นิราอร

คนหนึ่งก็รัก อีกคนก็หวงแหน… เขาจะเลือกใคร ระหว่างอดีตเด็กหญิงตัวน้อยที่เคยจูงมือ โอบอุ้มและพาขี่คอ กับสาวสวยที่ทำให้เขาหลงรักตั้งแต่แรกพบ…

ใครจะคาดคิด ว่าผู้หญิงเฉิ่มเชยอย่างแก้วกัญญา จะทำให้หนุ่มหล่อเสเพลย์อย่างณัฐภาคย์ หลงรักหัวปักหัวปำ!! “ฟังไม่เข้าใจหรือไง ใส่เสื้อผ้ากลับไปเดี๋ยวนี้!!” ไม่พูดเปล่าแต่เขายังทำท่าจะเก็บเสื้อผ้ายัดใส่มือหล่อน ทว่าแก้วกัญญากลับถอยกรูดพลางส่ายหน้ารัว “ไม่ค่ะ! ลูกแก้วไม่ใส่ จนกว่าคุณจะรับปากว่าจะช่วยลูกแก้ว”

เขาตั้งแง่รังเกียจเพราะหล่อนต่ำต้อยกว่า บังคับขู่เข็ญให้เลิกยุ่งกับคนในตระกูลอนันตเมธา ขณะที่หล่อนกลับเชิดหน้าท้าทาย ความเย่อหยิ่งของอีกฝ่ายกลายเป็นความยั่วยวนที่ดึงดูดให้เขาเข้าใกล้ สิ่งที่ตามมาจึงมิใช่การแย่งชิงแต่มันคือการสั่งสอนให้รู้ว่าคนอย่างเขาทำได้ทุกอย่าง แม้แต่การแยกหล่อนออกจากคนรัก!!

ความสัมพันธ์คืนนั้น เกิดเป็นทารกตัวเล็กๆ แดงๆ อาชวินมองคนเกิดใหม่ที่ถูกห่อพันด้วยผ้าในอ้อมแขนใหญ่โตของตนด้วยความรู้สึกบอกไม่ถูก ต่อจากนี้ไปเขาต้องทำอย่างไร การเป็นพ่อเขาต้องทำอย่างไรกัน แล้วหนุ่มชาวไร่อย่างเขาจะต้องรับมือกับเจ้าของเสียงโหยหวนที่แหกปากร้องทุกสิบนาทีนี้อย่างไร

โหด! เร่าร้อน! รุนแรง! คือคำจำกัดความของเมฆวัฒน์ และเมื่อผู้หญิงที่เป็นต้นเหตุทำให้ชีวิตของเขาต้องพังพินาศเดินเข้ามาหา มีหรือที่ชายหนุ่มจะปล่อยให้หล่อนเดินออกไปโดยไม่ทำอะไรเลย ถึงเวลาชำระแค้นที่หยั่งรากฝังลึกมานานแสนนาน ถึงเวลาที่จะขจัดเศษขยะไร้ค่าออกไปจากใจของเขาเสียที!

เป็นแค่ลูกจ้าง ต้องทำตามหน้าที่ ไม่มีสิทธิ์เรียกร้อง ไม่มีสิทธิ์รัก… ความจำเป็นทำให้มิ่งขวัญยอมเอาตัวเข้าแลกเพื่อเงินจำนวนหนึ่ง หน้าที่ของหล่อนคือ ‘ทำตัว’ เป็นคนรัก ทำให้เขาพอใจ ทว่า…จะทำอย่างไร เมื่อลูกจ้างที่ไร้ค่า แต่ไม่ได้ไร้หัวใจ กลับมีเลือดเนื้อเชื้อไขของเขาติดกาย… เมื่อสัญญาจ้างชั่วคราวจบลง

เพราะความเข้าใจผิด ทำให้เขาจากหล่อนไปไกลแสนไกล และไม่คิดกลับมาอีก แต่เมื่อได้พบกันอีกครั้ง เด็กที่เขาเห็นคนนั้นกลับกลายเป็นลูกที่เขาไม่เคยได้อุ้มชูและรู้ว่ามี…

มะลิร้อยต้องเจ็บปวดเมื่อถูกผู้ชายที่รักหมดหัวใจสลัดทิ้ง ที่แย่ยิ่งกว่าคือหล่อนต้องอุ้มท้องลูกของเขาไปด้วย แต่ในความโชคร้ายก็ยังมีความโชคดีอยู่บ้าง เมื่อวันหนึ่งผู้ชายที่แสนดีขอหล่อนแต่งงาน มิหนำซ้ำยังไม่ถือสาว่ามีลูกติดท้องอีกคน จึงตัดสินใจแต่งกับคนอื่นให้รู้เรื่องรู้ราวไป!!

ความโกรธครั้งนั้น ทำให้เรืองฤทธิ์ออกปากไล่ลลิตาและมารดาออกจากงาน เขาไม่สนว่าทั้งคู่จะต้องเผชิญหน้ากับสิ่งใด ไม่สนแววตาที่เต็มไปด้วยความเสียใจและเสียขวัญ แต่เมื่อความจริงปรากฏ เขาจึงได้รู้ตัวว่าทำอะไรลงไป… “เหตุการณ์เมื่อห้าปีก่อน… ขอบใจที่ทำให้ฉันตาสว่าง” “เราจะได้พบกันอีกไหม”

เบื้องหน้า… หล่อนคือแม่บ้านฝีมือเยี่ยม แต่หลังบ้านและบนเตียง… หล่อนคือของตายที่เขามีไว้เพื่อระบายเท่านั้น

“งั้นคุณก็มาเป็นแม่ให้ปกป้องสิ ผมว่าแกน่าจะมีความสุข เห็นอยู่กับคุณทีไรหัวเราะเสียงใสตลอด” “เรื่องอะไรฉันต้องทำแบบนั้นด้วย” “คุณทำได้ ถ้าผมต้องการ” “คุณเองก็รู้ ว่าเราเข้ากันได้ดีแค่ไหน” “ฉันไม่คิดจะเป็นแม่ของใครทั้งนั้น โดยเฉพาะคุณปกป้อง เขามีคุณแม่ของเขาอยู่แล้วทั้งคน คงไม่จำเป็นต้องหาใหม่ให้หรอกนะคะ”