“เธอรู้ดีว่าฉันคิดถึงเธอมากแค่ไหน และฉันกำลังอดทนทำตามคำพูดที่ให้ไว้มากแค่ไหน อันดา… ให้กำลังใจบ้างได้ไหม สักคำ” “…” ทำไมต้องทำเสียงหวานแบบนี้ด้วยเล่า กำลังใจเธอไม่ได้มีเหลือมากแต่ไหนแต่ไรแล้วเขาก็รู้ ปลายนิ้วเขาแข็งและอุ่นยามปาดไล้เหมือนแกล้งสำรวจอยู่บนริมฝีปากมันให้ความรู้สึกหวาม ๆ
อนลขยับตัวซบหน้าลงกับหัวเข่า หัวใจเขาเจ็บจนแทบปริแตกออกมา แย่จัง ทุกความรู้สึกที่มีต่อกณิกาพอมันประทุขึ้นมาเขาเองไม่รู้จะจัดการมันได้อย่างไรเลย ทุกครั้งที่ผลักไสน้องเขารู้สึกเสมอว่ามันไม่ยุติธรรมเลย ทุกครั้งที่ทำเหมือนเธอไม่มีความหมายกับเขามากเท่าที่ให้ความสำคัญกับพู่ไหม ทั้งที่เธอมีสิทธิ์มากกว่า
“เหงาแบบนี้ ไม่สำเร็จสินะ” กลินทร์กอดเข่าขึ้นพยักหน้าแล้ววางปลายคางลงบนหัวเข่า สภาพน่าสงสารจนเจ้าของห้องที่อยากจะหัวเราะให้ฟันหลุดทรุดตัวลงแตะไหล่ปลอบแทน “แกทรมานน้องมาสี่ปีเชียวนะ แกจะขอคืนดีให้ได้อาทิตย์เดียว คิดว่าได้เหรอ” “รู้แล้วว่าไม่ได้ แต่เพิ่งรู้ว่ามันเจ็บมากขนาดนี้เวลาโดนเมิน
“ภัสส์คนดี๊คนดี อยู่กับภัสส์แล้วสบายอย่างนี้อยู่สักสองปีเลยได้ไหม” “ไม่อยู่ทั้งชีวิตเลยล่ะ” เขาเอียงหน้ามาถาม ป้อนแอปเปิ้ลคำที่สองให้ อีกมือก็เช็ดมุมปากให้เบามือ เมลดายิ้มแฉ่งกอดแขนแข็งแรงของเขาไว้ถูแก้มกับต้นแขนแข็งแรงของเขา “ได้เหรอ ได้เหรอ ไม่จ่ายค่ากินค่าอยู่ค่าน้ำค่าไฟด้วยได้ไหม”
การแต่งงานที่เกิดขึ้นเพราะเหตุผลจำยอม เจ้าบ่าวตัวใหญ่ที่ดุเหมาะกับเชื่อเล่นของเขา ชายผู้ถามเธอก่อนตกลงแต่งงานว่า ไม่ได้มีลูกติดท้องมาใช่ไหม พศิกาจะฝากชีวิตไว้ที่เขาได้ไหมนะ ชีวิตคู่ที่เกิดจากเหตุผลของแต่ละคนแต่ไม่มีความรัก จะไปได้ไกลแค่ไหน
“พี่แคนใจเย็นก่อนนะคะ” “ใจเย็นเหรอ คนที่พยายามปล้ำพี่ตลอดเวลาบอกให้พี่ใจเย็น ไม่รู้สึกว่าแปลกบ้างหรือคะ” เขาไต่ริมฝีปากกลับมาเมื่อเธอทำเหมือนจะขาดใจให้ได้ ใบหูเล็กนั่นถูกแทะเล็มจนต้องย่นคอหนีด้วยความซ่านสยิว “พี่แคนนับหนึ่งถึงสิบก่อนไหม จะเสียใจทีหลังนะ” “พี่นับถึงพันแล้ว พรนับพัน”
