กล่องแรกเป็นสร้อยคอจากอินทัชอันนี้เขารับได้ แต่อีกอันนี่สิ เขาไม่เห็นของที่อยู่ข้างใน เพราะกล่องมันว่างเปล่า มีเพียงการ์ดใบน้อยที่ถูกเปิดอ่านค้างไว้ ถ้อยคำบนกระดาษนี่แหละ ที่ทำให้ความอดทนของเขาขาดผึงลง ‘ใส่นี่ซะ แล้วชีวิตคู่ของแกมันจะไม่จืดชืดอีกต่อไป’ จาก…เป้เองจ้า
หลังประสบอุบัติเหตุ ทิชาได้ความจำเสื่อมลง และเข้าใจว่าตัวเองคือคัทลิน เด็กในสังกัดของมาดามไลลา “นี่เป็นครั้งแรกของคุณเหรอแคท” แต่แล้วคำตอบของเขา ก็ทำให้คนได้ยินรู้สึกตกใจอยู่ไม่น้อย ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องถามเรื่องนี้ด้วย “ไม่ใช่ครั้งแรกค่ะ” “ทำไมมีเลือด” เขาเอียงหน้าไปที่ผ้าปูเตียง
“หวานขอรับเป็นเงินสดก่อนได้ไหมคะ” เมื่อโอกาสมาถึงเธอก็อยากจะคว้าเอาไว้ เห็นเขาหัวเราะหยันเธอเล็กน้อย แต่ก็พอเข้าใจได้ไม่ยาก ตอนนี้เธอคงเหมือนคนหิวโหยเงินในสายตาของเขา “หวานถ้ามากแบบนั้น คุณต้องมาเป็นเมียเก็บผมเลยนะ ไม่เอาแบบรายครั้ง” ธีร์พูดเชิงรำคาญ ในความมักมากของหญิงสาว
“เด็กกองขยะแล้วไง ไม่ใช่ไอ้เด็กกองขยะคนนี้หรอกหรือ ที่คุณเอาเป็นเมีย” ประโยคคำพูดนี้เล่นเอาชายหนุ่มหูผึ่งขึ้นมาในทันที “เมีย! อย่างนั้นเหรอ ฉันไม่มีวันเอาคนอย่างเธอมาเป็นเมียหรอก อย่างมากก็แค่ โสเภณีข้างทาง” เผียะ! ชาคริยาสะบัดฝ่ามือใส่หน้าคนพูดสุดแรงเกิด “โสเภณีข้างทาง มันจะดูถูกกันเกินไปแล้ว”
เมื่อวิญญาณของบรรพบุรุษ ถูกจองจำไว้ในกำไลแห่งความอัปยศ สถิตอยู่เบื้องล่างต่ำสุดบนข้อเท้าของทายาทอริร้าย เขาจึงต้องออกตามล่าหาตัวของนางผู้เป็นปัญหาของแผ่นดิน ชารา นั่นคือชื่อของนาง “ท่านโอลันเจ้าคะอย่าทำอะไรข้าเลย” นางกระถดกายหนีไปด้านบนจนแผ่นหลังติดกับผนังห้อง
“ก็อย่าคิดแม้แต่จะจีบอิ่ม เพราะคนนี้กูจองแล้ว” “ไอ้ดำ มึงไปจองตั้งแต่เมื่อไหร่วะ ยัยอิ่มเพิ่งมาหากูเมื่อกี้นี้เองนะ” “กูจองตั้งแต่สิบปีก่อนแล้ว แค่กูไม่ได้บอกใครเฉยๆ” “กูได้อิ่มแล้ว” “หา! ได้เสียเป็นเมียผัวกันแล้วเหรอ” คราวนี้เสียงสูงด้วยความตกใจจริงๆ “ได้จูบ”
“อยากตายนักใช่ไหมไอ!” วิทโรมขยำขยี้อกอิ่มจนแทบแหลกคามือ “เอาสิ อยากฆ่าไอนักก็เอาเลย” หญิงสาวจ้องตาเขาแบบไม่กลัวตาย แค่นี้หัวใจของเธอก็เจ็บปวดจนไม่รู้จะทนยังไงไหว เอะอะก็พาณินีเคยคิดถึงหัวอกของเธอบ้างไหม เคยคิดว่าภรรยาคนนี้จะเจ็บแค่ไหนในเรื่องนี้ “เดี๋ยวสนองให้ไอศิรา”
