รัก/โรมานซ์

เธอคือ ‘นางบำเรอ’ ไร้ค่าที่เขาแอบซ่อนไว้ หากแต่ยามจะจากไป คนใจร้ายกลับขังเธอไว้ด้วยรสสวาทอันร้อนแรง! “ไม่เจอหน้ากันไม่กี่เดือนก็ลืมผัวแล้วเหรอ” ตฤณกระชับตัวเธอแน่นเข้า ร่างสูงใหญ่บดเบียดเข้าหาร่างอ่อนนุ่ม ม่านไหมกัดริมฝีปากขืนตัวเอาไว้ ไม่ยอมพลั้งใจไปกับเขา อ้อมแขนแข็งแรงของชายหนุ่มให้ความรู้สึกทั้งรักทั้งชัง…

เมื่อคู่อริริอ่านเปลี่ยนแผนตบตีเป็นตลบกระโปรงคลุกวงใน กามเทพตัวเล็กจึงถือโอกาสยึดครองพื้นที่และผูกด้ายแดงเชื่อมโยงพวกเขาด้วยงานวิวาห์ “มึงเคยได้ยินไหมลูกแมวน้อย ลูกน่ะยังต้องได้รับการต่อแขนต่อขาจากพ่อเพื่อให้แกเกิดมาสมบูรณ์แข็งแรง ไหนๆ คืนนี้มึงกับกูก็แต่งงานกันแล้ว เรามาต่อแขนต่อขาให้ลูกกันเถอะ”

“พี่แทบไม่เคยได้เห็นแสงเดือนแสงตะวัน สามคืนรวด แค่นั้นยังไม่พอ เขายังไม่เคยบันยะบันยัง ซาดิสม์จิตวิตถารตลอดเวลา พี่ทนรับความเจ็บปวดบนเตียงต่อไปไม่ได้อีกแล้ว พี่มันคนโง่ ตาบอดสี เห็นขยะเปียกอยู่ตรงหน้าก็ยังคว้าเอาไปเก็บไว้ในบ้าน” : กล่าวโดย วันวิสา หึๆๆ

เพราะประกาศิตจากแม่และยายให้เธอกลับไปแต่งงานกับคนที่หาไว้ ทางรอดสุดท้ายคือเธอต้องหาผู้ชายที่เพียบพร้อมกว่ากลับไปฝาก แต่ทุกอย่างก็ดันผิดแผนไปหมด เมื่อเธอดันสะเพร่าเข้าผิดห้อง สุดท้ายใครจะคิดว่าชีวิตของ แวววิวาห์จะเปลี่ยนไปตลอดกาล เพราะคีย์การ์ดใบเดียวแท้ๆ เลยที่ทำให้ชีวิตเธอพลิกผัน

ธีรนพ…เขาพาเลขาตัวเองขึ้นห้องแทนคู่ขา ณฐิตา…เธอรักเขาจนขอพลีกายเป็นคู่ขาเขาสักคืน จากความผิดฝาผิดตัวในคืนที่แสนเร่าร้อน ก่อให้เกิดความรู้สึกที่ท่านประธานหนุ่มจะไม่มีวันปฏิเสธเลขาตัวเองได้อีกเลย “แล้วเธอต้องการแบบไหน อยากให้ฉันรับผิดชอบเรื่องที่เกิดขึ้นใช่ไหม” “ไม่ค่ะ…”

“ผมอาจเป็นนักเดินทาง… แต่นักเดินทางย่อมมีจุดหมายสำคัญของเขานะปั้นหยา… จุดหมายสุดท้ายที่เขาปรารถนาจะนั่งพักตรงนั้น วางหัวใจตรงนั้น หยุดการเดินทางของเขาตรงนั้น… คุณคือจุดหมายของผมนะ… ปั้นหยา”

ชาติหนึ่ง เย่เยี่ยเซียง เคยทุ่มเททุกอย่างเพื่อความรัก ทว่าสุดท้ายทำได้เพียงมองชายที่รักยอมตายเคียงข้างสตรีอื่น จนบ้านเมืองต้องย่อยยับและล่มสลาย ชีวิตที่สองได้มาโดยไม่คาดฝัน นางกระโดดขึ้นเกี้ยวเสียสละตัวเองให้ราชาปีศาจ หรือก็คือ หลี่เหวินหรง ประมุขแห่งวังเหวินเสวี่ย เพื่อยุติสงครามที่จะเกิดขึ้นในอนาคต

“ที่ลินไม่ยอมพูดเพราะตอนนี้กำลังถูกใจใครอีกคนใช่ไหม มันทำอีท่าไหนล่ะ? ลินถึงยอมใจอ่อนให้มันประคอง ลินไม่ใช่คนที่จะให้ผู้ชายคนอื่นแตะเนื้อต้องตัวง่ายๆ ไม่ใช่เหรอ” มาลินน้ำตาไหลไม่เข้าใจสิ่งที่กวียัดเยียดให้เธอเป็น ยกมือปาดมันลวกๆ ก่อนหันมาสั่งชายหนุ่มเสียงเครือ “ถ้าไม่อยากให้ลูกตายในท้องก็จอดรถ”

ความสัมพันธ์ลักปิดลักเปิดที่เริ่มต้นมาจากคืนวันเลี้ยงปีใหม่ ‘เรา’ ไม่เคยคิดว่าความสัมพันธ์นี่จะลากยาวมาจนถึงวันนี้ หนึ่งปี กับความสัมพันธ์ภายใต้กฎเกณฑ์ที่เรียกว่า Friend with benefits อลิยา สาวก๊งประจำแผนกผู้ยึดมั่น ถือมั่น ที่จะมีความสัมพันธ์กับใครสักคนที่ไว้ใจได้ เข้าทำนองรักสนุกแต่ไม่ผูกพัน

ภูเมฆแวะซื้อยาตอนไปซื้อน้ำให้เธอ เขากัดปากล่างอย่างเกร็งๆ เพราะกลัวว่าตัวเองจะกดนิ้วลงน้ำหนักมือเยอะไปแล้วคนแก้มช้ำจะเจ็บ ถึงจะไม่เห็นเหตุการณ์ตอนลินจงโดนทำร้าย ก็เดาไม่ยากว่าเป็นฝีมือของป้าเธอ ภูเมฆโกรธ โกรธหญิงวัยกลางคนที่ใจร้ายพอจะตบ หนูลินของเขา ทั้งที่ก็เห็นว่าหนูลินของเขาตัวเล็กกระจ้อยร่อยแค่นี้