ยิ่งรักก็ยิ่งเจ็บ ยิ่งเข้าใกล้ เขากลับไกลห่างออกไป ยิ่งถลำลึกมากเพียงใด ก็ยากที่จะฉุดดึงหัวใจตัวเองกลับคืนมา หรือตัวเอง…คงลืมไปแล้วว่าหัวใจมีเพียงดวงเดียว มันจะรองรับความเจ็บปวดได้นานแค่ไหนกันเชียว “รู้อะไรไหมพัทราวี ทะเบียนสมรสของเธอมันก็แค่กระดาษบางๆ แค่ฉันฉีก…มันก็จบ”
“คราวหน้าไม่ต้องแล้ว ผมจะหาทานเอง” ชายหนุ่มถอนหายใจเฮือกใหญ่ เมื่อนึกถึงสายตาหลายคู่พากันมองมาอย่างสนอกสนใจก่อนหน้านี้ ซึ่งเขาไม่ปรารถนาที่จะตกเป็นเป้าสายตาหรือหัวข้อกลุ่มสนทนาประจำวัน อีกอย่างคนที่เสียหายมากกว่าคือนรีกานต์ ไม่ใช่เขา ! “ฝีมือชาไม่อร่อยเหรอคะ”
ความลับที่เก็บไว้เนิ่นนาน ถึงเวลาเปิดเผย … ว่าเขาคนนี้ ‘เทรัก’ ให้เธอจน ‘ล้นใจ’ … “ตอบมาก่อนดิว่าเผ็ดไหม พวกข้าอยากรู้นะเนี่ย” “ไม่เผ็ดค่ะ แต่เป็นพริกหวาน ได้ยินแล้วก็เลิกถามสักทีได้พวกนี้ !” “เมื่อกี้เราว่าไงนะ” วีรากรก้มหน้าลงถามคนข้างๆ “พี่พริกได้ยินอะไร…” “พี่อยากได้ยินชัดๆ อีกครั้ง”
ทะเบียนสมรสเป็นเพียงพันธะทางกาย ไม่ผูกเกี่ยวทางใจ ในวันที่เธอเลือกเดินจากมา…เขายังไม่คิดจะ ‘รั้ง ‘ กันสักคำ “การที่คุณย่าสั่งให้ฉันรับเธอเข้ามาในชีวิต แถมเล่นแง่ให้จดทะเบียนสมรสกันไว้ก่อนเพราะกลัวโดนเบี้ยว ถามจริงเหอะ…ความคิดเธอใช่ไหม” “ถ้าบอกไม่ใช่จะเชื่อหรือเปล่าคะ พี่อาชก็ไม่เชื่อปออยู่ดี”
ครั้งก่อนเธอเป็น ‘ฝ่ายทิ้งเขาไป’ อย่างเลือดเย็น แล้วครั้งนี้เธอควรทำอย่างไร เพื่อ ‘ช่วงชิง’ หัวใจตัวเองกลับคืนมา “ผู้หญิงคนนี้ชื่อธาริกา เป็นเมียฉัน !” วินาทีที่สรวิชประกาศกับคนงานในไร่ ทุกคนดูฮือฮาตกใจกับการปรากฏตัวของเธอ ตอนนั้นลอบมองใบหน้าคมคายของสามีหมาดๆ “ยินดีต้อนรับครับ คุณภรรยา”
เมื่อความรักต้องซ่อนเร้น เป็นความลับห้ามแพร่งพราย ทั้งที่อยู่ข้างกายเขา ทว่าหัวใจของเธอเหน็บหนาวเกินจะทนได้ นิรินตื่นเต็มตาพร้อมกับกลืนน้ำลายลงคอเมื่อเห็นว่าใครนั่งอยู่ ทำไมเขาถึงเข้าบ้านมาได้ที่สำคัญทำไมถึงมาอยู่ตรงนี้ “พี่พิชญ์มาทำไมคะ ถ้ามีธุระ…ค่อยคุยพรุ่งนี้ได้ไหมคะ”
คนหนึ่ง ‘รัก’ แต่ไม่อาจพูดได้ หนึ่งคน ‘กว่าจะรัก’ ทว่าทุกอย่างกลับ ‘สายเกินแก้’ พลาธิปตั้งใจตามมาดูและพอสบโอกาสถึงได้เข้ามาทักทาย ก็ตามประสาคนเคยรู้จัก “เพิ่งรู้ว่าคนท้องเขาดื่มแอลกอฮอล์กันด้วย” บนโต๊ะที่ดรัณยาเพิ่งลุกมา มีไวน์แดงวางอยู่ตรงหน้า “มุกนี้เธอใช้หลอกผู้ชายไปกี่คนแล้วล่ะ”
เมื่อความรักเกิดขึ้นพร้อมกับความหลอกลวง สิ่งที่สูญเสียไป จึงมีมากกว่าคำว่า ‘น้ำตา’ “ถ้าวันหนึ่งพี่ทำอะไรผิดร้ายแรง หนูจะให้อภัยพี่ได้หรือเปล่า” “ต้องดูก่อนว่าร้ายแรงแค่ไหน ถ้าเป็นเรื่องผู้หญิงก็ไม่รู้จะมองหน้าพี่ได้เหมือนเดิมไหม อาจจะให้อภัยได้ในสักวันหนึ่ง แต่จะให้กลับไปเป็นแบบเดิม หนูคงให้ไม่ได้”
เมื่อเขาถามเธอต้องตอบ เวลาพูดต้องสบตา อย่าได้เรียกร้องขอความเห็นใจ ไม่มีสิทธิ์…แม้แต่จะรัก “สิบนาที ผมจะรอที่สระน้ำ หวังว่าคงตรงต่อเวลาเพราะผมไม่ชอบรอใคร” น้ำเสียงเหี้ยมเอ่ยขึ้นในขณะที่คนโดนสั่งไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าสบตา “จะดื้อด้านกับใครก็ได้ แต่ต้องไม่ใช่ผม…”
“ที่กุ๊กต้องอยู่ที่นี่ ไม่ใช่เพราะแผนการของพี่เสือหรือไงคะ” “รู้มั้ย…พี่ชอบผู้หญิงที่รู้ทัน” ริมฝีปากหนายกยิ้ม “มีเสน่ห์ดี” “กุ๊กไม่ค่อยโอเคกับผู้ชายเจ้าชู้ค่ะ” “ไม่ได้เจ้าชู้ ไม่เคยคบใครเป็นตัวเป็นตนด้วยซ้ำ” “ถนัดกินไปเรื่อยเหรอคะ” “มันเป็นข้อตกลงของทั้งสองฝ่าย ไม่มีข้อผูกมัด”
ในวันนั้นเขาปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใย มาในวันนี้เขากลับขอร้องให้ลืมทุกอย่าง … “อย่าคิดว่าฉันมองไม่ออกว่าเธอคิดจะทำอะไร” “หยุดความรู้สึกพวกนั้นตั้งแต่ตอนนี้” “ไม่ได้อยากใจร้ายกับเธอ แต่ฉันมีคนที่ชอบอยู่แล้ว” “เธอเป็นใคร แล้วฉันเป็นใคร เตือนใจตัวเองด้วยพุดตาน” “อีกอย่าง เธอควรเรียกฉันเหมือนกับที่คนงานคนอื่นๆ เรียก”