ไหมฟ้าจำต้องกลายเป็นดาวประดับเตียงให้กับเขา…นคินทร์ ทยารัย “จะหวงอะไรกันนักหนา พี่เห็นไปจนถึงมดลูกแล้วมั้ง” เขาดุเสียงดัง ซ้ำยังเปรียบเปรยชนิดที่คนฟังรับแทบไม่ได้ “พูดจาน่าเกลียดจัง” คำต่อว่าของไหมฟ้าทำให้นคินทร์ฉุนโกรธขึ้นมา ยกมือขึ้นบีบปลายคางของหญิงสาว บังคับให้มองสบสายตาดุกร้าว
“หรือว่าคิดจะเอาตัวเข้าแลกอย่างนั้นเหรอเวียรยา” เขาพูดออกมาเหมือนไม่เต็มน้ำเสียง ลมหายใจติดขัดจากความจริงที่ได้รู้ “เวียร์…” “เธอคิดว่าฉันคงไม่มีใครรักจริงและอยากแต่งงานด้วย เธอเลยมาที่นี่มาเสนอตัวเองใช่ไหม!” “คิดว่าร่างกายของเธอจะชดใช้ความผิดทั้งหมดนี่ได้เหรอ” “ถ้าคิดว่าได้ก็เอาสิ ชดใช้มาให้หมด”
“ยัยคาปู! นี่เธอเห็นฉันเป็นอะไร พ่อของเธอขโมยแหวนเพชรของฉัน แล้วเธอยังมีหน้ามาขอให้ปล่อยแถมมายืมเงินต่ออีก” ร่างสูงลุกพรวดขึ้นยืน แทบอยากจะจับชามาวีร์โยนออกนอกห้องไป “โอ๋…อย่าเพิ่งโกรธคาปูนะคะ คาปูรู้ว่ามันมากไปก็เลยมีข้อเสนอให้ยังไงคะ” “ข้อเสนอ ให้ตัวเองเป็นเมียบำเรอของฉันนี่นะ”
“อีโธ่ ทำมาเป็นอวดใครมันจะโชคดีมีของดีของตายอย่างแกล่ะ เรียกเมื่อไหร่ก็มาปฏิเสธสักครั้งก็ไม่เคย” ของตาย คำนี้ไม่เคยคิดถึงมาก่อน และการที่ผู้ชายสองคนนี้เอ่ยมันออกมาเหมือนเป็นเรื่องปกติ นั่นย่อมหมายความว่าในสายตาของพิธาน เธอเป็นแค่ ของตาย
จันทร์เสี้ยวหนึ่งเกิดมาบนความรัก จันทร์เสี้ยวหนึ่งเกิดมาบนความชัง จะเป็นเช่นไร หากพวกเธอคือเสี้ยวสองอัน บนพระจันทร์ดวงเดียวกัน
“อะไรคะคุณป้า” ถามพร้อมสีหน้างุนงง “ข้อตกลงที่คุณวิเนตย์ร่างมา ไม่มากหรอกแค่สามข้อ” ผู้เป็นป้าตอบพร้อมกับชำเลืองไปยังกระดาษในมือของหลานสาว 1.สินสอดจ่ายครั้งเดียวจบ ไม่มีการขอนอกรอบหลังจากแต่งงานไปแล้ว 2.ไม่มีการแบ่งสินสมรสเมื่อหย่า 3.ห้ามท้องเด็ดขาด (สำคัญสุด) มือเล็กถึงกับสั่นระริก
“คำว่าขอบคุณ ถ้าไม่ได้ออกมาจากใจจริงก็อย่าพูดมันออกมาเสียจะดีกว่า” เขาต่อว่าทันทีที่ได้ยิน “งั้นคุณคงต้องรอชาติหน้าแล้วล่ะ ถ้าต้องการคำขอบคุณจากใจจริงของฉัน” เอ่ยแค่นั้นหญิงสาวก็ต้องสะดุ้งเมื่อเขากระชากต้นแขน จนเสียหลักหน้าไปชนเข้ากับหน้าอกของเขา มือทั้งสองข้างของใบหญ้าถูกรวบไปด้านหลัง
“คุณนี่นะไม่ง่าย” “เขตต์!” เขตต์ไม่ได้แค่พูด แต่เขายังปรายตามองเนื้อตัวของหญิงสาวอย่างหยาบโลน “ไม่ง่ายยังไงนีน่าคุณถึงยอมมาขึ้นเตียงกับผมแบบนี้ ผมว่าคุณน่ะง่ายถ้าเงินถึง ที่ผ่านมาคงแค่หลอกให้ผู้ชายซื้อโน่นนี่ให้ละสิ” “เผียะ!” เขตต์หันหน้ากลับมาพร้อมกับยกฝ่ามือขึ้นลูบแก้มข้างที่ถูกตบ