คลิกรูปปกหนังสือ เพื่อดาวน์โหลดอีบุ๊ค แต่ถ้ามีจำนวนเล่มเยอะ ให้คลิก link เลขที่เล่มด้านล่าง แทนรูปหน้าปกนะคะ
‘นางเป็นเต๋อเฟย…สนมที่มิทรงโปรด แต่ก็มิได้ทรงทอดทิ้ง’
“สำหรับโอรสสวรรค์…มีเพียงบัลลังก์ทองเท่านั้นที่สำคัญสำหรับพระองค์”
ใบหน้างดงามอ่อนหวานยังคงประดับรอยยิ้มบางเบางดงาม
และอ่อนหวานเช่นที่เคยทำมาหลายปีนับตั้งแต่แต่งให้เขา
สาวงามนั่นหรือ… ล้วนเป็นเพียงเบี้ยที่พระองค์ใช้เพื่อบ้านเมือง
วันนี้ทรงโปรด วันพรุ่งอาจจะมิทรงโปรดแล้วก็เป็นได้
“หากมิอยากชอกช้ำก็จงอย่าบังอาจไปรักผู้นั่งอยู่บนบัลลังก์ทอง”
เต๋อเฟยกล่าวพร้อมกับปล่อยให้ความเงียบเข้าครอบครองตำหนักกว้าง
นางปล่อยให้ความร้อนของสุรารสเลิศเข้าไปทำให้หัวใจของนางสงบลง…
ดึงตนเองออกมาจากอดีตอันขมขื่น และกลับคืนสู่ปัจจุบันที่น่าชิงชัง
สงครามในวังหลัง… นางมิปรารถนามันเลยสักนิด
“ข้ามิอยากชอกช้ำ…”
เสียงหวานใสยังคงกล่าวออกมาโดยมิรู้เลยว่า ในยามนี้ตนเองนั้นมิได้นั่งดื่มสุราอยู่เพียงลำพังอีกต่อไป
“สนมรัก…ไยกล่าวหาว่าเจิ้นไร้ใจ”
“ฝ่าบาท…”
เหตุใดฝ่าบาทจึงเสด็จมายังที่นี่? มิได้เสด็จไปประทับที่ตำหนักของเสียนเฟยหรอกหรือ?
“เจิ้นมิเคยทอดทิ้งเจ้า”
หลันฮวาเพียงกระพริบตาด้วยความไม่มั่นใจนักกับสิ่งที่เพิ่งรับฟัง…
มิเคยทอดทิ้ง… แต่ก็มิเคยรัก
“หม่อมฉันซาบซึ้งในพระทัยของพระองค์เสมอเพคะ”
“เต๋อเฟย”
“เพคะ”
“เจ้ากล่าวผิด เจิ้นมิได้ไร้ใจเช่นเจ้า”
“รู้หรือไม่…นับตั้งแต่เจ้าแต่งเข้ามาเป็นพระชายารองเจ้ายิ้มให้กับทุกคน…ยกเว้นเจิ้น”
เจ้ามิได้มอบมันให้กับเจิ้น… ตัวเจ้าถูกกักขังไว้ในที่แห่งนี้ แล้วหัวใจเจ้าเล่าอยู่ที่ใด?
ถวายตัวให้กับเจิ้น แต่มิได้ถวายหัวใจให้…
“เจ้าว่าผู้ใดกันแน่เล่าที่เย็นชาและไร้หัวใจ…”