ทหาร

หนึ่งคืนที่ผิดพลาด พาให้ถลำพลั้งพลาดตกลงไปทั้งตัวและหัวใจ พฤกษา ผู้ชายปากแข็ง ยะโส ถือดี รักคนที่ไม่ควรรัก กังสดาล ผู้หญิงที่รู้ตัวดีว่าต้อยต่ำเพียงใด แต่ก็หยุดรักเขาไม่ได้ ผู้หญิงที่คู่ควรกับนายทหารหนุ่มอนาคตไกลเยี่ยงเขา นาวาตรีพฤกษา พรหมนารา ต้องรูปสวย รวยทรัพย์ ชาติตระกูลดี การศึกษาเด่น

“รดา” ทุติภพใช้มือใหญ่ประคองใบหน้างามให้เงยขึ้นมาสบตา “สิ่งที่พี่ทำในวันนี้ อาจทำให้รดาโกรธและเกลียด พี่ไปตลอดชีวิต สิ่งที่ทำทุกอย่าง พี่ทำไปทั้งๆที่พี่ยังรู้ว่า รดายังรักและคิดถึงตินน์อยู่ แต่วันนี้พี่อยากขอให้รดายกโทษให้พี่ อย่าเกลียด อย่าโกรธสิ่งที่พี่ทำ เราจะอยู่ด้วยกันเหมือนเดิม พี่จะไม่เรียกร้องให้รดามารักพี่

เขาคือ อาเดียว นายทหารเรือหนุ่มผู้ชายอบอุ่น มากล้นด้วยเสน่ห์ เสมือนเป็นพระเอกในดวงใจ ความสนิทสนมคุ้นเคยจนกลายเป็นความผูกพันปักใจ กว่าจะรู้ตัว ก็กลายเป็นความรักที่ น้องดา ไม่อาจถอนใจได้ แต่จะทำเช่นไรเมื่ออายุก็แตกต่างกันมากเหลือเกิน อีกทั้งเขายังมีคู่ครองอยู่แล้ว แต่…จะทำเช่นไร

ในวันที่คีตกาลเมามายจนประคองสติไม่อยู่ เขาก็ยื่นมือเข้าช่วยเหลือ พาเธอไปพักที่บ้านของเขาและเสนอที่อยู่ให้เธอชั่วคราว แม้เป็นช่วงเวลาสั้นๆ แต่ความผูกพันกลับแนบแน่น คีตกาลคงมีความสุขที่สุดแล้ว ถ้าไม่พบความจริงเสียก่อนว่า อินทัชคือน้องชายแท้ๆ ของอินทิรา ภรรยาใหม่ของบิดาเธอ และเป็นผู้หญิงที่เธอชัง

เมื่อพลเรือนสาวแสนสวย สอบบรรจุเข้ารับราชการได้ กลายเป็นข้าราชการกลาโหมพลเรือนชั้นสัญญาบัตร รู้หรอกว่าต้องมีการฝึก…แต่ไม่เห็นมีใครบอกเลยว่าจะหนักขนาดนี้ แถมครูฝึกก็น่านะ ทั้งหล่อ ทั้งหนุ่ม ทั้งล่ำ ข่าวว่า…มีหลายคู่พบรักระหว่างฝึก เขาก็อยาก… ฮ้า! เขา…นายทหารฝึก ต้องมาดูแลเหล่าพลเรือนบรรจุใหม่

สำหรับ เผ่าพงษ์ เขาพร้อมจะเดิมพันด้วยการโยนเกียรติและศักดิ์ศรีของตนเองทิ้งไป เพื่อความรักที่มีต่อปริศนาอยู่เต็มเปี่ยมในหัวใจ ‘ผมขอแค่ 3 ข้อ ถ้าเพื่อนทำได้ ผมจะไม่มาตอแยหรือมาให้เพื่อนเห็นหน้าอีก’ และทันใดนั้นเอง ปริศนา ก็ต้องตกใจจนร้องออกมา เมื่ออยู่ๆ เผ่าพงษ์ ก็ตวัดอ้อมแขนรัดร่างของเธอเอาไว้

กาลก่อน เขามักจะได้ลิ้มลองหญิงงามจนอิ่มหนำทุกค่ำคืน แต่ยามนี้เขามิใคร่อยากจะทำเช่นนั้น แค่คิดว่ายามร่วมรักกับสตรีอื่นแล้วมีใบหน้าของนางมารตนหนึ่งลอยมา ตามด้วยกรงเล็บเข้าจิกหน้าเขา แหวกอกเขา จังหวะที่กำลังเสพสมก็พลันหยุดลงจนอารมณ์หดหาย มิใช่ว่ากลัวตาย แต่ไม่รู้ว่าทำไม นางมารตนนั้นช่างน่ากลัวนัก!

