คลิกรูปปกหนังสือ เพื่อดาวน์โหลดอีบุ๊ค แต่ถ้ามีจำนวนเล่มเยอะ ให้คลิก link เลขที่เล่มด้านล่าง แทนรูปหน้าปกนะคะ
เคยไหม…ยิ่งต่อต้านใครสักคน แต่กลับยิ่งโหยหา
เคยไหม…ยิ่งผลักไสใครสักคนให้ออกห่าง ก็ยิ่งเหมือนผูกพันหัวใจไว้กับเขา
เคยไหม…ที่อยากวิ่งหนีหัวใจตัวเอง แต่หนีเท่าไหร่ก็หนีไม่พ้น
ตอนนี้ใบหน้าหล่อเหลาเกือบแนบชิดกับใบหน้าสวย ตาที่พราวระยับของเขาทำเอาอันดามันใจเต้นระส่ำ สัญชาตญาณบ่งบอกว่า ภีมภัทร กำลังปรารถนาอะไร
“อย่าทำอะไรบ้าๆ นะคะอา”
เสียงหวานเอ่ยห้ามสั่นระริก
“อาไม่ได้จะทำอะไรบ้าๆ อาแค่จะขอรางวัล”
“แต่มิ้มยังไม่ได้ล้างหน้าแปรงฟันเลยนะ”
อันดามัน หาข้ออ้างเมื่อรู้ตัวว่ากำลังจะถูกจูบ
“อาก็ยัง”
เขาดักคอ
“แต่…”
“ไม่มีแต่ อาแค่จะจูบ”
“เรื่องอะไร”
“ก็เรื่องที่มิ้มเมาจนอาต้องไปรับมิ้มกลางดึกนั่นไง”
เมื่อเธอเล่นเจ้าล่อเอาเถิด เขาก็ไม่เดือดร้อนที่จะต้อนให้หลานสาวจนมุม
“ใครใช้ให้ไปรับเล่า”
“เพื่อนมิ้มใช้ หรือจะให้อาไปจูบเพื่อนมิ้มดี”
เขาถามพลางจ้องตาคู่สวยอย่างล้อเลียน
“ฮึ! อย่าหวังเลย มิ้มไม่มีทางยอมให้ผู้ชายอย่างอาได้จูบหยีหรอก”
“หึงอา?”
คิ้วเข้มเลิกขึ้นขณะถามตาพราว
“หวงเพื่อนต่างหาก”
อันดามันรีบแก้ต่าง
“งั้นเราก็ให้อาจูบสิ อาจะได้ไม่ต้องไปจูบเพื่อนเรา”
ในที่สุดความได้เปรียบก็ตกไปอยู่กับคนมาชั้นเชิงกว่าเช่นเดิม อันดามันมองค้อนแต่แก้มนวลแดงก่ำ ถูกเขาจูบมากี่ครั้งแล้วก็ยังอดเขินและตื่นเต้นไม่ได้
“ทำไมอาชอบแกล้งมิ้มนัก”
“อาไม่ได้ชอบแกล้งแต่ชอบจูบ”
“มิ้มไม่ชอบให้อาจูบนี่”
“ไม่ต้องชอบ แค่ยอมก็พอ”