“ฉันมาทำหน้าที่เลี้ยงเด็กๆ ค่ะ” “โอ้ว…ไม่นะ ไม่เอา พี่เลี้ยงปีศาจ ไม่เอา!” “มิ้มก็ไม่เอา มิ้มไม่ต้องการให้ปีศาจเลี้ยง มิ้มช่วยตัวเองได้แล้ว” “เสียใจด้วยนะจ๊ะหนูๆ สายไปแล้วจ้ะ น้ามาถึงแล้วคงไม่กลับไปง่ายๆ หรอก” “ลุงรามต้องไม่ชอบใจแน่” “ใช่ ลุงรามเกลียดปีศาจ ไม่ให้อยู่หรอก”
เผลอ One night stand กับคนที่ไม่ใช่ เธอจึงลาออก หลบมาเปิดร้านกาแฟเลียแผลใจ ลูกคนเดียวเธอเลี้ยงได้ แล้วไหงคนที่ไม่ใช่ ยังกลับมาเสนอหน้า ขอเป็นพ่อของลูกอีกล่ะ วนิษศากลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอ มือกระชับถุงของที่ถือมาแน่น “ท้องทำไมไม่บอกผมหือ… หนูแหวน” เสียงทุ้มต่ำไม่ต่างกับคำราม
ในขณะที่กำลังอ่านข้อความบนกระดาษ ที่เมียเขาติดเอาไว้บนข้าวของที่เขาเคยให้ และเธอก็ส่งให้ นีรนุช ทั้งหมด แม้กระทั่งแหวนแต่งงานและแหวนหมั้น ทั้งหมดนี้ฉันไม่ใช้เเล้ว ไม่ว่าจะฟรานเชสหรือข้าวของฉันยกให้เธอหมด เพราะฉันไม่ต้องการอีกเเล้ว ขอให้มีความสุขจากของเหลือที่ฉันให้ไป
ที่โบราณเขาว่า ‘เกลียดสิ่งไหน ก็มักจะได้สิ่งนั้น’ ท่าจะจริงนะ เพราะยิ่งพี่หมอโลเวล พชร โคลต์ เกลียดเธอ มัดหมี่ มัญชุสา มากแค่ไหน เขาก็ยิ่งหนีตำแหน่งสามีของเธอไม่พ้น แล้วอีกสุภาษิตที่ว่า ‘เกลียดตัวกินไข่ เกลียดปลาไหลกินน้ำแกง’ นั่นก็อีก ปากน่ะบอกว่าเกลียดเธอหนักหนา แต่ถึงเวลาก็จับเธอกินตับรัวๆ ทุกค่ำคืน
“ห้ามแสดงตัวว่าเป็นเมียฉัน และอย่าคิดปล่อยให้ท้องแล้วจะยื้อฉันได้ มันเป็นแค่เกม จบเมื่อไหร่เราเลิกกัน!” ข้ามฟ้าจำต้องเข้าพิธีแต่งงานอย่างไม่เอิกเกริกกับกีรยาร์ ลูกสาวของแม่บ้านที่พึ่งเสียชีวิต ก่อนเขาเดินทางกลับจากต่างประเทศไม่ทันถึงเดือน ทั้งที่ก่อนหน้าแม่ของเขาเกลียดชังแม่บ้านกับเด็กสาวคนนั้นเข้ากระดูกดำ
“ที่คุณตอบตกลงแต่งงานกับผมง่ายๆ ยอมผมง่ายๆ เพราะอะไร” “หวาเคยบอกไปแล้ว…” ชาร์ลเลิกคิ้วยิ้มยียวน เอ่ยในสิ่งที่คนฟังน้ำตารื่น “อะไรล่ะ…เพราะรักผม หรือรักเงินผม” “หวารักคุณ” ดวงยิหวาบอกเสียงสั่น “ผมไม่เชื่อ!” ดวงยิหวาทรุดลงแทบพื้นสะอื้นไห้จนตัวโยน กับคำสามคำที่ออกมาจากปากของสามี
เพราะรักแรกนั้นลืมยาก พยัคฆ์ นายใหญ่ยังหนุ่มของโทระกรุ๊ป จึงดิ้นรนหาทางกลับมาหาพิณทอง… รักแรกและรักเดียวถึงเมืองไทย แล้วต้องพบกับเซอร์ไพรส์ขั้นเดอะแมกซ์ เมื่อเมียเก่าเขาไม่เพียงยังโสด แต่เธอมีลูกสาวสุดสวยอีกต่างหาก เรื่องยิ่งเลวร้ายลงเมื่อพยัคฆ์ที่ถูกลอบฆ่า ตื่นขึ้นมาในร่างพิณทองที่ถูกรถชน
บุตรสาวเศรษฐีตกอับหนีงานแต่ง ผิดแผนต้องมาเป็นสาวใช้เจ้าสำนักจอมโหด ผู้เพียบพร้อมไปด้วยเงินทองอำนาจและสตรี ความเจ้าเล่ห์และแสนซนของนางทำให้เขาหลงรัก นางคิดหนี ส่วนเขาคิดไล่จับ แล้วผู้ใดกันจะสมหวัง
เพราะพระเอกสติดีๆ เข้มๆ ขรึมๆ มีมากมายจนล้นตลาด ลองเปลี่ยนมาให้โอกาสพระเอกผีบ้าลงสนามดูสักคนเป็นไง
แหวนแต่งงานของเราทั้งคู่ยังอยู่บนนิ้วของนาย นั่นแปลว่าฉันยังมีโอกาสใช่ไหม?
