นางเอกท้อง

“พี่เป็นพ่อที่ไม่ได้ยินเสียงร้องแรกของลูก ทั้งที่เมียคลอดในโรงพยาบาลที่พี่เป็นเจ้าของ พี่ไม่ได้โอบกอดเขาในวันแรกที่เขาเกิดมาบนโลกใบนี้ พี่เป็นพ่อที่ไม่ได้ตรวจสุขภาพแรกเกิดให้ลูก ไม่ได้ฉีดวัคซีนเข็มแรกให้ลูกทั้งที่พี่เป็นหมอเด็ก…พี่ไม่เคยรู้เลยด้วยซ้ำว่าพี่มีเขา” “พี่หมอ…” “คะน้าใจร้ายมาก…ใจร้ายกับพี่เกินไปแล้ว”

เธอเข้าหาเขาเพราะเงิน วางแผนให้ได้เขาเป็นผัวเพราะอยากได้เงิน ความรักที่มีให้กันมันติดลบ สูบเลือดสูบเนื้อจนขนหน้าแข้งเขาร่วงกราวๆ แต่ตอนนี้เธอรักเขาเข้าไปแล้วนี่ เธอโง่ที่ปล่อยตัวให้ท้องเพื่อหวังจะจับเขา แต่สุดท้ายก็ต้องกลายเป็นซิงเกิลมัมเพราะเขาเลือกผู้หญิงคนอื่น สมน้ำหน้าตัวเองดี

เขาแต่งงานกับเธอเพราะเงื่อนไข แต่ภายใต้คำตอบของเธอที่ตกลงไปกลับมีความรู้สึกบางอย่างแฝงอยู่ในนั้น ลูกที่ถือกำเนิดขึ้นในวันที่ต้องหย่าจึงเป็นเพียงความลับที่เธอเก็บไว้เป็นตัวแทนแห่งรักที่มีให้พ่อของเขา

“รออีก 8 เดือนกว่าๆ พอเธอคลอดลูกแล้ว ฉันจะยกเขาให้เป็นลูกของพริม ส่วนเธอจะเป็นแค่คนแปลกหน้าสำหรับลูก เธอจะไม่มีสิทธิ์อะไรในตัวเขาทั้งสิ้น ทำได้แค่มองอยู่ไกลๆ แต่ไม่มีทางได้ใกล้ชิด ไม่ได้กอด ไม่ได้อุ้ม ไม่ได้ยินแม้แต่คำที่ลูกจะเรียกเธอว่า ‘แม่’ นี่แหละถือเป็นการชดใช้ในสิ่งที่เธอทำกับพริมอย่างสาสมที่สุด”

สุดท้าย ‘เตมินทร์’ ก็เลือก ‘คนมาทีหลัง’ แล้วเขี่ยเธอทิ้งลงถังขยะอย่างไม่แยแส เขาลืมความดีที่เธอทำ ลืมความรักที่เธอก่อ… ลืม! ทุกเรื่องราวเก่าก่อนที่เคยร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมา! เขาทิ้งให้เธอจมอยู่กับหยาดน้ำตาและความร้าวราน… แล้วปล่อยให้เธอมองดูเขาที่ขึ้นชื่อว่าเป็น ‘พ่อของลูกในท้อง’ จับมือผู้หญิงคนอื่น

เขากดเธอให้ ‘ต่ำลง’ ด้วยการมอบฐานะ ‘เมียเก็บ’ ให้เธออย่างเลือดเย็น ก่อนจะขย้ำเธอให้ ‘แหลกคามือ’ ด้วยการมอบความทุกข์ทรมานให้ โดยหารู้ไม่ว่าตลอดระยะเวลาที่ฐานิกาเงียบหายไปนั้น… เธอได้ทุ่มทั้งแรงกาย แรงใจ และเวลาทั้งหมดเพื่อเลี้ยง ‘เลือดเนื้อเชื้อไข’ ของเขาอย่างลับๆ!

ฉันไม่ได้รักเขา เขาไม่ได้รักร่างเก่าของฉัน ก็หย่าไปเลยสิคะ…รออะไร “หึ…ทำเป็นหวงตัว ทีคืนนั้นไม่เห็นพูดแบบนี้เลย” “หากคืนนั้นฉันรู้ตัว คุณไม่มีทางได้แตะต้องตัวฉันแน่” “จะบอกว่าไม่ได้คิดอะไร” “ใช่..ฉันไม่คิดอะไรทั้งนั้น และไม่อยากจำด้วย ถือซะว่าทำทานให้หมามันกิน” “น้ำหนึ่ง!!!”

“เธอไม่ได้แท้งใช่ไหม เด็กคนนั้นเป็นลูกของพี่” “ผู้ชายที่แต่งงาน จดทะเบียนสมรสกับผู้หญิงคนอื่นแล้ว มีหน้ามาพูดว่าเด็กคนนั้นคนนี้เป็นลูกตัวเองได้ด้วยหรือ” ตระการดาวยิ้มขื่น แม้ตอนนี้จะร้องไห้อยู่แต่ปริญก็ไม่มีทางรู้ “พี่รู้สถานะตัวเองดี แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าถ้าจันทร์เจ้าเป็นลูกของพี่แล้วพี่จะต้องทอดทิ้งเขา”

ย้อนอดีตมาอยู่ในร่างเด็กสาวรูปร่างอัปลักษณ์แม้แต่บิดายังไม่รัก ตัดสินใจจะเรียนรู้และใช้ความรู้ที่มีจากชาติก่อนเปลี่ยนแปลงชีวิตตนเองให้ดีขึ้นจนผู้คนอิจฉา แต่ผู้ใดจะคาดว่านางกลับเผลอใจไปแต่งงานอยู่กินกับบุรุษความจำเสื่อมผู้หนึ่ง สุดท้ายเขาก็ทิ้งนางไปไม่ร่ำลา แถมยังทิ้งเจ้าก้อนแป้งไว้ให้เลี้ยงดูอีกหนึ่งคน

ไม่เพียงแต่เธอจะถูกกล่าวหาว่าเป็นมือที่สาม แย่งคนรักของเพื่อนสนิทแล้ว เธอยังพลาดท่าเสียทีให้กับผู้ชายแปลกหน้า จนต้องกลายเป็น ‘ซิงเกิลมัม’ หอบเอาลูกในท้องระหกระเหิน หนีจากทุกสิ่งทุกอย่างไปอย่างไม่มีจุดหมาย สำหรับมหาเศรษฐีผู้รักความโสดอย่าง ‘พอล แลมพาร์ด’ แล้วเขาไม่เคยคิดเลยว่า

“ลูกมีนิ้วครบสิบนิ้วค่ะ” ดารินเอ่ยด้วยรอยยิ้มล้อคนที่นับนิ้วมือน้อย ๆ วนไปวนมาเป็นสิบรอบแล้วกระมัง ชายหนุ่มเงยหน้ามองคนที่มาหยุดยืนด้านหลังแล้วยิ้มให้ “ดีจังที่ลูกไม่พิการเหมือนพ่อ” คนฟังถึงกับเลิกคิ้วงุนงง “พ่อมีแค่เก้านิ้วไง” คำเฉลยของเขาทำเอาอีกคนใบหน้าร้อนผ่าว ทุบกำปั้นลงบนหัวไหล่หนา