“ถ้าการได้ตัวพี่จะทำให้หยีพอใจ…ก็ได้นะ…ยอมหมดนั่นล่ะแต่อย่าทำอย่างนี้เลย อย่าทำเหมือนพี่เป็นอะไรก็ไม่รู้ที่หยีไม่ชอบ ไม่อยากใกล้พี่…ไม่ไหว” “แปลว่าอะไร จะบอกอะไร” น้ำเสียงเธอขื่นจนเขาต้องกลืนน้ำลายฝืดคอ “จะบอกว่า…ต่อให้ได้ตัวไปพี่ก็ไม่มีทางรักหยีได้มากกว่าที่เป็นอย่างนั้นใช่มั้ย”
เขาว่าความรักคือการแย่งชิงรักจริงคือการตามตื้อ นิมาพยาบาลสาวผู้มาพร้อมความแรดน้อยอ่อยสุด เจ้าของหุ่นเซ็กซี่ขยี้ใจชายปักธงลงบนหัวผู้กอง หนึ่งในสามเสือประจำกองบินอย่างใกล้เที่ยง แล้วก็พร้อมจะพุ่งเข้าชนเสมอ กะใจแลกใจแต่เหมือนผู้กองจะไม่เห็นใจถึงจะไม่หนีแต่ก็ไม่สนใจ นี่คนหรือตอไม้ อ่อยจนไม่รู้จะ…
ภาม วรรณปัทม์ ศัลยแพทย์หัวใจหนุ่มหล่อที่ยังไม่คิดจะมีใคร เพราะลำพังการดูแลเจ้าหลานวัยไม่ห่างกันมาก อย่างหมอสองแฝดจันทร์เจ้าก็ปวดหัวจะแย่ ยิ่งต้องมารับมือกับหญิงสาวที่คุณย่าอยากให้เป็นสะใภ้ยิ่งปวดหัวจนไม่รู้จะแก้ปัญหาอย่างไร สริลลา แม่กระต่าย พยาบาลสาวตากลมรักสัตว์ ที่จับพลัดจับผลู
รักเพื่อน…..พังมานักต่อนักแล้ว แต่ความรักมันห้ามกันได้ที่ไหน “ลืมมันได้ไหมมุ่ย ลืมว่าได้ยินอะไรวันนี้ เป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมได้ไหม” เขารู้ว่าเขามันเห็นแก่ตัวแต่เขาก็ไม่ต้องการจะเสียเธอไป เคียงจันทร์เป็นเพื่อนผู้หญิงคนเดียวที่เขาปรารถนาจะมี
ตอนสิบขวบแกบอกฉันว่าแกอยากมีแฟนเป็นนักบินที่ขึ้นบินโชว์ในงานวันเด็ก ฉันบอกแกว่าไม่มีทาง เพราะนักบินพวกนั้นไม่สนใจเด็กกะโปโลอย่างแกหรอก แกโกรธจนร้องไห้วิ่งหนีไป ฉันยังจำได้ดี ที่จะบอกคือถ้าตอนนี้แกยังยืนยันคำนั้นอยู่ ฉันอยู่ตรงนี้นะ
ชาติก่อนไปทำบาปอะไรไว้กันนะ ชาตินี้ถึงได้ถูกเขาจองเวรไม่หยุดหย่อน โอปป้าบ้าเลือด อาจารย์แพทย์สุดหล่อ สุดเขี้ยว ราวน์โหด สอบเหี้ยมเลื่องลือกันทั่วโรงพยาบาลทุกคนต่างหลีกให้ห่าง มีแต่เธอนี่แหละที่ไม่ว่าจะหลบไปมุมไหนก็ไม่เคยพ้น โดนจิกกัดจนพรุนไปหมดแล้ว
สำหรับภาวินแล้ว ไม่มีความรัก เขาไม่รักและไม่ต้องการความรักจากใคร ชีวิตของเขานอกโรงพยาบาลนั้นเป็นแค่คนขี้เหงาที่ใช้ชีวิตกลางคืนกับคนแปลกหน้าเท่านั้น กฎข้อเดียวที่ยึดไว้ คือไม่กินไก่วัด อยู่ให้ห่างจากเรื่องวุ่นวาย สำหรับมิลินท์ เขาคือผู้ชายที่เธอสนใจ หมอพอตเตอร์น่าค้นหาและน่ากลัวพอ ๆ กัน