พรหมจรรย์แค่เยื่อบาง ๆ ที่ไร้ค่า เช่นเดียวชีวิตข้าที่มิเคยมีค่าในสายตาบิดา รังควานดีนักข้าจะกำจัดมันทิ้งเสีย ดียิ่งคืนเดียวข้าได้เจ้าแฝดมาโดยที่มิต้องมีสามีให้กวนใจ อ๋องเหี้ยมคิดจะเป็นสามีข้า เมินซะเถิด! สตรีหน้าไม่อายหลอกใช้ร่างกายเปิ่นหวางแล้วทอดทิ้ง เปิ่นหวางจะตามล่า นางต้องรับผิดชอบ!
ประสบการณ์เลวร้ายที่เกิดขึ้นกับมารดาและพี่สาวทำให้มณิภาร์หันหลังให้ความรักทั้งยังรับเป็นแม่ของน้องอลินา บุตรสาวของพี่สาวที่จากไป ทว่าชีวิตของสองแม่ลูกที่ลุ่ม ๆ ดอน ๆ กลับต้องผกผัน เมื่อวันหนึ่งเมื่อชายหนุ่มที่ชื่อคีรินทร์ได้เดินเข้ามารับสมอ้างว่าเป็น “พ่อของลูก” ทั้งที่ความจริงเขาอยู่ในฐานะเสมอด้วยเธอ
“ว่ายังไงนะ ท้องเหรอ” แววตาของภาธรเคียดขึ้ง “แน่ใจแล้วใช่มั้ย” “ค่ะ” อารยาลอบกลืนน้ำลายด้วยความยากลำบาก “ไปตรวจที่โรงพยาบาลมาแล้ว อายุครรภ์หกสัปดาห์แล้วค่ะ” “เธอนี่มัน…” มือแข็งแรงกุมข้อมือเล็กแน่นจนเจ็บ ก่อนจะปล่อยออกทิ้งไว้เพียงรอยนิ้วแดง ๆ ที่ประทับไว้บนผิวขาวนวล “คุณจงใจจะจับผมหรือ”
‘สายใจ’ สาวสวย ร่างบางๆ แต่ทนอึดสู้ชีวิต เธอเป็นคนไม่กลัวใคร แต่ก็ไม่ใช่ประเภทที่จะวิ่งชนทุกอย่าง เธอใช้ชีวิตอย่างเรียบง่าย กระทั่งต้องเข้าไปช่วยเหลือเด็กผู้หญิงวัยสี่ขวบ ที่สูญเสียพ่อแม่ในเวลาไล่เลี่ยกัน ทำให้มีสภาพจิตใจบอบช้ำ และเธอยังถูกญาติฝ่ายพ่อที่รับอุปการะทารุณกรรม เคราะห์ซ้ำกรรมซัด
“คุณโอมไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้” “แล้วที่ปกปิดผมเรื่องลูก กวางมีสิทธิ์มากแค่ไหน” “วันนี้เราคงคุยงานกันไม่รู้เรื่อง” ปาฏลีจุกประหนึ่งหมัดลุ่นๆ ชกท้อง กรัณย์ตั้งคำถามง่ายๆ แต่หล่อนกลั่นคำตอบได้ยาก ใช่ว่าเขาเจ็บคนเดียว หล่อนก็เจ็บด้วยยามเด็กหญิงปราณมาตาถามหาพ่อแท้ๆ “ไว้คุณโอมพร้อมค่อยให้เลขาติดต่อมานะคะ”