นิยาย/การ์ตูน ที่พระเอกเป็นท่านอ๋อง หรือองค์ชาย
“อย่าบังอาจแตะข้า!” จอมโจรใจกล้าตวาดลั่นยามได้ยินคำสั่งป่าเถื่อนจากทหารแคว้นถังตรงหน้า ดวงเนตรคู่งามตวัดมองใบหน้าของเหล่าทหารอย่างเอาเรื่อง “พวกเจ้าไม่มีสิทธิ์” “เหตุใดจึงแตะไม่ได้?” อีกฝ่ายถามเหมือนยั่วโทสะเสียมากกว่า ยิ่งสายตาทรงเสน่ห์จ้องมองร่างระหง ตั้งแต่ปลายเท้าจรดศีรษะ
‘ในเมื่อสวรรค์เปิดทางให้นางได้กลับไปอีกครั้ง เช่นนั้นนางจะไม่ใช่จิวฮวาคนเก่า ไม่ใช่สตรีโง่เขลาผู้นั้นอีกแล้ว หากทั้งหมดคือโชคชะตา นางพร้อมแล้วที่จะไปแก้ไขมันอีกครั้ง’ วันหนึ่งโชคชะตานำพาให้นางได้พบกับบุรุษปริศนา จากหนูทดลองยานับวันเขายิ่งมีน้ำหนักในใจของนางมากขึ้น
ข้ามีนามว่าเจิ้งฮุ่ยน่า เกิดมาอาภัพ มารดาจากไปตั้งแต่ยังเยาว์ บิดาละเลยไร้คนค้ำชู เป็นถึงคุณหนูใหญ่ แต่เทียบมิได้แม้แต่สาวใช้ในเรือน ชีวิตเปลี่ยนไปเมื่อวันหนึ่งนางได้พบกับชายสวมหน้ากาก เซียนหลิ่งเหวินกระตุกยิ้ม กลั้นหัวเราะไม่รู้สตรีผู้นี้คิดเลยเถิดไปถึงไหนแล้ว พลันนึกสนุกแล้วโน้มใบหน้าคมเข้าใกล้
โรคประหลาดที่อ๋องปีศาจเป็น มีเพียงนางเท่านั้นที่สามารถรักษาได้ เขาจึงจำต้องเก็บนางไว้ข้างกายในฐานะพระชายา “ข้าไม่มีวันแต่งให้ท่าน” “เสียใจด้วยนางมารน้อย…เจ้าไม่มีสิทธิ์เลือก”
วันเวลาได้เปลี่ยนเว่ยซิ่นสือ คู่หมั้นของนางให้กลายเป็นคนที่นางไม่รู้จัก เขาทรยศไปแต่งกับหญิงอื่น เพื่อผลประโยชน์ นางไหนเลยจะทนได้กับความอัปยศที่เขาเสนอให้เป็นแค่อนุ! ไม่มีใครอีกแล้วที่จะช่วยเธอชำระแค้นนี้ได้ นอกจากหลิงชินอ๋อง บุรุษโหดร้ายเลือดเย็น ปีศาจแห่งกองทัพที่ผู้คนต่างกล่าวว่าโหดเหี้ยม
‘ไป่เริ่น’ ซื่อจื่อแห่งหลิ่งหนาน เดินทางมายังเมืองหลวงในฐานะตัวประกัน ด้วยตนอ่อนด้อยไร้กำลัง จึงยิ่งพยายามหาทางดิ้นรนเอาตัวรอด ทว่าไป่เริ่นไม่อาจรู้ตัวเลยว่าการกระทำต่างๆ ของตนนั้นกำลังถูกคนผู้หนึ่งจับจ้อง คนผู้นั้นคือ ‘ฉีเซียว’ องค์รัชทายาทผู้ร้ายกาจและมากเล่ห์ เมื่อฉีเซียวพบเห็นและสืบรู้ว่า…
หลี่เฟิ่งเฟย : บุตรสาวนายอำเภอจากชนบท มารดาตาย บิดามีภรรยาและลูกใหม่ ต้องต่อสู้ดิ้นรนทำมาหากินอย่างลำบากยากแค้น แต่จู่ๆ วิหคป่ากลับได้ทะยานสู่ยอดไม้กลายเป็นหงส์ ท่ามกลางความริษยาของสตรีครึ่งค่อนเมือง ไม่มีใครรู้ดีไปกว่านางอีกแล้ว ว่าชีวิตพระชายาเอกขององค์ชายสามผู้เก่งกาจหล่อเหลา…
