‘ลูก’ ต้องเป็นของเขา ‘แม่ของลูก’ ก็เช่นกัน! สำหรับ ‘ภาวินทร์’ การที่อดีตภรรยาอย่าง ‘ภคนางค์’ กล้าปกปิดเรื่องลูกนั้นถือเป็นความผิดขั้นร้ายแรง ฉะนั้นเธอจะต้องรับผิดชอบด้วยการเป็นอยู่เพื่อเป็น ‘เมีย’ ของเขาอีกครั้งและตลอดไป! “เดี๋ยวนี้รู้จักเล่นตัวกับผัวด้วยเหรอ” ไม่ว่าเปล่าหากแต่ยังขยับตัวเข้าหาอย่างอยากจะแกล้ง
“แม่..พีช..ไปไม่ทันแล้ว ฮือ ๆ คิมไปแล้ว ฮือ ๆ เขาไปแล้ว ฮือ ๆ” “ใจเย็น ๆ ก่อนลูก เราคุยโทรศัพท์กับเขาได้นี่ ตอนนี้หนูจะทำอะไรต้องห่วงลูกในท้องด้วยนะ” “ลูก !” พีชญาชะงักกึก มองหน้าแม่ของเธอทั้งน้ำตา “พ่อกับแม่รู้แล้วนะว่าพีชท้อง คุณหมอบอกหมดแล้ว ลูกท้องกับคิมใช่ไหม แล้วเขารู้หรือเปล่า ? ”
แค่เคยอธิฐานไว้ว่า ” เกิดชาติหน้าขอให้ร่ำรวย ” แต่พอตายลง ไหนกลับมาอยู่ในร่างเด็กสาวที่กำลังจะแต่งงาน ” ข้าอยากรวยนะ! ไม่ได้อยากมีผ…”
เหยียนอันหลันสาวแซ่บยุคใหม่ กลับต้องมาอยู่ในร่างของคุณหนูใหญ่ตระกุลเสิ่นพร้อมระบบที่จะมาควบคุมเธอให้กลายเป็นสุดยอดภรรยาอันดับหนึ่งของแผ่นดิน “ยิ้มอ่อนหวานแล้วกล่าวต้อนรับผู้มาใหม่สิครับโฮสต์” “แต่นั่นมันเมียน้อยของผัวฉันนะเว้ย!”
การแต่งงานที่ไม่ได้เกิดขึ้นเพราะความรัก เป็นสิ่งที่ผู้หญิงหลายคนไม่ต้องการ เย่หว่านหรูเองก็เช่นกัน หากไม่ใช่เพราะบริษัทของคุณพ่อเกิดวิกฤตกะทันหัน เธอก็คงไม่ต้องแต่งงานกับเจ้าพ่อภูเขาน้ำแข็งที่ใครต่างให้ความเกรงกลัว แต่แล้วหลังจากชีวิตแต่งงานที่เสมือนคนแปลกหน้าของพวกเขาผ่านไปหนึ่งปี
“พี่ขอโทษ รุ้งจะให้พี่ทำยังไงก็ได้ขอแค่รุ้งให้โอกาสพี่ได้ดูแลรุ้งดูแลลูกอีกครั้ง” ในใจของรุ้งปรายสั่นสะท้าน นี่สินะจุดประสงค์ที่แท้จริงของแทนไท…สุดท้ายเขาก็มาที่นี่เพราะลูก “ไม่ต้องมาทำดีกับฉันหรอกค่ะ” รุ้งปรายมองผู้ชายตรงหน้าอย่างวิงวอน “คราวก่อนคุณเข้ามาทำดีกับฉันเพราะอยากได้บ้าน คราวนี้จะเอาอะไรคะ…ลูกเหรอ
ในคราแรกเจ้าสาวเรียกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับตัวเองว่าความผิดพลาดครั้งยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิต แต่หลังจากนั้นเพียงไม่นานความคิดเธอก็เปลี่ยน ของขวัญล้ำค่าคือผลลัพธ์ที่เจ้าสาวได้รับจากความสัมพันธ์ทางกายที่ไม่ได้ตั้งใจในคืนหนึ่ง และเมื่อเวลาผ่านไปหลายปี ลูกสาวสุดที่รักก็ค่อย ๆ เติบโตขึ้นเรื่อย ๆ
เขาและเธอกลับมาเจอกันอีกครั้ง โดยครั้งนี้เธอมีเด็กชายตัวน้อยเพิ่มขึ้นมาด้วยโดยที่เขาไม่รู้เลยว่าเด็กคนนั้นคือลูกของเขา เพราะความเข้าใจผิด คิดว่าเธอไปมีความสัมพันธ์กับลูกชายพ่อเลี้ยงของเธอจนตั้งครรภ์ “เธออย่ามายัดเยียดลูกไอ้สารเลวนั่นให้เป็นลูกของฉันเลยฉันไม่ยอมรับเด็กในท้องของเธอ แม้แต่ตัวเธอฉันก็ไม่ต้องการ ไปซะ”
