นิยาย/การ์ตูน ที่พระเอกเป็นท่านอ๋อง หรือองค์ชาย
หลังผ่านพิธีจี๋หลี่… สวรรค์เล่นตลกอะไรกับนาง! ไฉนนางถึงได้รับราชโองการจากองค์ฮ่องเต้ จู่ๆ ก็กลายมาเป็นจินหวังเฟยได้เล่า นางเป็นแค่คุณหนูใหญ่สกุลจาง “จางหานเฟิ่ง” วันๆ มักจะอยู่แต่ในห้องหับ ในเมื่อขัดราชโองการขององค์ฮ่องเต้ไม่ได้ โทษประหารทั้งตระกูลค้ำคอนางอยู่ แต่งก็แต่งสิ…
เพราะคิดสั้นชั่ววูบ นำพาให้สตรีธรรมดา แปรเปลี่ยนเป็นคนที่เห็นเหตุการณ์ล่วงหน้า หรือที่เรียกกันว่า การเห็นอนาคต แล้วพลังที่เหนือธรรมชาตินี้ นำพาความยุ่งยากเข้ามาในชีวิต และเป็นจุดเปลี่ยนให้ได้เข้าวัง เพราะความฝันบ้าๆเป็นตัวทำให้นางต้องกลายมาเป็นอนุขององค์ชายแปด เมิ่งหลาน ที่แสนจะมีเสน่ห์
กุ้ยฮุ่ยชิง เกิดมาพร้อมกับความอาภัพเพราะมารดาถูกตราหน้าว่ามีชู้ บิดาไม่เคยรักใคร่ ไร้คนปกป้องดูแล นางต้องเอาตัวรอดจากความร้ายกาจของผู้คนรอบกายภายใต้ ‘ความอ่อนน้อม แต่ไม่อ่อนแอ’ จนกระทั่งฟ้าส่ง องค์ชายรองเจิ้งอี้เหยียน แห่งแคว้นลู่ให้มาเป็นคู่วิวาห์ ใครก็ว่าเขาเป็นองค์ชายปีศาจ จอมอันธพาล
ซุนมี่มี่ นางกำนัลชั้นผู้น้อย มีค่าเป็นเพียงตัวประกอบในวังพิชิตบูรพา เดิมทีคบหาดูใจอยู่กับหนุ่มเลี้ยงม้า เเต่กำลังถูกบอกเลิกเพราะเหตุอ้วนอัปลักษณ์ ก็ไม่รู้ว่าสวรรค์เล่นตลก หรือผู้เฒ่าจันทรานึกอยากแผ่เมตตาอันใด ครั้นอกหักจนตัวผอมซูบ จู่ๆ ก็กลายเป็นคนเสน่ห์เเรง มีบุรุษมากมายเข้ามาพัวพันพานให้หัวใจอันบอบช้ำ
ฮั่วหลิงหวาง ผู้มีศักดิ์เป็นท่านอ๋องห้าแห่งแคว้นอู๋ ตกอยู่ในห้วงสะกดของดวงตาสีประหลาดตั้งแต่แรกพบ ขณะที่ ไป๋หนิงเทียน เก็บงำความลับไว้ภายใต้ใบหน้าเปื้อนยิ้ม หวังเพียงหลบเลี่ยงผู้เป็นศัตรูไปให้ไกลแสนไกล แล้วลิขิตฟ้าก็ชักนำให้คนทั้งสองกลับมาพบอีกครั้ง… ท่ามกลางสมรภูมิรบที่เดือดพล่าน!
