“คุณหลีรู้ไหม ถ้าเปรียบผู้หญิงกับสี สีชมพูคงเปรียบกับผู้หญิงที่อ่อนหวาน ผู้หญิงร่าเริงเบิกบานก็เหมือนสีเหลืองที่สดใส ผู้หญิงที่มองโลกในแง่ดีคงเหมือนสีฟ้าสว่างๆ” สะหลีจันตาโคลงศีรษะ เขามาถกเรื่องสีเรื่องผู้หญิงอะไรกับเธอ เหมือนตักน้ำราดตอมากกว่า เธอไม่ได้ละเอียดอ่อนขนาดจะฟังเรื่องพวกนี้
ขุนให้อ้วนๆ เข้าไว้ … ดวงตาคมกริบของจามองผู้หญิงที่กินเอากินเอาแล้วก็หลุบเปลือกตาลง ริมฝีปากที่แตะขอบแก้วน้ำชายกมุมสูงเป็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ จาไม่ชอบผู้หญิงเอวบางร่างน้อย เขาเป็นคนหยาบกระด้าง มือไม้หนัก แม้จะรักนินสิปันปานแก้วตาดวงใจ แต่บางครั้งเวลาเขากอดน้องสาวก็ต้องถนอมแรง
คนเราตอนโดนรถชน… มันต้องตาย ไม่ใช่กลายเป็นควายแบบเขาหรือเปล่า? โดนรถชน ไม่ตาย แต่ดันมาอยู่ในร่างควายที่กำลังโดนลากเข้าโรงเชือด … เป็นควายไม่พอ … เป็นควายตัวเมียอีกต่างหาก! เสือกเป็นควายตัวเมียไม่พอ เป็นควายตัวเมียท้องอีกต่างหาก!!!!! กูหนอกู…
“ฉันชื่อ ตรีลักษณ์ แต่คุณจะเรียกฉันว่าที่รักก็ได้นะ” หญิงสาวบอกพลางซ่อนยิ้มไว้อย่างเต็มที่ ตามองผู้ชายต่างชาติที่ตนเองเอาปูนแดงหมายหัวว่าชาตินี้ต้องได้เป็นผะ… เอ่อ เป็นคนรักให้ได้ “โอเค… ผมจะเรียกคุณว่า… อืม อะไรนะ” “ที่… รัก ค่ะ ช้าๆ ที่…รัก” “ทีเรกซ์ โอ… เป็นชื่อที่น่าสนใจนะ แต่ก็เหมาะกับคุณดี”
คุณเคยอยากได้ใครแทบบ้าไหม เคยปรารถนาใครสักคนจนนอนไม่หลับหรือเปล่า เคยเหรอ? ไม่หรอก… การคลั่งไคล้ดารา การเป็นติ่ง เป็นแฟนคลับนักร้อง มันก็ยังไม่ใช่ รักเหรอ? ถ้าไอ้ความรักมันตรงกับคำนิยามที่ว่า ไม่จำเป็นต้องครอบครองล่ะก็… ไม่… ความรู้สึกของผมไม่ใช่แค่รักแน่ๆ คลั่ง… หลง…เสพติด…
“ผมอาจเป็นนักเดินทาง… แต่นักเดินทางย่อมมีจุดหมายสำคัญของเขานะปั้นหยา… จุดหมายสุดท้ายที่เขาปรารถนาจะนั่งพักตรงนั้น วางหัวใจตรงนั้น หยุดการเดินทางของเขาตรงนั้น… คุณคือจุดหมายของผมนะ… ปั้นหยา”
ภูเมฆแวะซื้อยาตอนไปซื้อน้ำให้เธอ เขากัดปากล่างอย่างเกร็งๆ เพราะกลัวว่าตัวเองจะกดนิ้วลงน้ำหนักมือเยอะไปแล้วคนแก้มช้ำจะเจ็บ ถึงจะไม่เห็นเหตุการณ์ตอนลินจงโดนทำร้าย ก็เดาไม่ยากว่าเป็นฝีมือของป้าเธอ ภูเมฆโกรธ โกรธหญิงวัยกลางคนที่ใจร้ายพอจะตบ หนูลินของเขา ทั้งที่ก็เห็นว่าหนูลินของเขาตัวเล็กกระจ้อยร่อยแค่นี้