ตอนนั้นเธอแค่สี่ขวบ พอยิ่งโตเธอก็ยิ่งติดผม ติดผมมาก อ้อนพอๆ กันกับดื้อ น่ารักพอๆ กันกับน่าจับตีก้น กอดผมบ่อยยิ่งกว่าพี่น้องแท้ๆ เขากอดกันเสียอีก จนกระทั่งเธอโตเป็นสาว เด็กอะไรยิ่งโตก็ยิ่งสวย ส่วนความขี้เล่นและขี้อ้อนนั้นยังคงล้นเปี่ยมอยู่เหมือนเดิม “น้องปริมโตเป็นสาวแล้ว จะมานอนกอดพี่เหมือนตอนเด็กๆ ได้ยังไง”
เนี่ยซวงผู้เป็นเจ้าแม่ย่านธุรกิจแค่หลับไป ตื่นขึ้นมาก็กลายเป็นเจ้าสาวของแม่ทัพซ่ง เพ้ย! ใครไปทำอะไรให้นายกัน ทำไมต้องมองฉันด้วยสายตาอย่างนั้น! ท่านแม่ทัพซ่งฉีหลินแต่งบุตรสาวอนุตระกูลพ่อค้า! คนทั่วทั้งเมืองหลวงได้แต่ส่ายหน้าด้วยความเสียดาย ไม่เหมาะสมทั้งฐานะและชาติตระกูล…
คนๆ หนึ่งที่ใครๆ ต่างมองเป็นตัวร้าย แต่ใครจะรู้ว่าเขาต้องอดทนอยู่ด้วยความขมขื่นใจแค่ไหน ในวันที่ไม่มีเธอ เมื่ออินทุอรต้องเผชิญกับโรคร้าย จึงจำต้องย้อนกลับมาฝากลูกน้อยที่รักดั่งดวงใจ ไว้กับผู้ชายร้ายกาจที่ในอดีตเธอเคยสาบานว่าจะไม่มีวันให้อภัย เธอทิ้งลูกเอาไว้พร้อมจดหมายแผ่นน้อย
ฉันมาจับได้ในตอนที่เราอยู่ด้วยกัน ทั้งที่เราอยู่ด้วยกันทุกวัน กินข้าวด้วยกันทุกวัน นอนด้วยกันทุกวัน ตะวันฉายยังทำกับฉันแบบนี้ได้ แล้วตอนที่ฉันไม่อยู่ล่ะ ฉันอุ้มท้องลูกของเขาและให้นมลูกของเขาในระยะเวลาราวปีกว่า เวลานั้นที่เขาไม่มีฉันอยู่ข้างกาย เขาทำตัวแบบไหน? วันที่เมียคลอด ฉายไม่ยอมกลับไปหา?
ใครๆต่างก็อิจฉาปลาวาฬที่ได้คบกับพี่น็อต หนุ่มฮอตสุดหล่อของโรงเรียน ความรักของเราดำเนินไปได้ด้วยดี จนกระทั่งวันแห่งความผิดพลาดมาถึง ความสัมพันธ์ที่คิดว่า ‘ตลอดไป’ ก็ต้องจบลง กลายเป็นเพียงความทรงจำที่ยากจะลืม
แพงพรรณข้ามภพมาแบบงงๆ นึกว่าจะได้ของวิเศษแบบเลิศหรูอลังการงานสร้างดาวล้านดวง (ไม่ ไม่มีเลยค่ะ) เชอะ! ฮูแคร์ ให้มันรู้กันไปว่าสาวศตวรรษที่ 20 จะเอาตัวไม่รอด ด้วยสองมือแม่นี้ที่สร้างโลก แต่ก่อนอื่นด้วยสองมือนี้ต้องทำให้ครอบครัวนี้มีความเป็นอยู่ที่ดีขึ้นให้ได้ นับจากวันนี้ ข้าคือหวังหมิงเยว่
“ไม่ปล่อย ฟังนะครับข้าวเป็นภรรยาพี่ก็ต้องอยู่กับพี่” “ไม่ใช่! ฉันไม่ใช่ภรรยาคุณ ฉันจะกลับบ้านไปหาคุณท่านแล้วขอท่านหย่ากับคุณซะ” หญิงสาวพูดเสียงดัง “ว่าไงนะ” คุณากรพูดเสียงต่ำ “ฉันบอกว่าฉันจะหย่า” “ให้พูดอีกที” คุณากรมองดุและพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง “ฉันบอกว่าฉันจะหย่า ได้ยินไหมว่ายะ… อื้อ”