หากจะกล่าวถึงความดีงามของไร่นี้ สามารถนิยามได้ด้วยคำสามคำ วิวหลักล้าน หวานองุ่น และ…‘คุณปกรณ์’ ก็ไม่รู้ว่าเพราะความงดงามของไร่ที่ประโลมสายตา เพราะตัวเจ้าของไร่ที่ดีงามมอมเมาหัวใจ หรือเป็นเพราะเธอทุ่มเทกับงานมากเกินไป สุดท้ายเธอก็ยอมพลีกายให้เขาสอนบทเรียนที่สำคัญที่สุดในชีวิต
เธอเป็น ‘นักเขียน’ ชื่อดังระดับประเทศ ส่วนเขาเป็น ‘นายแบบ’ สุดฮอตปรอทแตก ตามท้องเรื่องแล้ว เธอต้องแอบรักเขาข้างเดียว เขาเป็นพี่ชาย ส่วนเธอเป็นน้องสาวแสนสนิทคิดไม่ซื่อ แต่ทำไมพักหลังๆ เธอถึงรู้สึกว่า ‘พี่ชาย’ ชักจะทำตัวไม่เหมือนเดิมเข้าไปทุกที
เมื่อนักเขียนนิยายอย่างเธอถูกอัญเชิญเข้าไปในโลกซอมบี้ การเอาชีวิตรอด และแบกรับ อนาคตของเหล่าตัวเอกไว้พร้อมกับเขา. . . ผู้ไม่เคยยอมเป็นไปตามแผนการของเธอเลย แม้แต่วินาทีสุดท้าย “คุณต้องบอกชอบผมก่อน ผมถึงจะยอมช่วย” ใบหูหมาป่ากระดิกไปมาอย่างอารมณ์ดี
โชคชะตานำพาแพรรภัสและเสกวสันต์ให้มาพบกัน ภายใต้ร่มเงาของพระธาตุพูสีที่หลวงพระบาง ก่อนจะพัดพาพวกเขาให้ต้องมาเจอกันอีกครั้ง ในวงการนักเขียนนิยายอันแสนจะยุ่งเหยิง เมื่อวงการนิยายรัก ไม่ได้มีแต่เรื่องน่ารักกุ๊กกิ๊ก หากเต็มไปด้วยการแข่งขัน ถ้อยคำประชดประชัน และความอิจฉาริษยา
สิงคโปร์ แต่ก็ไม่รู้ว่าฝีมือสะกดรอยของเธอมันห่วยหรือภาติวัติฉลาดเกินไปกันแน่ เพราะไม่ทันได้ข้อมูลครบดี เธอก็ถูกจับได้คาหนังคาเขา ซ้ำ ‘คุณพระเอก’ ของเธอยังใจร้ายมากพอจะโยนสมุดที่เธอรวบรวมข้อมูลมา
‘จีน’ นักเขียนฟรีแลนซ์ ถนัดเขียนนิยายแนวแฟนตาซีสยองขวัญ แต่นิยายชายรักชายกำลังเป็นที่นิยมของตลาด เขาจึงต้องตามกระแสอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เขียนนิยายวายเล่มแรกในชีวิตอย่าง ‘วิศวะผัวโหด’ ดังเปรี้ยงปร้างถึงขนาดถูกนำไปสร้างเป็นซีรี่ส์ จนได้ ‘นับสิบ’ นายแบบหนุ่มลุคคูล หนึ่งในผู้มาแคสติ้งบทพระเอก
“มารยาสาไถยของพวกผู้หญิงฉันเจอมาเยอะแล้ว ถ้ามีของแลกเปลี่ยนตอบแทนหน่อยก็คงคุ้มค่า แต่ฉันไม่กล้าเสี่ยงกับครอบครัวของเธออีกแน่ วางใจได้ฉันเอาเธอมาอยู่ที่นี่เพื่อเป็นข้อแลกเปลี่ยนให้ไอ้น้องเลวของเธอมันเอาน้องสาวของฉันมาคืนเท่านั้น แต่ถ้ามันไม่เอารุ้งกลับมาคืน ก็อย่าหวังว่าฉันจะปล่อยมันไปง่ายๆ ไม่มีทางแน่ !”
เขาและเธอคือ “เพื่อนสนิทท้องติดกัน” เควิน วัฒนธำรง… เซเลบหนุ่มรูปหล่อที่สาวๆ อยากเดทด้วย ณภัทร สัตยาพิภัทร… นักเขียนสาวสวย ความสัมพันธ์ลับๆ ระหว่างเพื่อนสนิทที่เผลอพลาดและปล่อยให้เลยเถิดมาจนถึงจุดเปลี่ยน “ภัทรว่า เราควรพอแค่นี้” ในที่สุดก็ถึงเวลาที่เธอต้องพูดคำนี้ออกไป “พอ… อะไร หมายความว่าไง”