เมื่อรักเดินมาถึงทางตัน… ก่อนที่ทุกอย่างจะพังทลายไปต่อหน้า ลองปล่อยมือให้ความรักโบยบินไป ถ้าคนนั้นคือคนที่…ใช่ เขาจะกลับมา และถ้าเขากลับมาในเวลาที่ใช่ รักเก่าๆ ในวันใหม่ๆ นั้นจะมั่นคงไปนิจนิรันด์ ความรักของ ‘ดอกฟ้า’ และ ‘ว่าที่นายทหารหนุ่ม’ ที่พรหมลิขิตให้เดินขนานกันไปคนละเส้น

“จูบไม่ได้เรื่อง จูบน่ะมันต้องแบบนี้” นางบ่นอุบก่อนจะสาธิตอย่างผู้เชี่ยวชาญ กระชากร่างสูงใหญ่ตรงหน้ากดลงพื้น ร่างเล็กตามลงทับเอวหนา ใบหน้ายิ้มอย่างผู้มีชัย ก่อนจะกระแทกลงจูบริมฝีปากหยักแดงนั้นอย่างเร่าร้อน บดเคล้าอย่างดึงดันเอาแต่ใจ ขบกัดริมฝีปากเขาจนห้อเลือด “หยามกันเกินไปแล้วเจ้าจิวฉิง”

หากเธอคือกองไฟ เขาก็คือแมลงเม่าผู้โง่เขลา ‘คุณชื่อหินเหรอ’ หญิงสาวถามคนที่ยืนอยู่ข้างๆ รถประจำตำแหน่งของพ่อ นายทหารที่สวมชุดทหารเต็มยศทำให้เธออดมองด้วยความชื่นชมไม่ได้ เธอเจอทหารมาก็เยอะ แต่ไม่เคยเจอใครแล้ว…ถูกใจจังๆ แบบนี้มาก่อนเลย เธอชอบผิวคร้ามแดดออกแทนของเขา

เมื่อความรักที่แสนงดงามแปรเปลี่ยนเป็นความเจ็บปวดเพียงชั่วข้ามคืน นางจะเลือกสิ่งไหน ระหว่างตัดใจเดินออกมา หรือทนกล้ำกลืนเช่นครั้งอดีต “ข้าจะเป็นสตรีคนแรกที่เขียนใบหย่าให้สามี” “ต่อให้เจ้าเขียนใบหย่าจนกระดาษหมดทั้งจวน ตัวข้าผู้เป็นสามีก็ไม่มีวันลงชื่อ”

เขาว่าความรักคือการแย่งชิงรักจริงคือการตามตื้อ นิมาพยาบาลสาวผู้มาพร้อมความแรดน้อยอ่อยสุด เจ้าของหุ่นเซ็กซี่ขยี้ใจชายปักธงลงบนหัวผู้กอง หนึ่งในสามเสือประจำกองบินอย่างใกล้เที่ยง แล้วก็พร้อมจะพุ่งเข้าชนเสมอ กะใจแลกใจแต่เหมือนผู้กองจะไม่เห็นใจถึงจะไม่หนีแต่ก็ไม่สนใจ นี่คนหรือตอไม้ อ่อยจนไม่รู้จะ…

ได้รักกันชาตินี้นับเป็นวาสนา ได้รักกันชาติหน้านับเป็นความตั้งใจ ต่อให้ยกกำแพงหมื่นลี้มาตั้งตรงหน้า ก็ขวางความรักของข้ากับเขาไม่ได้ ! อวี้เหวินเหวินทำงานในพิพิธภัณฑ์สุสานทหารจิ๋นซีมาสามปี จากนักโบราณคดีผู้มีชีวิตเรียบง่าย จู่ ๆ วันหนึ่งหุ่นทหารดินเผาที่เธอกำลังบูรณะอยู่เกิดขยับได้ …แถมยังพูดได้ด้วย !

สวรรค์มักกลั่นแกล้งผู้คน สร้างโลกเหมือนวงกลมอันหนึ่ง ต่อให้หนีเท่าไรเส้นทางที่วิ่งออกไปยิ่งพบกันไวในภายหน้าเท่านั้น สวรรค์ไม่เมตตา เซี่ยซวี่ถางหนีการแต่งงานจากแม่ทัพ กลับพบแม่ทัพทำตัวเยี่ยงยาจก เอ้อแล้วนางก็หลงเชื่อ กลายเป็นลูกไก่ในกำมืออีก!

ลู่อิงฮวาเงยหน้าขึ้นมอง เขาจ้องมองนางอยู่ดังเดิม นัยน์ตาของเขาว่างเปล่า จับจ้องอยู่ที่นางเพียงที่เดียว “เชิญท่านตามสบาย” แม่ทัพหนุ่มเอ่ยปากในที่สุด เขาจงใจนั่งนิ่งอยู่เช่นนั้น เป็นนางที่ต้องเอื้อมมือออกไปคลายสายรัดเสื้อคลุมที่เขาสวมใส่ ภายใต้เสื้อคลุมสีน้ำเงินมีเพียงร่างกำยำเปล่าเปลือยหาได้มีสิ่งอื่นไม่