ชาติก่อนพวกมันใส่ร้ายป้ายสีนางและคนในตระกูล ในข้อหาสมคบกับคนต่างแคว้นเป็นกบฏแผ่นดิน ถูกทัณฑ์ทรมานจนสิ้นใจตายอย่างอนาถราวกับเดรัจฉานตัวหนึ่ง ชาตินี้นางถือกำเนิดใหม่ในร่างขององค์หญิงหว่านหนิง ผู้ถูกส่งตัวไปเป็นชายาข่านแห่งชนเผ่าป่าเถื่อนที่นอกด่าน ในเมื่อโอกาสดีงามมาถึงแล้ว
หานอวี๋เฟิ่ง จะทำเช่นไร เมื่อต้องมารองรับความแค้นและความปรารถนาของ แม่ทัพเซียวไป๋ซาน ซึ่งเป็นอดีตคนรักของมารดาและยังกลายมาเป็นพี่ชายของนาง “อยากรู้เสียจริงว่า หากมารดาของเจ้า รู้ว่าตัวเองมิได้เป็นเพียงมารดาเลี้ยงของข้าแต่ยังได้รับเกียรติให้เป็นท่านแม่ยายของข้าด้วย นางจะรู้สึกดีใจเพียงไรกัน”
ลู่โมวโฉ่วย้อนกลับมาในยุคอดีต เข้าร่างลู่โมวโฉ่วที่มีชีวิตที่น่าลำเค็ญ แต่จากนี้จะไม่ใช่อย่างนั้นอีกแล้ว อะไรที่เป็นตัวสร้างปัญหา เธอจะตัดให้ขาดกระเด็น ไม่มีอีกแล้วชีวิตที่ถูกรังแกเยี่ยงนั้น “ท่านแม่ทัพ ท่านยังไม่นอนหรือ” “ข้ารอเจ้าอยู่ เจ้าคิดว่า คืนนี้ดวงดาวสวยหรือไม่” “ท่านแม่ทัพ เกรงว่าคืนนี้จะไม่มีดวงดาว”
ตายแล้วแทนที่จะกลายเป็นวิญญาณไปผุดไปเกิดดันมาเข้าร่างคุณหนูอารมณ์ร้าย ขี้วีนเอาแต่ใจ เมิ่งเสี่ยวหลาน ที่จบชีวิตลงเพราะโดนผลักตกน้ำ ด้วยฝีมือของน้องสาวต่างมารดา เมิ่งเสี่ยวหลาน นั้นนับว่าเป็นคนอารมณ์ร้ายแต่งดงามมาก มีรักมั่นคงต่อ แม่ทัพใหญ่ ซ่งหลงเย่สหายของพี่ชาย ที่เกลียดนางมากกก
นางเป็นเเค่เครื่องบรรณาการที่ได้จากสงคราม องค์หญิงที่มีชีวิตน่าสมเพชมาตลอดสิบหกหนาว ถูกจับมัดมือแต่งงานกับแม่ทัพที่โหดร้าย ชายผู้นั้นเเต่งตั้งนางเป็นเพียงแค่ฮูหยินรอง เพียงเพราะในใจของเขา มีสตรีนางหนึ่งอาศัยอยู่ก่อนแล้ว
“น้องหญิง” พลันลมหายใจเบาๆ ริมรดใบหูที่แดงก่ำของเฟยหรง “เวลาเจ้าเขินอาย…ช่างน่ามองยิ่ง” น้ำเสียงหวานละมุนนั่นถูกส่งออกมาจากปากของจิ๋นอิ่งซื่อจื่อ ผู้ที่นางไม่เคยคิดว่าเขาจะสามารถเอ่ยกับนางได้หวานล้ำและอ่อนโยนขนาดนี้ ขะ…เขาช่าง…! “…” เฟยหรงยิ่งซุกหน้าไปกับแผงอกนั่นหนักกว่าเก่า
เธอต้องย้อนอดีตกลับมาอยู่ในยุคจีนโบราณ อีกทั้งยังต้องมาเลี้ยงดูเจ้าก้อนแป้งอีกสองคนแทนมารดาที่แท้จริง เธอที่เป็นคุณหนูจอมวายร้ายในชาติภพก่อนจะเอาปัญญาที่ไหนมาเลี้ยงเจ้าก้อนแป้งสองคนนี้ ส่วนบิดาของทั้งสองคนนี้คงตายในสนามรบไปแล้วมั้ง ป่านนี้ไม่รู้ว่ารู้หรือยังว่าฮูหยินของตนถูกไล่ออกจากตระกูล
นาง…คือผู้ที่มีสายเลือดของหงส์ซึ่งได้รับเลือกให้ต้องแบกรับหนี้เลือดทั้งหมดของราชวงศ์เอาไว้ ใบหน้าเด็ดเดี่ยวถูกแต่งแต้มด้วยสีแดง สวมใส่อาภรณ์สีขาว มือสีขาวซีดนั้นต้องกอบกุมอำนาจเอาไว้ เขา…คือเทพสงครามผู้ไร้เทียมทาน ลงมือฆ่าได้โดยไร้ความปราณี แต่จิตใจที่ถูกแช่แข็งของเขากลับต้องถูกนางมารบกวน
ไป๋เหม่ยเจินตอบตกลงแต่งงานแทนพี่สาว ด้วยเพราะชายผู้นั้นเป็นแม่ทัพที่นางชมชอบ แม้เขาจะตามืดบอดนางก็ยินดี ไม่ว่าจะทำดีสักเท่าไหร่ พยายามสักแค่ไหน สุดท้าย นางก็เป็นเพียงแค่…คนไร้ค่า และยังถูกตราหน้าว่าภรรยาสวมรอยแทนพี่สาว สุดท้ายแล้วก็เป็น…คนที่…ถูกทิ้ง!
