คลิกรูปปกหนังสือ เพื่อดาวน์โหลดอีบุ๊ค แต่ถ้ามีจำนวนเล่มเยอะ ให้คลิก link เลขที่เล่มด้านล่าง แทนรูปหน้าปกนะคะ
อลิซ …คุณรู้ไหมว่าผู้ชายอย่างเขา ขายได้ทุกอย่างแม้แต่เธอ ผู้ซึ่งเป็นภรรยาของเขาเอง
แม้ว่าปลายทางของเธอคือคุก ที่ใช้กักขังแต่ความทรมานไม่ใช่ที่กาย มันคือใจที่ถูกแทงจนทะลุต่างหาก
นิสัยที่แท้จริงของ ภาริช เฟนดิ ? เย็นชาหรือ ไม่ใช่ แค่เบื่อหน่ายชีวิต
สุภาพชนหรือ เปล่า เขาคือคนหยาบคายที่รู้วิธีเข้าสังคมต่างหาก
ผู้ใหญ่หรือ ไม่ใช่อีกนั่นแหละ นั่นคือเด็กที่ติดสัดยากแต่พอติดแล้วจะหยุดไม่อยู่
ส่วนเหยื่อที่เขาสนนะหรือ… คิดว่าคงยากที่เธอจะหนีรอดเสียแล้ว ต่อให้เป็นศพภาริชก็ทำเรื่องอย่างว่ากับศพได้แบบไม่แยแสแน่นอน
ร่างเล็กเลยเดินตัวปลิวออกจากสนามบินไปยังทางออก ตอนที่กำลังมองหารถแท็กซี่สักคน ไม่สิ ยังไม่ได้ออกไปไหนไกลเกินโถงของสนามบิน
กลุ่มคนที่ดึงดูดสายตาทำให้หญิงสาวเท้าถูกตรึงอยู่กับที่ ตาเบิกมองคนที่ยืนทำหน้าเย็นชาท่ามกลางลูกน้องหน้าตายหกคน เขาคงสังเกตเห็นเธอเพราะสีตาเปลี่ยนไปเข้มขึ้นเล็กน้อย
ลงทุนเดินมาหาด้วยตนเองพร้อมกับลูกน้อง แน่นอน เธอตกเป็นเป้าสายตาไปด้วย ขอบคุณนะภาริช
“มาถึงแล้วก็ดี ไปเถอะ”
“ฮะ?”
หญิงสาวทำหน้างงเมื่อเห็นเขาถามแบบนั้น นี่หมายความว่าเขามารับเธอ รับพนักงานตัวเล็กๆ
ไม่เอาน่า
“ฉันไม่นอนกับคุณหรอกนะ บอกเลย”
คำกล่าวของหญิงสาวทำให้เท้าใหญ่ชะงัก ส่วนลูกน้องเกือบสะดุดล้มหน้าทิ่มเป็นทิวแถว
“ผมไม่ได้กระสันอยากและติดสัด ผมแค่มายืนหน้าโง่ที่นี่เป็นครั้งแรกเพื่อลิ้มรสกับการรับคนออกจากสนามบิน …ไปได้หรือยัง”
หน้าคมคายผินมามองสีหน้าของเธอ ก่อนจะเลิกคิ้ว พอยื่นมือออกมาตรงหน้าอลิชาก็สะดุ้งเฮือก รีบถอย
“ไปก็นำ ไม่ต้องจับ”
มือหนายกขึ้นสูงแล้วพยักหน้ารับ มุมปากยิ้มไร้ความหมาย
“ก็ได้”
พลิกตัวกลับไปเดินนำต่อ หญิงสาวหอบเป้ตามเขาไปขึ้นรถกันกระสุน เบียดตัวเองอยู่มุมหนึ่งของรถ
แล้วรถก็เคลื่อนขบวนออกไปช้าๆ ผ่านไปสิบนาทีก็เริ่มอยู่ไม่สุขเพราะเส้นทางที่เขาใช้มันพาเธอไปยังบ้านของเขาเอง
“จอด ฉันจะลง”
หญิงสาวร้องเสียงดัง มันทำให้คนที่หลับตานั่งสมาธิเพื่อพักผ่อนลืมตามาเหลือบมอง
“ทำไมผมต้องจอด”
ถามเสียงเรียบเฉยไร้อารมณ์
“ก็ฉันจะลง”
เธอเถียงกลับไร้อารมณ์พอกัน
“แล้วผมอนุญาตให้คุณลงแล้วเหรอ บอกตามตรงนะคุณนักขายข้อมูล ผมไปรอรับคุณก็จริง แต่ผมไม่ได้ลากคุณขึ้นรถ และเมื่อขึ้นมาอยู่ที่ของผมแล้วก็ต้องรอผมบอกให้ขึ้นหรือลงสิ”
หญิงสาวจ้องมองไอ้ตัวบัดซบแล้วสบถในใจหยาบคายอีกหลายคำเพื่อสาปส่งให้เขาตายๆ ไปซะ ไม่ก็เป็นหมันไปเลย ท่าทางของหญิงสาวทำให้มุมปากของภาริชคล้ายจะมีรอยยิ้ม
“ผมไม่ได้พาคุณไปตายหรือทำลูก ไม่ต้องกลัว แค่พาไปช่วยดูโครงบ้านใหม่ที่ผมให้คนมาสร้าง”
เขาว่าเป็นงานเป็นการ ราวกับว่างเหลือเกินและราวกับว่าเธอจะอยากยุ่งเรื่องนี้ด้วย
“มันไม่ใช่บ้านฉันสักหน่อย ทำไมฉันต้องไปดู”
“ก็เพราะคุณทำมันพังนะสิยิ่งต้องไปดู เผื่อจะรู้สึกเอ็นดูสงสารมันเพราะเห็นแรกๆ ต่อมาจะได้ไม่ทำมันเละอีก”
เธออ้าปากค้าง เถียงไม่ออกได้แต่ทำหน้าช็อกมองคนที่เอ่ยเสียงเย็นชาด้วยเรื่องปัญญาอ่อนที่สุดในโลก
ภาริชส่งเสียงเหมือนหัวเราะ เบือนหน้าไปอีกด้านแล้วหลับตาลง ทำสมาธิตามเดิม ตอนนั้นเองที่เขาเอ่ยต่อ
“อย่ากวนผมงีบ ไม่อย่างนั้นผมอาจจะโมโหและติดสัดขึ้นมา รับรองจบไม่สวยแน่”
“…ไอ้คนระยำตำบอน”
“…อืม ขอบคุณ”