“นิ่มจะกลับบ้านสวนค่ะ!” “ว่าอะไรนะ… ฉันถาม! ว่าเมื่อกี้เธอพูดเรื่องบ้าอะไร!” “นิ่มบอกว่านิ่มจะกลับบ้านสวนค่ะ จะกลับไปหาคุณท่าน จะไม่อยู่กับคุณพิชญ์อีกแล้ว! ชัดพอไหมคะ!” เออชัด! แต่ใครบอกว่าเขาจะยอมให้ไป! เมียทั้งคน แม้จะเป็นเมียที่ไม่ได้อยากได้ แต่ในเมื่อเป็นแล้ว ก็ต้องเป็นไปจนวันตาย!
“พี่ลม!” ยังไม่ทันจะได้คำตอบ แรงรัดจากด้านหลังก็ทำให้ทุกอย่างกระจัดกระจายออกไปจากหัวจนหมดทำให้เผลอหลุดปากเรียกเขาเหมือนที่เคยเรียกตามความเคยชิน แน่นอนมันทำให้เขาโกรธ “บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่ามาเรียกฉันว่าพี่!” เขาไม่ใช่พี่ลมคนเดิมของเธออีกแล้ว ไอ้ผู้ชายหน้าโง่คนนั้น มันตายไปตั้งแต่วันที่ได้รู้…
“คุณคงไม่มีปัญหาอะไรใช่ไหมถ้าผมจะให้ลิลินเขานอนค้างที่นี่คืนนี้” กวินภพเอ่ยขึ้นหลังจากที่เขาและคู่ขาเดินตามหลังมัทนาออกมาจากเรือนใหญ่หลังจากการรับประทานอาหารเย็นสิ้นสุดลง ซึ่งคำถามนั้นทำเอาคนที่ตั้งใจจะเดินหนีภาพบาดตาไปให้ไกลจำต้องหยุดชะงัก ก่อนจะหันหลังกลับไปเผชิญหน้า
“แค่อ้อนกับพี่ทัดคบกันก็จบปัญหาใช่ไหมคะ!” ดูเหมือนไม่ว่ายังไงเขาก็อยากให้เธอยอมรับเรื่องนี้ให้ได้ทั้งๆ ที่แม้แต่จะคิดเธอยังไม่เคย จะเป็นไรเล่า…ถ้าทำให้ความคิดนี้ของเขาเป็นจริงขึ้นมา! “อย่ายั่วโมโหฉันแก้วเจ้าจอม!” “อ้อนไม่ได้ยั่วค่ะ แต่ถ้ามันจะทำให้ทุกอย่างดีขึ้น อ้อนจะไปขอคบพี่ทัด เรื่องบ้าๆ พวกนี้มันจะได้จบ…อ๊ะ!…