อัยย์ หนุ่มหล่อร่างใหญ่ดีกรีนักเรียนนอก ถูกพ่อบังเกิดเกล้าบินด่วนมาตามตัวถึงแคนนาดา เหตุเพราะลูกชายตัวดีไปมีเรื่องทะเลาะวิวาทถึงขั้นโดนไล่ออกจากมหา’ลัย พ่อจึงประกาศิตให้เขากลับไทยแล้วเข้าเรียนในมหา’ลัยที่ตนสอนอยู่ อัยย์ได้พบกับ เฉิน ไน๋ ตี๋หนุ่มร่างสูงโปร่งที่เป็นเพื่อนร่วมคลาส
เขาและเธอคือ “เพื่อนสนิทท้องติดกัน” เควิน วัฒนธำรง… เซเลบหนุ่มรูปหล่อที่สาวๆ อยากเดทด้วย ณภัทร สัตยาพิภัทร… นักเขียนสาวสวย ความสัมพันธ์ลับๆ ระหว่างเพื่อนสนิทที่เผลอพลาดและปล่อยให้เลยเถิดมาจนถึงจุดเปลี่ยน “ภัทรว่า เราควรพอแค่นี้” ในที่สุดก็ถึงเวลาที่เธอต้องพูดคำนี้ออกไป “พอ… อะไร หมายความว่าไง”
“อาจารย์ณัฐวราเธอน่ารักนะคะ ถ้าคุณเขมอยากคบกับเธอโดยไม่มีข้อครหา หอมจะหย่าให้ค่ะ” “เธอนี่ช่างใจกว้างเหลือเกินนะ รักฉันไม่ใช่เหรอ แล้วยอมยกฉันให้คนอื่นง่ายๆ ได้ยังไง ทำไมไม่แย่งฉันกลับคืนมาเหมือนที่เธอเคยแย่งฉันมาจากลูกจันทร์ล่ะ เธอทำได้อยู่แล้ว อ้อ…ฉันลืมไปว่านี่เป็นแผน แล้วเธอก็ทำสำเร็จ…เพราะฉันยังไม่ต้องการหย่าตอนนี้”
“ก็เพราะมึงเป็นอย่างงี้ไงเอิ้ง กูเอาไม่ลง!” นั่นคือประโยคที่แฟนเก่าและอดีตหุ้นส่วนร้าน พูดกับผมตอนที่จับได้ว่ามันแอบเล่นชู้กับรุ่นน้อง เลยขอพักใจเทไป-ไทเป แล้วก็ถือโอกาสไหว้พระขอปั๋วซะเลย “ครับคุณแม่ ‘อินอิน’ ถึงไทเปแล้ว…กำลังจะไปไหว้พระ” เฮ้ย! คนไทย กำลังจะไปไหว้พระด้วย โชคเข้าข้าง เจอผู้งานดีแบบนี้ต้องตาม!
“กูเกลียดเกย์!” เมื่อคนเกลียดเกย์อย่าง “นายทิวัตถ์” ย้ายเข้าสู่หอในและได้รูมเมทอย่าง “นายธารา” มือกลองหนุ่มรูปหล่อ ลูกเสี้ยวไทย-อเมริกันที่เดินไปทางไหน สาวๆ ก็ทอดสะพานเสริมใยเหล็กให้ ชนิดวางใจว่าอย่างมันต้องแมนแท้ และฟันดะมาแล้วครึ่งคณะ แต่แล้วความจริงก็ตีแสกกลางหน้า “อืม กูเป็นเกย์”
แค่เพียงพลาดไปมีวันไนต์สแตนด์กับคนแปลกหน้าก็ว่าแย่แล้ว ซ้ำร้ายยังต้องมาอยู่ในโพสิชั่น ‘เมีย’ อีก แต่แทนที่เรื่องทุกอย่างจะจบลงในคืนนั้น ทว่ามันกลับกลายเป็นการเริ่มต้นของเรื่องราวทุกอย่าง ผู้ชายคนนี้ทำให้ชีวิตผมราวกับถูก ‘โซ่’ ล่ามเอาไว้ให้ผูกกับเขา
ซีอีโอหนุ่มเจ้าของบริษัทยักษ์ใหญ่ ถูกบังคับให้แต่งงานตามระเบียบของวงศ์ตระกูล แต่มันต้องมีอะไรผิดพลาดแน่ๆ เพราะว่าที่เจ้าสาวของเขา ..เป็นเด็กผู้ชาย!
