“มะ..มีนไม่อยากให้เราเป็นแบบนี้” “เห็นเธอกลับมาฉันเลยแวะมาทักทายเฉยๆ ยินดีต้อนรับกลับมา” “ระ..เราเลิกกันแล้ว มีนขอร้อง อย่ายุ่งกับมีนอีกได้ไหม” “ก่อนจะพูดคำนั้นออกมาคิดให้ดีก่อนว่าฉันเป็นแฟนเก่าหรือยังเป็นผัวเธออยู่”
“นั่งสิ” มาเฟียหนุ่มเชื้อเชิญด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่คนฟังกลับขมวดคิ้วเข้าหากันยุ่งเพราะรู้สึกเหมือนโดนชี้นิ้วสั่ง นับดาวจ้องมองใบหน้าคมคายภายใต้ความมืดสลัวด้วยความหมั่นไส้ ก่อนจะเดินเข้าไปหย่อนสะโพกนั่งลงฝั่งตรงข้าม ยิ่งขยับเข้าไปใกล้ๆ เธอก็ยิ่งรู้สึกคุ้นหน้ารามิลอย่างบอกไม่ถูก
“แค่อ้าขาให้ฉัน แลกกับชีวิตที่สบายกว่านี้ คนฉลาดอย่างเธอน่าจะเลือกได้ไม่ยาก” “ถ้าลีเลือกนอนกับคุณลีจะไม่กลายเป็นคนโง่ที่ขายศักดิ์ศรีเพื่อแลกกับเงินเหรอคะ” “ถ้าศักดิ์ศรีมันทำให้เธอสุขสบายได้เธอคงไม่ต้องมานั่งตัวสั่นอยู่ตรงหน้าฉันหรอก…จริงไหม”
“อย่าเรียกฉันว่าเด็กน้อย เพราะฉันจะจูบเธอ” แดเนียลถอนจูบออกอย่างอ้อยอิ่ง ตวัดแขนทั้งสองข้างโอบรัดนางแบบสาวไว้แน่น อาศัยจังหวะที่เธอกำลังนิ่งอึ้งโน้มใบหน้าลงไปสูดดมกลิ่นหอมจากซอกคอขาวระหง “กรี๊ดดดดดดดด!..อื้อ!!” เสียงกรีดร้องกลืนหายเข้าไปในลำคอเมื่อโดนปิดปากด้วยริมฝีปากอีกครั้ง
“ถ้ารู้ว่าลินดื้อขนาดนี้ผมคงจะขังลินไว้ที่ห้องตั้งแต่วันนั้น ให้ลินนอนอยู่ใต้ร่างผมคนเดียว” คิมหันต์ใช้มือเปื้อนเลือดถอดเข็มขัดหนังของตัวเองออกต่อหน้าหญิงสาวอย่างใจเย็น ก่อนจะโน้มตัวลงไปหาเธอที่กำลังสั่นเทา “มะ..มีอะไรคุยกันดีๆ ได้ไหม ฉันไม่รู้ว่าทำอะไรให้คุณไม่พอใจ” “เป็นเด็กดีของผมต้องไม่โกหกนะ”
“ฉันไม่เคยนอนกับผู้ชายคนไหนมาก่อน คุณจะเชื่อหรือไม่เชื่อมันเป็นสิทธิ์ของคุณ” ทิวากัดปากเบาๆ ด้วยความรู้สึกแปลกๆ เมื่อคนตรงหน้าเริ่มถอดเสื้อเชิ้ตสีดำของตัวเองออก เผยให้เห็นรอยสักสวยงามบนแผงอกข้างขวาที่พาดยาวลงมาบนต้นแขน ให้ความรู้สึกน่าเกรงขามอย่างบอกไม่ถูก “เรื่องนั้นฉันจะพิสูจน์เอง”
“ถ้าคุณต้องการแค่ร่างกายฉันแลกได้อยู่แล้ว” “…” “มันก็แค่ร่างกาย ถ้าฉันพอใจจะนอนกับใครก็ได้อยู่แล้ว” “หวังว่าตอนอยู่บนเตียงเธอจะยังอวดดีแบบนี้นะ”
