คลิกรูปปกหนังสือ เพื่อดาวน์โหลดอีบุ๊ค แต่ถ้ามีจำนวนเล่มเยอะ ให้คลิก link เลขที่เล่มด้านล่าง แทนรูปหน้าปกนะคะ
สามธิดาสกุลซูถือกำเนิดมารูปโฉมงดงามเป็นหนึ่งในใต้หล้า
แต่หารู้ไม่ว่าพวกนางคือตัวอัปมงคลของครอบครัว ตั้งแต่พวกนางคลอดออกมา
ก็ได้รับการทำนายว่ามีดวงกินบ้านกินเมืองจนเป็นที่รังเกียจต่อผู้คนในแว่นแคว้น
มิสามารถออกไปไหนมาไหนได้เช่นบุตรบ้านอื่น
แล้ววันที่น่าสะพรึงก็เข้ามา คำทำนายที่ว่ากำลังจะเป็นจริง
เมื่อแคว้นตงฉินขยายอาณาจักรเป็นเหนือแห่งแคว้นทั้งเก้า
ด้วยรู้ว่าแคว้นเล็กๆ เช่นนี้มิสามารถต่อกรได้ ฮ่องเต้แห่งแคว้นเว่ยจึงตัดสินใจ
ส่งธิดาสกุลซูไปกระชับสัมพันธไมตรี มิได้ส่งไปหนึ่ง…แต่ไปถึงสาม!!
เห็นได้ชัดว่านอกจากต้องการกระชับมิตรแล้ว ฮ่องเต้ยังหาทางกำจัดพวกนาง
ซึ่งมีดวงกาลกิณีออกจากแคว้นเว่ยให้ราบคาบ และอาจมิได้กลับมาอีกเลย!!
เพราะเกิดมารูปโฉมงดงามเป็นหนึ่ง นางถึงได้ถูกตราหน้าว่าเป็นสตรีกาลกิณีตั้งแต่เกิด
นางคิดว่าไม่มีอะไรจะแย่ไปมากกว่าอยู่อย่างหลบๆ ซ่อนๆ อีกแล้ว
จนกระทั่งวันหนึ่งครอบครัวของนางถูกบีบบังคับให้ส่งตัวนางและพี่สาวอีกสองคน
เป็นบรรณาการให้กับแคว้นตงฉินไปเสียด้วยการแต่งงานกับบุรุษที่ไม่รู้จัก
หุบเขาปีศาจที่ขึ้นชื่อแห่งปริศนาคือบ้านที่นางต้องไป
บุรุษกินคนที่มักจะมาพร้อมกับหน้ากากปิดบังใบหน้าที่แสนน่ากลัว
ทว่านางกลับรู้สึกว่าคำกล่าวขานพวกนั้นดูจะเกินจริงไปเสียหน่อย
ถึงเขาจะชอบกัดกินนาง แต่นางกลับยังมีลมหายใจ
ถึงแม้เขาจะเหี้ยมโหดน่ากลัวเพียงใด แต่เขามิเคยตบตีนาง
ถึงแม้เขาจะมีหน้ากากซ่อนใบหน้า แต่กลับมิได้ดูดุดัน
และอีกหนึ่งที่น่าประหลาดใจ…เขามีกำไลหยกที่หายไปของนางได้อย่างไร!
“ถึงแม้ท่านจะมิอยากพาข้าไปพร้อมกับท่านด้วย แต่อย่างน้อยก็ควรบอกข้าให้รู้บ้าง ฝากท่านไปเยี่ยมพวกนาง บอกไปว่าข้าอยู่ที่นี่สบายดี มิต้องเป็นห่วงข้า อื้อ”
ประโยคนั่นเต็มไปด้วยความสั่นเครือและน้ำตามากมายไหลอาบแก้มอย่างควบคุมไม่ได้
เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ร่างสูงใหญ่ก้าวออกไปยาวๆ เพียงสองก้าว คว้าตัวนางเข้ามาโอบกอดไว้
บดขยี้ริมฝีปากลงไป ดูดกลืนเสียงของนางเข้าไปในอุ้งปาก ซึมซับความเสียใจของนางประทับลงในจิตใจ
มือหนารั้งเอวคอดกิ่วเข้ามาแนบชิด ริมฝีปากหยักยังคงช่วงชิงความหอมหวานปนขมขื่นอย่างย่ามใจ
สัมผัสได้ว่าร่างกายของนางต่อต้านน้อยลง จึงค่อยๆ ผละออก เคล้าคลออยู่บริเวณพวงแก้มทั้งสองและบริเวณหางตา
ความเปียกชุ่มบนใบหน้าของนางถูกดูดซับไปจนหมด หน้าผากทั้งสองชนกัน
ดวงตาคมหลุบมองริมฝีปากชมพูระเรื่อที่สั่นระริก
“ข้าผิดเอง เจ้าต่อว่ามาเถิด อย่าร้องไห้ไปเลย ความผิดนี้ข้ายอมรับเองทั้งหมด”