เธอคือ ‘นางบำเรอ’ ไร้ค่าที่เขาแอบซ่อนไว้ หากแต่ยามจะจากไป คนใจร้ายกลับขังเธอไว้ด้วยรสสวาทอันร้อนแรง! “ไม่เจอหน้ากันไม่กี่เดือนก็ลืมผัวแล้วเหรอ” ตฤณกระชับตัวเธอแน่นเข้า ร่างสูงใหญ่บดเบียดเข้าหาร่างอ่อนนุ่ม ม่านไหมกัดริมฝีปากขืนตัวเอาไว้ ไม่ยอมพลั้งใจไปกับเขา อ้อมแขนแข็งแรงของชายหนุ่มให้ความรู้สึกทั้งรักทั้งชัง…
ผมเป็นเด็กเลี้ยงของพี่เอิง พี่เอิงใจดีรับผมไปอยู่ด้วย แม้ว่าพ่อผมจะติดหนี้เขาห้าล้าน ชีวิตของผมเป็นของพี่เอิง ทุกอย่างก็เป็นของพี่เอิง จนลืมไปว่าวันหนึ่งมันก็ต้องจบลง ความโชคดีก็คือพี่เอิงยังใจดียกหนี้ให้ผม แต่ความโชคร้ายคือ “ผมรักพี่เอิง” ที่โชคร้ายกว่าคือกีกใหม่ของพี่เอิงเป็นดาราที่หน้าตาน่ารักมาก
เมื่อคู่อริริอ่านเปลี่ยนแผนตบตีเป็นตลบกระโปรงคลุกวงใน กามเทพตัวเล็กจึงถือโอกาสยึดครองพื้นที่และผูกด้ายแดงเชื่อมโยงพวกเขาด้วยงานวิวาห์ “มึงเคยได้ยินไหมลูกแมวน้อย ลูกน่ะยังต้องได้รับการต่อแขนต่อขาจากพ่อเพื่อให้แกเกิดมาสมบูรณ์แข็งแรง ไหนๆ คืนนี้มึงกับกูก็แต่งงานกันแล้ว เรามาต่อแขนต่อขาให้ลูกกันเถอะ”
“พี่แทบไม่เคยได้เห็นแสงเดือนแสงตะวัน สามคืนรวด แค่นั้นยังไม่พอ เขายังไม่เคยบันยะบันยัง ซาดิสม์จิตวิตถารตลอดเวลา พี่ทนรับความเจ็บปวดบนเตียงต่อไปไม่ได้อีกแล้ว พี่มันคนโง่ ตาบอดสี เห็นขยะเปียกอยู่ตรงหน้าก็ยังคว้าเอาไปเก็บไว้ในบ้าน” : กล่าวโดย วันวิสา หึๆๆ
เพราะประกาศิตจากแม่และยายให้เธอกลับไปแต่งงานกับคนที่หาไว้ ทางรอดสุดท้ายคือเธอต้องหาผู้ชายที่เพียบพร้อมกว่ากลับไปฝาก แต่ทุกอย่างก็ดันผิดแผนไปหมด เมื่อเธอดันสะเพร่าเข้าผิดห้อง สุดท้ายใครจะคิดว่าชีวิตของ แวววิวาห์จะเปลี่ยนไปตลอดกาล เพราะคีย์การ์ดใบเดียวแท้ๆ เลยที่ทำให้ชีวิตเธอพลิกผัน
ธีรนพ…เขาพาเลขาตัวเองขึ้นห้องแทนคู่ขา ณฐิตา…เธอรักเขาจนขอพลีกายเป็นคู่ขาเขาสักคืน จากความผิดฝาผิดตัวในคืนที่แสนเร่าร้อน ก่อให้เกิดความรู้สึกที่ท่านประธานหนุ่มจะไม่มีวันปฏิเสธเลขาตัวเองได้อีกเลย “แล้วเธอต้องการแบบไหน อยากให้ฉันรับผิดชอบเรื่องที่เกิดขึ้นใช่ไหม” “ไม่ค่ะ…”
“ผมอาจเป็นนักเดินทาง… แต่นักเดินทางย่อมมีจุดหมายสำคัญของเขานะปั้นหยา… จุดหมายสุดท้ายที่เขาปรารถนาจะนั่งพักตรงนั้น วางหัวใจตรงนั้น หยุดการเดินทางของเขาตรงนั้น… คุณคือจุดหมายของผมนะ… ปั้นหยา”
“ที่ลินไม่ยอมพูดเพราะตอนนี้กำลังถูกใจใครอีกคนใช่ไหม มันทำอีท่าไหนล่ะ? ลินถึงยอมใจอ่อนให้มันประคอง ลินไม่ใช่คนที่จะให้ผู้ชายคนอื่นแตะเนื้อต้องตัวง่ายๆ ไม่ใช่เหรอ” มาลินน้ำตาไหลไม่เข้าใจสิ่งที่กวียัดเยียดให้เธอเป็น ยกมือปาดมันลวกๆ ก่อนหันมาสั่งชายหนุ่มเสียงเครือ “ถ้าไม่อยากให้ลูกตายในท้องก็จอดรถ”