เสียงกระเส่าในยามค่ำคืน ไม่ได้มีแค่เสียงเดียวแต่มีถึงหลายคน สตรีนางน้อยที่อยู่บนเตียงหันมองสตรีที่จูบแม่ทัพปีศาจ นางพึ่งจะเป็นมือใหม่ที่ใหม่จนไม่กล้าทำสิ่งใด ได้แต่มองเขาเสพสมสตรีอื่นต่อหน้านาง เสียงเนื้อกระทบเนื้อที่ดังไม่หยุด ยิ่งทำให้นางประสาทเสีย หากแต่ว่าหากนางยังนิ่งมองอยู่เช่นนี้
เมื่อชะตาชีวิตพลิกผัน จากองค์หญิงผู้สูงส่งเหนือหญิงทั้งปวงในแคว้น สู่สามัญชนเพียงเวลาชั่วข้ามคืน…ตนเป็นที่พึ่งแห่งตนคือหนทางรอดเดียวของนาง ยามรุ่งเรืองผู้คนต่างกราบไหว้ยกยอ ยามตกต่ำผู้คนดูหมิ่นเย้ยหยัน จากองค์หญิงสูงศักดิ์สู่สามัญชน จากเคยอาศัยในพระราชวังแสนสบาย สู่ชายแดนแสนกันดาร
เพราะความผิดพลาด จึงทำให้นาง ซูจือหลิง ต้องแต่งเข้าจวนแม่ทัพ ให้แม่ทัพพิทักษ์แดนใต้ เพื่อรอวันหย่า “เจ้ามิคิดหรือว่า ตอนนี้บุตรของข้าอาจจะกำลังฝังอยู่ในตัวเจ้า” หยางโม่เหยียนที่มองใบหน้างามของสตรีอวดดีที่ซีดขาวสลับแดงก่ำ อย่างเจ้าเล่ห์
แม่ทัพใหญ่ผู้สูญเสียการมองเห็นจากศึกสงคราม กลายเป็นคนเจ้าอารมณ์ไม่มีผู้ใดเข้าหน้าติด จนกระทั่งราชโองการสมรสพระราชทานส่งมาถึงหน้าจวน และคนผู้นั้นที่กล่าวว่าต้องการให้เขากลับมามองเห็นอีกครั้ง
เมื่อหญิงงามบ้านนอก ‘หลิวอี้เหวิน’ ได้รับราชโองการจากฮ่องเต้ให้แต่งงานเข้าบ้านสกุลหยาง แต่ยังมิทันจะเข้าห้องหอก็ถูกเจ้าบ่าวอย่างท่านแม่ทัพแสดงอาการรังเกียจและไล่ตะเพิดนางให้ไปอยู่ที่ท้ายจวนซะงั้น งานนี้ คนที่เดือดร้อนใจกลับกลายเป็นบิดามารดาของสามีที่เกรงว่าชาตินี้จะไม่ได้อุ้มหลาน
ที่ “ฉู่เหลียน” ทำก็แค่อ่านหนังสือถึงตอนที่นางเอกหลอกสามีผู้แสนดี และสงสัยว่าทำไมนะ แล้วก่อนจะรู้ตัว ก็ตื่นขึ้นมาในร่างของนางเอกคนนั้นซะงั้น! เดี๋ยวสิ นี่หมายความว่าสามีผู้แสนดีจากในนิยายคนนั้นกลายเป็นของเธอแล้วใช่ไหม? ฉู่เหลียนตัดสินใจว่าจะกางแขนรับเขาไว้ในอ้อมอกเอง!