“ถ้าไม่มีอะไรแล้วงั้นเกดขอกลับเลยนะคะ” คนตัวเล็กหยิบกระเป๋าสะพายข้างขึ้นมาคล้องบ่าเมื่อเห็นแฟรงก์เดินกลับมาที่ห้องนั่งเล่น พร้อมกับเครื่องดื่มแอลกอฮอล์และแก้วเปล่าสองใบ เขาหย่อนตัวนั่งลงข้างๆ แล้วเลื่อนแก้วใบหนึ่งมาตรงหน้าเธอ “ฉันอนุญาตแล้วเหรอ” “มันดึกแล้วค่ะ” “…”
“ฉันรู้ว่าแกมีอำนาจล้นฟ้า แต่อย่าลืมสิว่าฉันไม่ใช่กวางน้อยที่จะให้แกจับเชือดได้ง่ายๆ นะ” พัดชาแค่นหัวเราะในลำคอเบาๆ เชิดหน้าท้าทายอย่างไม่เกรงกลัว เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เห็นพารันแสดงอำนาจแบบนี้ “ก่อนจะพูดแบบนั้นออกมามึงแน่ใจแล้วเหรอว่าคนที่มึงกำลังเล่นด้วยเป็นแค่เหยื่อ ไม่ใช่เสือเหมือนกัน”
“พะ..พอใจแล้วใช่ไหม..อึก” “ฉันจ่ายให้เธอไปเยอะนะ” “…” “คิดว่าเซ็กซ์ห่วยแตกของเธอมันคุ้มกับราคาที่ฉันจ่ายไปเหรอ” “กะ..แกมันน่ารังเกียจ” คนอย่างเควินคงไม่เคยมองเห็นความเจ็บปวดของคนอื่น ต่อให้เธอร้องขอความเห็นใจก็คงไม่มีวันได้รับมัน ไอริณพยายามลุกออกจากหน้าตักแกร่ง
เพราะดันไปช่วยเหลือศัตรูของมาเฟียอย่างไม่ตั้งใจ มิลล่าจึงต้องกลายมาเป็นของเล่นของคาลวินอย่างไม่มีทางเลือก
“อยากกลับบ้านก็บอกที่อยู่มาสิ หมอจะไปส่ง” เขาแกะท่อนแขนเล็กออกจากลำตัว พร้อมดันตัวเธอกลับไปนั่งที่เดิม เฟรย่ายู่ปากอย่างกระเง้ากระงอด เมื่อโดนชายหนุ่มปฏิเสธครั้งแล้วครั้งเล่า เธอเบ้ปากเรียกร้องความสนใจ ซึ่งก็เหมือนว่ามันจะได้ผล เพราะแวบหนึ่งเธอเห็นชานนท์หยุดนิ่งไป “ให้หนูกอดไม่ได้เหรอ~”
“ช่วยไล่ผู้ชายคนนั้นไปไกลๆ ให้หน่อยได้ไหมคะ” “แล้วฉันจะได้อะไรตอบแทน” “เงินได้ไหมคะ” “เงินทั้งหมดที่เธอมีมันแค่เศษเงินของฉัน” “เอาตัวเธอมาแลกเป็นไง” “คะ?” “ความหมายคือให้เราคบกันแล้วก็นอนด้วยกันเป็นการแลกเปลี่ยนเหรอคะ” “ฉันไม่ได้ต้องการหัวใจของเธอ” “ไม่ได้แบ่งใจ แค่แบ่งเตียง”
“จำสถานะของตัวเองไว้ เธอเป็นของเล่นของฉันที่ฉันจะทำอะไรก็ได้” “แกมันไม่ใช่คน ไอ้เดรัจฉาน!” “มันคือค่าตอบแทนที่เธอต้องจ่ายเพื่อแลกกับโอกาสจากฉัน”
“เรื่องเมื่อคืน…” “อยากให้ฉันทำแบบนั้นอีกรึไงถึงรื้อฟื้นความหลังอยู่ได้” “เปล่าค่ะ นินแค่อยากขอโทษที่เผลอทำแบบนั้น นินไม่ได้อยากแย่งผู้ชายของเพื่อนจริงๆ ค่ะ” “นินไม่อยากมีปัญหากับเพื่อนเลยอยากพูดกับพี่เพลิงให้รู้เรื่อง ไม่รักเพื่อนของนินก็ไม่เป็นไร แต่อย่าทำร้ายปลายฝนได้ไหมคะ”