ความตายของกัปตันเดินเรือชาวฝรั่งเศสคนนั้น สร้างความสั่นสะเทือนให้กับแผ่นดินอยุธยาไม่ใช่น้อย และนั่นทำให้แม่หญิงพุดซ้อน หมอสตรีของกรุงศรีฯ ต้องเข้ามาเกี่ยวข้องโดยมิอาจหลีกเลี่ยงได้ ความยุ่งยากยุ่งเหยิงยิ่งเพิ่มเป็นเท่าทวี เมื่อเธอตกที่นั่งลำบาก ต้องมาอยู่ตรงกลางระหว่างบุรุษหนุ่มผู้งามสง่าสองคน
เอื้องแสนเพ็ง … กล้วยไม้ดินที่จะบานทุกหนึ่งพันพระจันทร์เพ็ญเท่านั้น เสน่ห์อันลึกลับของดอกไม้มหัศจรรย์ที่ดึง ดูดผู้คนจากทั่วโลก ให้เดินทางมาที่เวียงแสนเพ็งเพื่อค้นหา รวมถึงคู่กัดอย่างดรสาและดอกเตอร์สินธพ… ภารกิจอันยิ่งใหญ่ทำให้สองหนุ่มสาวต้องพบ กับการผจญภัยอันใหญ่ยิ่ง
เมื่อราชนิกุลสาวสูงศักดิ์ จำเป็นต้องปลอมองค์มายังคฤหาสน์พิทยาเทพ เพื่อสืบหาม.ร.ว.นวารา ผู้หายตัวไปอย่างลึกลับ วไลลักขณาพบว่า มีผู้คนมากมายน่าสงสัย โดยเฉพาะพันโทบูรณัช พิทยาเทพ นายทหารม้าผู้สง่างาม หากทว่าเงียบขรึม ยิ่งสืบหาตัวคนร้าย อันตรายก็กรายใกล้หม่อมเจ้าหญิงผู้ทรงศักดิ์
เมื่อหริศจันทร์มีความสามารถพิเศษ สามารถเห็นออร่าหรือรังสีของคน นั่นหมายความว่าเธอเห็นความจริงแท้ของมนุษย์ วันหนึ่ง หริศจันทร์ต้องเข้าไปเกี่ยวข้องกับความตายของรุศยา และพบว่าทุกคนที่อยู่รอบกายรุศยา อาจเป็นฆาตกรได้ทั้งสิ้น ไม่เว้นแม้แต่พันตำรวจตรีบริพัตร นายตำรวจหนุ่มรูปหล่อ
เมื่อคนไข้ที่ควรจะหายขาดและกลับบ้านได้ กลับทยอยกันเสียชีวิตโดยไม่มีเหตุผล… พัทธยา ศัลยแพทย์หนุ่มหล่อจึงจำเป็นต้องค้นหาถึงสาเหตุเหล่านั้น หากทว่ายิ่งสืบค้นใกล้ความจริงมากเพียงไร เขาก็ยิ่งตื่นตระหนกเมื่อพบว่า สิ่งที่เกดขึ้นกับคนไข้เหล่านั้นคือการการุณยฆาต…
พ.ศ.๒๕๕๗ ปีที่คุณย่าของแพรพัสสามีอายุครบ ๑๐๐ ปีเต็ม และถ้าหากเขายังมีชีวิตอยู่ ร้อยเอกภพ สิรเสนา ก็จะมีอายุ ๑๐๕ ปีในปีนี้ กว่า ๘๒ ปีที่เขาหายไปโดยไร้ร่องรอย เมื่อมีโอกาสเดินทางไปเมืองบันดุง ประเทศอินโดนีเซีย แพรพัสสาจึงตั้งใจจะตามหาร่องรอยคนรักเก่าของคุณย่า
การเดินทางข้ามกาลเวลา อาจเป็นเรื่องเหลือเชื่อสำหรับผู้คนมากมาย รวมทั้งเขาและเธอ แต่เรื่องเหลือเชื่อนั้น ได้เกิดขึ้นแล้วกับมินมิน เมื่อช่องว่างของกาลเวลาพาเธอย้อนกลับไปยังอดีตกาลเมื่อสองร้อยกว่าปีก่อน จนได้พบกับบรรพบุรุษชาวโยเดีย…เชลยศึกที่ถูกกวาดต้อนมาจากกรุงศรีอยุธยา
ส่าหรีที่ปักลวดลายดอกแมกโนเลียที่ตกทอดกันมานานนับร้อยปี สมบัติอันล้ำค่าของราชมาตาสริตาส่าหรีผืนงามที่เจ้าหญิงแห่งมันตราปุระจะต้องสวมใส่ในวันสยุมพร นั่นหมายถึงว่า นิลปัทม์จะต้องสวมส่าหรีโบราณผืนนี้ เข้าพิธีสยุมพรกับเจ้าชายหนุ่มรูปงาม… ถ้าเพียงแต่สาวิตรี คู่หมายของเจ้าชายชัยทัศน์จะไม่ก้าวเข้ามาขวาง
ผ้าห่มสะพักตาดทองผืนนั้นสวยงามนัก เจ้าหญิงลาวผู้อาภัพปักผ้าผืนนี้ขึ้นมาด้วยดวงจิตอันรุ่มร้อนด้วยไฟโทสะ แรงแค้นอันรุนแรงยังคงสิงสู่อยู่ในผ้าผืนงาม แม้เวลาจะเนิ่นนานนับร้อยปี เรา….สีเกด ขอสาปแช่ง ทุกฝีเข็ม ทุกเส้นไหม ข้าจะขอทำลายชีวิตของทุกคน!
ลุนตยาผืนสุดท้ายที่เอละวินทุ่มชีวิตทอขึ้นถวายเจ้าหญิงผู้ทรงสิริโฉมงดงาม ก่อนที่ดวงตาของเธอจะมองไม่เห็น ลุนตยาที่ทำให้แทนไท ได้เรียนรู้ว่านอกจากสัมผัสทั้งห้าของมนุษย์แล้ว สำหรับคนบางคน จิตของเขาอาจสามารถสัมผัสสิ่งที่คนทั่วไปไม่อาจสัมผัสได้ !