พ.ศ.๒๕๕๗ ปีที่คุณย่าของแพรพัสสามีอายุครบ ๑๐๐ ปีเต็ม และถ้าหากเขายังมีชีวิตอยู่ ร้อยเอกภพ สิรเสนา ก็จะมีอายุ ๑๐๕ ปีในปีนี้ กว่า ๘๒ ปีที่เขาหายไปโดยไร้ร่องรอย เมื่อมีโอกาสเดินทางไปเมืองบันดุง ประเทศอินโดนีเซีย แพรพัสสาจึงตั้งใจจะตามหาร่องรอยคนรักเก่าของคุณย่า
ส่าหรีที่ปักลวดลายดอกแมกโนเลียที่ตกทอดกันมานานนับร้อยปี สมบัติอันล้ำค่าของราชมาตาสริตาส่าหรีผืนงามที่เจ้าหญิงแห่งมันตราปุระจะต้องสวมใส่ในวันสยุมพร นั่นหมายถึงว่า นิลปัทม์จะต้องสวมส่าหรีโบราณผืนนี้ เข้าพิธีสยุมพรกับเจ้าชายหนุ่มรูปงาม… ถ้าเพียงแต่สาวิตรี คู่หมายของเจ้าชายชัยทัศน์จะไม่ก้าวเข้ามาขวาง
ความรักเป็นสิ่งไม่มีค่า แต่พรหมจรรย์มีราคา ผู้หญิงขายตัว…เพียงฟ้ามีค่าแค่นั้นในสายตาของกลินท์
สำหรับเขา นางบำเรออย่างเธออาจจะหมดหน้าที่ แต่สำหรับเธอ หน้าที่นั้นยังมีต่อ เพราะสิ่งที่เขาให้ติดตัวมามีค่ามากกว่าอะไรทั้งหมดบนโลกใบนี้ เลือดเนื้อเชื้อไขของเขาเอง
เพราะวิมาลาต้องแบกภาระของครอบครัว เธอจึงตัดสินใจ ยอมทำตามที่มารดาต้องการ แม้จะรู้ว่ามันไม่ถูกต้อง มันคือก้าวแรกที่ทำให้เธอถลำลึกทั้งกายและใจไปกับ กันย์ นายหัวที่เธอถูกส่งไปล้วงความลับ หากคนที่ต้องมารับกรรมท้ังหมด คือเธอเมื่อเขาค้นพบความจริง การแก้แค้นจึงเริ่มต้น
หากร่างกายข้า ชีวิตข้า สามารถชดใช้หนี้ที่บิดาข้าก่อได้ ข้ายินดีที่จะเป็นสาวใช้อุ่นเตียงให้ท่าน ข้าจะนับวันรอ วันที่ข้าและท่านจะหมดพันธะสัญญา ข้าจะไปจากท่านโดยไม่มีน้ำตาแม้แต่หยดเดียว ข้าสัญญา!
เพียงหญิงสาวผู้บอบบาง สามารถสั่นคลอนหัวใจอันแข็งกล้าของมังกรทอง ดังเช่นบุปผาดอกเล็ก สามารถสั่นคลอนภูผาที่สูงชัน จ้าวหลันเอ๋อเป็นเพียงเด็กสาวผู้อาภัพ มีเพียงคุณชายหัวโตผู้นั้นที่ยอมเป็นสหายกับเจ้าอัปลักษณ์เช่นนาง หากแต่โชคชะตาเล่นตลกทำให้ทั้งคู่ต้องพลัดพรากจากกัน
ต่อให้เจ็บสุดใจ ตวิษาก็ไม่มีสิทธิ์วิงวอนร้องขอให้อัจฉริยะอยู่ต่อ เพราะเธอคือผู้หญิงสารเลวที่ทำลายอนาคตของเขา ทำให้เขาไม่มีโอกาสแม้แต่จะไปกราบศพมารดา ทว่าต่อให้ถูกเขาชิงชังรังเกียจเพียงใด เธอก็ขอเก็บเศษเสี้ยวความทรงจำและชีวิตน้อยๆ ที่เกิดจากความสัมพันธ์อันแสนสั้นนั้นไว้เป็นตัวแทนของเขา…
