นากาฮาร่า ผู้มีอาชีพหลักเป็นดีไซเนอร์ เป็นเกย์ (ขี้เหนียว) ที่คิดถึงอนาคตและใช้ชีวิตอย่างมั่นคง เขารับเป็นอาจารย์สอนพิเศษที่โรงเรียนเฉพาะทางด้านแฟชั่นแบบระยะสั้น และทั้งๆ ที่เขารู้สึกเอือมระอากับการทำตัวสนิทสนมจาก ฮิโรเสะ เด็กหนุ่มแนวเฮฮาร่าเริงเปล่งประกายซึ่งมีลักษณะนิสัยเฉพาะตัว
อวัสดากำลังต้องการใช้เงิน การชอปปิงรอลูกเลิกเรียน จึงจบลงแค่ฝากแหวนแต่งงานสองวงชุบทองขาวให้เงาวิ้ง เฮ้อ นิ้วว่างๆ นี่ไม่ชินเอาซะเลย ปวัฒน์เห็นนิ้วนางของหล่อนว่างเปล่าก็ขมวดคิ้ว “แหวนไปไหน” ผู้ชายไม่หนุ่มแน่นกระซิบข้างแก้ม “อยู่ที่ร้าน” “อ๋อ เอาไปจำนำ?” ปวัฒน์พูดแหย่ “เอาไปชุบ!”
อาจารย์ที่ดีย่อมไม่เคี้ยวลูกศิษย์ตัวเองอยู่แล้ว แต่ในเมื่อเคี้ยวไปแล้ว…เขาจะทำอะไรได้ “เหรอ…แล้วจะให้ลูกบอกคนอื่นว่าพ่อทำงานอะไรดี” “บอกว่าเป็นครูแล้วกัน” “แล้วถ้าคนอื่นถามว่าสอนอะไร” “พ่อเป็นครูสอนหมอ จบมั้ย”
เมื่อคุณชายจากตระกูลอีลีท ต้องหลุดเข้าไปอยู่ในโลกของนิยาย แนวผู้ฝึกเซียนโดยรับบทบาทเป็น “เป้ยเสวี่ยหรู” อาจารย์ของพระเอกจากบทประพันธ์ต้นฉบับที่ถูกฆ่าตายก่อนบทที่ 1 ของนิยายจะเริ่มหลายสิบปี แล้วอย่างนี้ เขาจะอาศัยข้อมูลที่มีอยู่ในพาร์ทย้อนอดีตอันน้อยนิดเอาตัวรอดได้อย่างไรกัน