ซูเหรินหรงผู้เป็นเกอแห่งสกุล เขาเป็นเด็กร่าเริงสดใสไม่ว่าใครเห็นก็รักใคร่เอ็นดูด้วยกันทั้งนั้น ทุกคนจึงหวังให้คู่ครองของเขาเป็นบุรุษที่เพียบพร้อมที่สุด แต่เหตุไฉนจึงเป็นพ่อหม้ายลูกติดผู้หล่อเหลาคนนี้เสียได้เล่า! เหรินหรง : ในที่สุดข้าก็จะได้กินถังหูลู่ทุกวันแล้ว! เหรินอี้ : เจ้าเด็กคนนี้หวังจะกินขนมไปตลอดชีวิตหรือไง
วันหนึ่ง เขากลับลืมตาขึ้นมาก็โผล่ในดินแดนที่ไม่เคยคุ้น ทุกสิ่งทุกอย่างที่นี่เหมือนกับของที่เขาเคยเห็นในพิพิธภัณฑ์ทั้งนั้น แล้วยังร่างกายแสนนุ่มนิ่มนี่เอง ร่างกายที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อของเขาหายไปไหน! แล้วยังใบหน้าหล่อเหลาของเขา เหตุใดถึงดู…ถึงดูงดงามน่าจับกดแบบนี้เล่า!
เจิ้งเหรินอี้เป็นเด็กกำพร้าในศูนย์ดูแลเด็กในชุมชนแออัด เขาทำหน้าที่แทนมารดาบุญธรรมที่จากไป ทว่าความแร้นแค้นได้แต่ทำให้เขาภาวนาต่อสวรรค์ ขอให้เด็ก ๆ ทุกคนมีข้าวให้กินมีหนังสือให้อ่าน เหรินอี้ภาวนาไปเช่นนั้น โดยไม่ทราบเลยว่าทุกสิ่งย่อมต้องมีสิ่งแลกเปลี่ยน