“เรื่องเมื่อคืน…” “อยากให้ฉันทำแบบนั้นอีกรึไงถึงรื้อฟื้นความหลังอยู่ได้” “เปล่าค่ะ นินแค่อยากขอโทษที่เผลอทำแบบนั้น นินไม่ได้อยากแย่งผู้ชายของเพื่อนจริงๆ ค่ะ” “นินไม่อยากมีปัญหากับเพื่อนเลยอยากพูดกับพี่เพลิงให้รู้เรื่อง ไม่รักเพื่อนของนินก็ไม่เป็นไร แต่อย่าทำร้ายปลายฝนได้ไหมคะ”
“เอ่อ… ฉัน… ฉันมาจ่ายหนี้ให้กับคุณค่ะ” “จ่ายด้วยเงิน หรือ เรือนร่างล่ะ” ชายหนุ่มเอ่ยออกมาเสียงเรียบ มองร่างบางของคนตรงหน้าด้วยสายตาหมิ่น ๆ “ร่างกาย” เสียงหวานใสตอบออกไปแผ่วเบาราวกับกระซิบ แก้มสาวแดงซ่านด้วยความอาย “กลับไปในที่ของคุณซะ วันนี้… ผมไม่มีอารมณ์”
ลุนตยาผืนสุดท้ายที่เอละวินทุ่มชีวิตทอขึ้นถวายเจ้าหญิงผู้ทรงสิริโฉมงดงาม ก่อนที่ดวงตาของเธอจะมองไม่เห็น ลุนตยาที่ทำให้แทนไท ได้เรียนรู้ว่านอกจากสัมผัสทั้งห้าของมนุษย์แล้ว สำหรับคนบางคน จิตของเขาอาจสามารถสัมผัสสิ่งที่คนทั่วไปไม่อาจสัมผัสได้ !
สุดท้ายมันก็จบแบบเดิมซ้ำๆ คือคนคนนั้นต้องเดินจากไปและผมไม่เหลืออะไร อาจจะดีใจที่ครั้งหนึ่งเขามีท่าทีสนใจ อาจจะมีความสุขตอนที่ได้อยู่กับเขา แต่สุดท้ายพอเขาคนนั้นหายไปผมก็จะไม่เหลืออะไร นอกจากความทรมาน
ฉู่อวี๋ วีรสตรีสองชาติ ชาติที่แล้วนางไล่ตามความรักไปไกลสุดหล้า ละทิ้งทั้งเกียรติยศ ศักดิ์ศรี และคู่หมั้นผู้องอาจจากตระกูลแม่ทัพใหญ่ ไปเป็นเพียงภรรยาไร้ศักดินาของนายอำเภอตัวเล็ก ๆ ใช้เลือดเนื้อและหยาดเหงื่อของตน ผลักดันจนเขาคนนั้นกลายเป็นมหาเสนาบดีอันดับหนึ่ง แต่สุดท้ายเขากลับทอดทิ้งนาง
ฮ่องเต้ปรายตามองนางแล้วเริ่มจัดหมากบนกระดาน “ข้าจะเดิมพันกับเจ้า หากเจ้าสามารถเอาชนะข้าได้ ข้าจะดีกับนายหญิงของเจ้าให้มากกว่าเดิม” “หม่อมฉันยินดี…” “ข้ายังพูดไม่จบ หากเจ้าชนะ ข้าจะใส่ใจนายหญิงของเจ้าให้ดี แต่ถ้าหากเจ้าแพ้… ชีวิตเจ้าเป็นของข้า”
ชิงเฟิงคือหนึ่งในสามโฉมงามบรรณาการระหว่างประเทศ ที่เฮ่าเยว่มอบให้กับแคว้นเรืองอำนาจอย่างฉงเยว่ เพื่อที่จะได้เธอมา เยี่ยนหงเทียนทำทุกวิถีทางโดยไม่เลือกวิธีการ เขาบีบคั้นจนครอบครัวเธอแตกแยกประเทศชาติล่มสลาย เธอจะเอาชีวิตรอดปลอดภัยภายใต้กรงเล็บพญามังกรอย่างเขาได้หรือ ต้องเด็ดเดี่ยวสักเท่าใด