คลิกรูปปกหนังสือ เพื่อดาวน์โหลดอีบุ๊ค แต่ถ้ามีจำนวนเล่มเยอะ ให้คลิก link เลขที่เล่มด้านล่าง แทนรูปหน้าปกนะคะ
ผ่านมาเกือบสี่ปี แทบไม่มีวันไหนเลยที่เราไม่คิดถึงเขา…
กระบอกตาร้อนผ่าวเมื่อนึกถึงวันที่อ่านข้อความจากเขา
มันเป็นข้อความสุดท้ายที่เขาตอบกลับมาหลังจากที่หล่อนทักไปหาเพื่อจะบอกเรื่องสำคัญ
ไปรยาจดจำได้ทุกจังหวะความคิดและความรู้สึกในเวลานั้น หล่อนไม่เคยลืมมันได้เลย…
พลันเสียงเจื้อยแจ้วที่แสนคุ้นเคยก็ดึงหญิงสาวให้ออกจากความหม่นหมอง
‘แม่กุ๊บกิ๊บคร้าบ แม่กุ๊บกิ๊บอยู่หนาย คุณตาพาอชิไปซื้อขนมมาเยอะแยะเลยคร้าบ’
สำหรับไปรยา ไม่ใช่เวลาหรอกที่ช่วยเยียวยารักษาแผลในใจ
แต่เป็นเด็กชายอชิระผู้เป็นแก้วตาดวงใจของหล่อนต่างหาก
“หนูอยู่บ้านนี้ใช่ไหม”
“ใช่ครับ นี่บ้านของอชิ”
“แล้วพ่อเราไปไหน”
“อชิไม่รู้ครับ แต่อชิมีคุณตาตัวใหญ่ๆ ใหญ่กว่าคุณลุงด้วย อชิไม่กลัวคุณลุงหรอก”
“พ่อเราหนีไป ไม่อยู่เลี้ยงเราใช่ไหม”
เพิ่งรู้ตัวว่าตนใจร้ายเกินไปก็ตอนที่เห็นดวงหน้าเล็กนั้นเบ้ ทำท่าจะร้องไห้
แต่น้ำตาก็ไม่ได้ไหลออกมา เพราะเจ้าตัวฮึบไว้ได้ทัน ก่อนจะมองแรงมายังเขา ทั้งที่น้ำใสๆ ยังรื้นหน่วยตา
“อชิโป้งคุณลุง ไม่ให้คุณลุงมาบ้านอชิ”
‘ฉันยังไม่อยากคิดเรื่องนี้ค่ะ’
‘กุ๊บกิ๊บไม่มีใคร ส่วนพี่ก็ไม่มีใครเหมือนกัน’
กลับมาจีบแม่ของลูกอีกครั้ง…กลับไปตั้งต้นที่จุดเริ่มกันใหม่
‘มันเป็นไปไม่ได้ค่ะ ฉันไม่อยากพูดเรื่องนี้ ไม่อยากคิดถึงมันจริงๆ’
ไปรยาก้มหน้า สีหน้าของหล่อนเปลี่ยนไปจากเดิม ดูจริงจังและเคร่งเครียด
อาณัติไม่รู้ว่าในสมองของหล่อนกำลังคิดเรื่องอะไร ทำไมท่าทีถึงออกมาเป็นแบบนี้
‘กุ๊บกิ๊บยังโกรธพี่ใช่ไหม’