เจินเจิน หญิงสาวจากพรรคมาร นางซึ่งเป็นสตรีแปลกประหลาด แบบคนละขั้วกับสตรีของเมืองหลวงทุกประการ นางคือผู้ที่เกิดตกหลุมรักเข้าอย่างจังกับหนุ่มเมืองหลวงที่เป็นถึงองค์ชาย นามว่า หลี่เซียวเหยา ชายหนุ่มผู้เย็นชา บุรุษผู้ซึ่งรังเกียจอิสตรี โดยเฉพาะสตรีที่มีนามว่า เจินเจิน
นางเป็นสตรีร้ายกาจ หน้าตาดุดัน นิสัยไม่เหมือนใคร ส่วนเขาเป็นถึงโอรสแห่งมังกร ทั้งสูงส่งงามสง่า เป็นที่หมายปองของเหล่าสตรี
จะเป็นอย่างไร เมื่อบุรุษผู้ยิ่งใหญ่ที่สุดในใต้หล้า ต้องมาเจอกับสตรีตัวเล็กๆ ที่คิดว่าตนเอง ยิ่งใหญ่กว่า “จะทำอะไรน่ะ” หลินหลินถามเสียงเบาเมื่อคนตรงหน้าโน้มริมฝีปากเข้ามาหา “เจ้ารู้อยู่แล้ว” หลี่หงจินหยางตอบเสียงพร่าเมื่อถูกนิ้วเรียวๆของใครบางคนกดปิดริมฝีปากของเขา “หยุดเลย” หลินหลินปรามอย่างดุดันเบาหวิว
หนึ่งบุรุษ ถูกพิษประหลาดจนสิ้นความเป็นชาย จนต้องกลายมาเป็นสตรี กับหนึ่งสตรี มีความจำเป็นต้องแต่งเป็นบุรุษ คนประหลาดทั้งสองคนได้มาพบกันราวสวรรค์แกล้ง จนต้องร่วมชะตาอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยง ท่านอ๋องป่วยเป็นโรคหมดความเป็นชาย ความวุ่นวายจึงตามมา เขากล่าวหาว่านางเป็นหมอเถื่อนที่เอาแต่รังแกเขา
เสี่ยวซีต้องลงจากเขาป่าดอกเหมย เพื่อแต่งงานกับท่านอ๋องหลี่เหยียนฟงผู้เย็นชา ไร้หัวใจ และที่สำคัญ เขาเกลียดนางทั้งที่ยังไม่เคยเห็นหน้า!!! ทว่า…หงส์นั้นย่อมควรคู่กับมังกร …เมื่อเป็นลิขิตฟ้า ใครเล่าจะหลีกหนีได้ ความรักของเด็กสาวผู้มีชะตาของดาวหงส์ และองค์ชายผู้มีชะตาของดาวมังกร
เพราะพันธะสัญญาและคำสาบานที่เต็มไปด้วยความแค้นในอดีต ทำให้ ‘ลู่ เหม่ยเหมย’ หญิงสาวที่ทำงานในหน่วยข่าวกรองพิเศษในโลกยุคปัจจุบัน กลับมาเกิดใหม่อีกครั้งในร่างสตรีอ่อนแอ ที่มีบรรดาศักดิ์เป็นถึงพระคู่หมั้นของไท่จื่อแห่งแคว้นเยี่ยน แต่ชะตาชีวิตที่แสนอาภัพของเจ้าของร่างเดิม มีหรือที่จะทำให้นางยอมจำนนต่อฟ้าดิน
‘พระองค์เคยบอกกับหม่อมฉันว่าระหว่างเรามันคือวาสนา… วาสนาที่ร้อยรัดกันเอาไว้ จะกี่ภพกี่ชาติมันก็จะถักทอ…’ ข้าปล่อยให้หยาดน้ำตาไหลออกมาจากหางตา ก่อนจะหลับตาลง…เมื่อมิอาจฝืน วาสนาอย่างงั้นหรือ… ‘มาวันนี้หม่อมฉันขอสะบั้นแล้วซึ่งวาสนาของสองเรา…เป็นหม่อมฉันเองที่ไร้วาสนาจะเคียงคู่…’
‘เหยียนหนิง’ เพราะไปเห็นฉากพลอดรักของคนรักและเลขาส่วนตัวของคนรัก เป็นเหตุให้เขาประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์จนเสียชีวิต วิญญาณออกจากร่างถูกเฒ่าจันทราพามายังอีกโลก เป็นยุคจีนโบราณกำลังภายใน เหยียนหนิงต้องเข้าไปอยู่ในร่างของประมุขพรรคมาร ‘เยว่เทียน’ ที่มีรูปโฉมงดงามล่มเมือง
“จะคบหาใครก็ต้องดูดีๆนะหว่าหวา ส่วนเรื่องแต่งงาน อารอให้หว่าหวาแต่งก่อนดีหรือไม่” “กว่าหว่าหวาจะแต่ง อาฟงก็กลายเป็นตาแก่พอดี” “ถ้าอาแก่ หว่าหวาจะรังเกียจอาหรือ” “ไม่รังเกียจเจ้าค่ะ หากไม่มีใครแต่งงานกับอาฟง หว่าหวาจะแต่งกับอาฟงเอง หว่าหวาจะได้ดูแลอาฟงตลอดไปดีหรือไม่เจ้าคะ”
ชาติเก่านางคือบุตรสาวมาเฟียสุดแซ่บซี๊ดซ๊าด พริกยกสวนก็คงมิอาจนิยามหมดสิ้น! ทว่า… มิคาดยามสิ้นใจได้โอกาสเกิดใหม่ แต้มบุญนางกลับสูงล้ำ มีพี่ชายหนุน มีสามีคอยส่งเสริม อั๊ยย๋า! คิดตบข้าเจ้าดูหน้าสามีข้าก่อน “ช่วงนี้คล้ายหวางเฟยจะหลงลืมเปิ่นหวางซึ่งเป็นสวามีไปแล้วกระมัง”