้อีกครั้ง เช่นนั้นอ๋องน้อยของข้าต้องตอบแทนชายารักแล้ว”
เว่ยเทียนหลิวกล่าวออกมาราวกับรู้ว่านางกำลังคิดสิ่งใดอยู่
“ตอบแทนอะไร ไม่นะเพคะ”
ซูลู่หลินพูดเสียงอู้อี้เมื่อเขาใช้ฟันขบลงบนริมฝีปากของนาง
“โอสถสวรรค์นั่นมิใช่ของจริง ไม่ต้องตอบแทนหม่อมฉันก็ได้เพคะ”
เว่ยเทียนหลิวชันตัวขึ้นมองนางด้วยสายตาคมดุ
“ชายารักจะกล่าวว่า ชายารักหลอกลวงข้าเช่นนั้นหรือ”
ครานี้น้ำเสียงของเขาเย็นเยียบจนนางขนลุกเกรียวไปทั้งร่าง
“ข้าเคยกล่าวกับชายารักแล้ว หากอยากได้ตำแหน่งชายาของข้าย่อมต้องมีค่าตอบแทน”
ไม่ว่าอย่างไรสุดท้ายนางก็ต้องตอบแทนเขาอยู่ดี
“ท่านอ๋องเดี๋ยวก่อนเพคะ ท่านอ๋องเคยกล่าวว่ามิชอบสตรี แต่หม่อมฉันคือสตรีนะเพคะ”
ซูลู่หลินยังไม่ยอมแพ้
“ถูกต้องข้ามิชอบสตรี แต่หากเป็นชายารักย่อมมีข้อยกเว้น”
ซูลู่หลิน
“…”