6 ปี บ่มความทุกข์ตรม สะสมเป็นความเคียดแค้นชิงชัง เพียงเพราะในอดีตนางยอมแต่งเข้าจวนจ้วงอ๋องแทนผู้อื่น เขาจึงลงมือตีตราบาปประทับลงบนกายของนางอย่างไร้ความปราณี วันเวลาล่วงผ่าน ผู้ใดเล่าจะคาดคิดว่า โชคชะตานำพานางกลับมาพบเขาอีกครั้ง เขา ผู้ลืมเลือนทุกสิ่งไปหมดสิ้น แต่ นาง กลับเป็นผู้จดจำ
คุณหนูลิ่วเม่ยหนินจากจวนขุนนางใหญ่ ถูกบังคับให้วิวาห์กับท่านอ๋อง ที่ต่างร่ำลือกันว่าอัปลักษณ์ ถึงเป็นเช่นนั้นเม่ยหนิน ก็ยังติดตามออดอ้อนยวูอ๋องผู้เป็นสามีมิได้ขาด เพื่อหวังจะให้เขารัก เพราะไม่อยากถูกทอดทิ้ง เนื่องจากชีวิตในจวนลิ่วนางก็ถูกละเลยมาตลอด ท่านอ๋องหยวนยวูหรง จากที่ไม่คิดเหลียวแลพระชายา
บุตรีของเสนาบดีกรมโยธาธิการคนใดจะถูกท่านอ๋องน้อย ‘เว่ยฉืออวี่หยาง’ หมั้นหมาย คนทั่วทั้งเมืองหลวงก็สุดจะรู้ ทว่านาง ‘เซียวม่านหลิว’ หาทางหนีทีไล่ให้ตัวเองได้อย่างทันท่วงทีแล้ว นางปลอมตัวเป็นบุรุษปะปนไปกลับขบวนพ่อค้าเพื่อออกจากเมืองหลวง มิคาดว่าขบวนพ่อค้ากลับมุ่งหน้าไปยังทิศทางของสุสานหลวง
เพื่อที่จะได้ใช้ชีวิตร่วมกับเขา เธอถึงกับเอ่ยปากขอหย่ากับท่านอ๋องผู้เป็นสามีที่ไม่เคยพบหน้ากัน แต่ทั้งที่คิดว่าจะได้ครองคู่กับเขาแล้วแท้ๆ เธอกลับได้รู้ฐานะของเขาว่าสูงส่งกว่าที่คิดไว้หลายเท่านัก ที่สำคัญ… เขายังเป็นคนเดียวกับสามีเดนมนุษย์ที่ไม่เคยเหลียวแลเธอเลย…
สตรีผู้หนึ่งที่อยู่ในโลกปัจจุบันนามว่าเพ่ยเพ่ย ซึ่งทะลุมิติเข้าในนิยายที่ตัวเองเพิ่งอ่านจบแล้วหมดสติไป ทำให้หลุดเข้าไปอยู่ในร่างของนางร้ายที่มีชะตาชีวิตต้องตายอย่างน่าอนาถ ดังนั้นเมื่อเพ่ยเพ่ยสตรีที่ทะลุมิติเข้ามาอยู่ในร่างของนางร้ายอย่างหลินไป๋อวิ๋นแล้ว นางจึงคิดเปลี่ยนให้ตอนจบของนางร้ายจะยังมีชีวิตต่อไป
“ในเมื่อเจ้าไม่ไว้ไมตรี ก็อย่าหาว่าข้าไร้น้ำใจ จากนี้ไปพวกเราไม่เกี่ยวข้องกัน” ‘ลั่วเฟิ่งซี’ ถูกสามีที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมานานทรยศหักหลัง ภรรยาใหม่ของอีกฝ่ายยังส่งคนมาทำร้ายเขาจนตาย แต่ไม่รู้ว่าเกิดปาฏิหาริย์หรือสวรรค์เมตตา ช่วยพาเขาย้อนเวลากลับมาก่อนทุกอย่างจะสายเกินไป เขาหวนคืนเมืองหลวง
กู่ซิ่วอิงเทพระดับกู้แผ่นดินตั้งแต่สาว จากนั้นมีเหตุให้ต้องพเนจรจนสำเร็จเคล็ดวิชาสุดยอดเพื่อแก้พิษร้าย แต่เหตุนี้ดันพาร่างงามย้อนสู่วัยสาว 15 ส่วนองค์รัชทายาทรูปงามที่นางเคยมองเป็นแค่เด็ก หนนี้เขากลับเติบโตเป็นหนุ่มเต็มวัย แล้วงานนี้จะถือว่าใครกินเด็กกันแน่?
เนิ่นนานเหลือเกิน ที่นางเฝ้ารอจนกลายเป็นความเฉยชา เมื่อนางเริ่มถูกขุนนางกดดัน ชีวิตอยู่ที่ปลายทาง นางคงจะถูกส่งไปเป็นนางชีแล้ว แต่แล้วเขากลับหันมาหานาง สามีที่ไม่เหมือนสามีตลอดเจ็ดปีที่ผ่านมา