คลิกรูปปกหนังสือ เพื่อดาวน์โหลดอีบุ๊ค แต่ถ้ามีจำนวนเล่มเยอะ ให้คลิก link เลขที่เล่มด้านล่าง แทนรูปหน้าปกนะคะ
คนที่ไม่ชอบให้ใครมาพะเน้าพะนอ คนที่จงใจหนีมาอยู่ป่า นั่งพิงหัวเตียงหน้างอ
คิ้วหนาๆแทบจะผูกปมอยู่เหนือสันจมูก เขาไม่ได้เป็นอะไรมาก เมื่อคืนอาจจะมีไข้
แต่สายมาหน่อยก็หายดีแล้ว ทั้งยังเบื่อการต้องมาแกร่วอยู่บนเตียงใจจะขาด
ตาคมดุจ้องไปที่ประตูห้องเขม็ง รอให้ใครบางคนที่ควรจะมาเป็นคนแรกตั้งแต่รุ่งเช้าแต่ก็ไม่มา
ใครบางคนที่พูดเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าจะหิ้วปิ่นโตมาส่ง จะเที่ยงรอมร่อยังไม่เห็นแม้แต่เงา
ถอนหายใจเป็นครั้งที่ร้อยอย่างเบื่อหน่ายแล้ววาดเท้าจะลงจากเตียง พอ… หมดความอดทน
ตามไปทวงปิ่นโตที่บ้านเลยดีกว่า
“อ้าว… จะไปไหนคะคุณชาย”
นางพยาบาลที่เดินเข้ามาถาม ในมือมีปรอทวัดไข้กับที่วัดความดัน
“กลับแล้ว หายดีแล้ว”
“รอคุณหมอหน่อยดีไหมคะ อิฉันจะไปตามคุณหมอให้”
“ฉันไม่เป็นไรมาก ไข้แค่นี้… ฉันยังมีงานต้องทำอีกมาก ประเดี๋ยวก็ช่วยแจ้งคุณหมอด้วยว่าฉันจะ…”
ไอศูรย์ กลับขึ้นไปนอนบนเตียงอย่างรวดเร็ว มือดึงผ้าห่มขี้งาผืนบางขึ้นมาจรดอกแล้วหลับตาปี๋
นางพยาบาลอ้าปากค้าง ร้องอ้าว เธอยกมือเกาศีรษะอย่างงุนงง
“คุณพยาบาลคะ”
เสียงของคนที่เพิ่งจะเดินมาตรงประตูเรียก ทำให้เธอหันไปมอง
เห็นหญิงสาววัยไล่เลี่ยกับตนเองสวมเสื้อสีปูนแดงกางเกงขายาวสีดำ ยืนยิ้มอยู่ ในมือมีปิ่นโตเถาใหญ่
“ฉันมาเยี่ยมคนไข้ค่ะ”
“คุณชายไอศูรย์หรือคะ เห็นเมื่อกี้บอกว่า…”
“ปาหนัน เธอมาแล้วรึ”
น้ำเสียงแหบแห้งเกินจริงดัง พร้อมกับไอติดๆกันอีกหลายที คนที่นอนบนเตียงทำท่าเหมือนเพิ่งตื่น
ขยับตัวลุกนั่งแล้วก็ยกมือแตะขมับราวกับว่าวิงเวียนเต็มทน
“ค่ะ สวัสดีค่ะคุณชาย”
ช่อปาหนัน พนมมือไหว้ แล้วหันไปยิ้มให้กับนางพยาบาล
รอยยิ้มอ่อนหวานทำให้นางพยาบาลเข้าใจแล้วว่าทำไมจู่ๆคนที่ร่ำร้องจะขอกลับบ้าน
กลับกระโดดขึ้นไปบนเตียง เธอเพียงแค่ยิ้มแล้วเดินมาที่เตียง
มองสาวสวยแกะเถาปิ่นโตออกแล้วก็ยื่นปรอทให้คนไข้ นึกค่อนในใจ
ไหนใครบอกว่าผู้หญิงมารยาร้อยเล่มเกวียน… ผู้ชายอกสามศอกก็ไม่น้อยหน้ากันเลย