คลิกรูปปกหนังสือ เพื่อดาวน์โหลดอีบุ๊ค แต่ถ้ามีจำนวนเล่มเยอะ ให้คลิก link เลขที่เล่มด้านล่าง แทนรูปหน้าปกนะคะ
แม่เยื้อน สาวชาวบ้านจากทุ่งนาที่ติดหนี้วังวรรณภพจนหัวแตก
ได้มาพบกับ ท่านชายสุริยะ ที่เมื่อทรงเห็นเธอแล้วก็ทรงอยากได้เธอมาครอบครองไว้แต่เพียงผู้เดียว
ท่านชายจึงทรงยื่นข้อเสนอยกหนี้ให้แลกกับการให้แม่เยื้อนมาอยู่ในวังวรรณภพ ในฐานะ หม่อมขัดดอก
“แม่เยื้อนกล้ามากที่มาตบฉัน”
สุรเสียงเข้มตรัสคาดโทษ
“หากท่านชายจะเสกสมรสกับคุณหญิงวิมลแข… ก็ปล่อยหม่อมฉันไปตามทางของหม่อมฉันเถอะเพคะ”
เธอกล่าวด้วยไม่ต้องการจะกินน้ำใต้ศอกใคร และเธอก็คงทนไม่ได้หากเห็นคุณหญิงมาแทนที่เธอ
เพราะเธอรักท่านชายสุริยะเสียเหลือเกิน
“ไม่ ให้ฉันโง่ปล่อยแม่เยื้อนไปหาไอ้ราเมศงั้นเหรอ ฉันไม่ได้โง่หรอกนะที่จะทิ้งของดีๆ แบบแม่เยื้อนไป”
เรื่องอะไรที่ท่านจะทรงทิ้งเธอ ตราบใดที่ท่านยังไม่ทรงเบื่อ เธอก็ไม่มีทางไปไหนได้ทั้งนั้น
“ทำไมกันเพคะ จะทรงเก็บหม่อมฉันไว้ทำไม”
เธอน้ำตาไหลออกมา
“บอกให้เอาบุญนะ ที่ฉันเอาแม่เยื้อนมาเป็นหม่อมเพียงเพราะขัดดอกเท่านั้น อีกอย่าง กำพืดแบบแม่เยื้อน คิดเหรอว่าฉันจะเอามาออกหน้าออกตา แม่เยื้อนเป็นได้แค่หม่อมที่ฉันเลี้ยงไว้แค่สนองอารมณ์ก็เท่านั้นแหละ”
ท่านชายตรัสสิ่งที่ทรงคิดออกมาหมดด้วยอารมณ์และฤทธิ์สุรา หม่อมเยื้อนสะอื้นออกมาทันที
ด้วยความผิดหวังที่ท่านชายที่เธอได้ตกหลุมรักนั้นกลับกลายเป็นทรงเห็นค่าเธอแค่นี้
“หม่อมฉันรับใช้ท่านชายแล้ว… ปล่อยหม่อมฉันกลับไปเถอะเพคะ”
เธอจะอยู่ที่นี่ไปทำไมในเมื่อมันช่างทรมานหัวใจของเธอเสียเหลือเกิน
“ได้ ฉันจะปล่อยแม่เยื้อนก็ต่อเมื่อฉันไม่ต้องการแม่เยื้อนแล้วเท่านั้น และตอนนี้ฉันกำลังต้องการแม่เยื้อนเสียด้วย”
ตรัสจบ ท่านชายสุริยะทรงโอบรัดเธอไว้ในอริยาบทที่เธอนั่งบนโต๊ะเครื่องแป้ง
ก่อนจะทรงซุกไซ้ลำคอระหงนั้น หม่อมเยื้อนดิ้นทั้งน้ำตา หากแต่ว่าท่านกลับสนพระทัยไม่
ท่านจะทรงแสดงให้เห็นว่า หากท่านทรงต้องการเธอที่ไหน เมื่อไหร่ เธอก็ต้องปรนนิบัติท่านได้ และตอนนี้ก็เป็นเช่นนั้น