“งานหมั้นจะเป็นเพียงความลับของเราสองคนค่ะ” “ไม่จำเป็นอย่าใส่แหวน” “ค่ะ ลินจะใส่เฉพาะตอนเจอผู้ใหญ่ค่ะ” “ถ้าคนอื่นรู้ อย่าหาว่าฉันไม่เตือน” เพราะความผิดพลาดทำให้ฉันต้องกลายมาเป็นคู่หมั้นลับๆ ของพี่วิลเซอร์ แถมยังได้ย้ายข้าวของมาอยู่กับเขาเพราะเหตุผลบางอย่าง แต่ความใกล้ชิดทำให้ฉัน
ใครจะคิดว่าเพราะความ ‘หิว’ เป็นเหตุ จนทำเธอถูกใครบางคนฉุดตัวไป เมื่อตื่นมาตอนเช้าพร้อมกับสภาพไม่เรียบร้อยในห้องของใครบางคน กลิ่นเหมือนไม้หอมโบราณและร่องรอยบนตัว ทำให้คิดว่าความบริสุทธิ์ที่เก็บไว้มา 18 ปี ได้หายไป เพราะทำอะไรไม่ถูกเธอจึงวิ่งหนีออกไปโดยไม่ทันสังเกตโน้ตที่เขาทิ้งไว้
“ลบออกซะ ฉันจะถือว่ามันเป็นเรื่องผิดพลาด ต่อไปนี้ก็ต่างคนต่างอยู่” “เหอะ คิดว่ามันจะจบง่ายๆ งั้นเหรอ?” “นายต้องการอะไรอีกมาร์ติน!” ฉันเอามือท้าวเอวมองหน้ามาร์ตินด้วยใบหน้าไม่พอใจ “ต่อไปนี้เธอต้องมาเป็นคู่นอนให้ฉัน” “What!?” “ตามนั้น” “เหอะ! ไม่มีทาง…”
สิบปีก่อน ไอรดา สาวสดใสคณะวิศวกรรมศาสตร์ ตกหลุมรัก ทินกร หนุ่มเฉยชาคณะแพทยศาสตร์ ตั้งแต่แรกพบ ใช้ทุกวิธีการตามตื๊อจนในที่สุด รอยยิ้มสว่างราวดวงตะวันก็ละลายความหนาวเหน็บในใจของเขาได้ เมื่อถึงคราวที่เขารักเธอที่สุดจนขาดไม่ได้ เธอกลับหายตัวไป ไม่มีคำบอกลา ไม่มีข่าวคราว
‘จริงอะชะนี เขาว่ากันว่า สะดุดลานลานเกียร์จะได้เป็นเมียวิศวะนะแก’ ใครว่า สะดุดลานเกียร์น่ะ เป็นคนซุ่มซ่ามต่างหากล่ะ!
‘เสื้อกาวน์หมอมันไม่อุ่นเท่าเสื้อช็อปวิศวะหรอกนะครับ’ ไม่รู้เหมือนกันว่าวลีสั้นๆที่ตัวเองได้รับพร้อมกระดาษโน้ต ที่ถูกประยุกต์มาจากใบเสร็จรับเงินของโรงพยาบาล และเสื้อช็อปสีกรมท่าตัวใหญ่นั้น มีต้นกำเนิดมาจากที่ไหน แต่คนได้รับอย่างต่ายคิดในใจแค่อย่างเดียวว่า คนที่เขียนนั้นช่างกล้าพูด… แถมยังกล้าทิ้งเสื้อช็อป
เรื่องรักเรื่อยเปื่อยของเด็กวิศวะปีสี่จนๆ ที่ทำงานพิเศษในร้านกาแฟ กับเด็กดุริยางค์ปีหนึ่งหน้านิ่ง ที่ต้องเข้ามาขอนมอุ่นดื่มทุกคืนไม่อย่างนั้นจะนอนไม่หลับ “กีตาร์คือความสุขของผม” “โซคือทุกอย่างของพี่”
รวิศ หนุ่มวิศวกรโยธา หน้าชุ่มเหงื่อ มือเปื้อนทราย คลุกคลีวุ่นวายอยู่กับกลุ่มชายวัยฉกรรจ์ ไม่คิดไม่ฝันว่าวันหนึ่งจะมีสาวน้อยตัวบางๆ อกตูมๆ มายืนหลบแดดอยู่หน้าไซต์งาน โหย…นี่คนหรือนางฟ้า ชื่อก็แสนจะน่ารักว่า วันวิวาห์ พอจะเดินหน้าจีบก็ถูกทำให้ใจฝ่อ เพราะสเปกเธอคือคุณหมอในชุดกาวน์
เมื่อเขาถูกดึงเข้าไปในแผนร้ายที่หวังทำลายเธอ คนไม่ชัดเจน สถานะไม่ชัดเจน แต่ทำไมรักมันค่อยๆชัดเจน…
“เราหย่ากันดีไหมคะ” คำถามเดียวแต่กัดกินไปทั้งใจของสามี สร่างจากอาการเมาทันที ค่อยเดินเข้าไปหาคนที่ลั่นวาจาขอหย่าขาด ซึ่งเขาไม่มีทางยอมให้เธอลาจากเพื่อไปหาพี่ชายของตนแน่นอน “รอชาติหน้าเถอะ เพราะชาตินี้ ตอนนี้ เธอคือเมียของฉัน และฉันจะไม่ยอมหย่าเด็ดขาด”
‘ไม่รู้จักกัน… ไม่เสือกสิ’… นั่นคือคำพูดของเขาเมื่อหลายเดือนก่อนตอนที่เราเจอกันในงาน Hidden Sunday… งานที่แม้จะไม่ใช่จุดเริ่มต้นของทฤษฎีโลกกลมซึ่งเหวี่ยงเราทั้งสองคนให้มาเจอกัน แต่มันกลับเป็นจุดเริ่มต้น ของสิ่งที่จะพาเราย้อนกลับไปในอดีตอีกครั้ง… อดีตเมื่อหกปีที่แล้วของเราทั้งคู่…
“แอดไลน์เธอไปสิ” และเหมือนเขาจะรู้ว่าฉันสงสัยเลยตอบกลับมาให้หายข้องใจ นี่เขากำลังขอไลน์ฉันเหรอ เขาทำท่าทางสบายๆ เหมือนการแอดไลน์คนที่ไม่สนิทเป็นเรื่องธรรมดา นี่มันอะไรกันฉันงงไปหมด และไม่เพียงแค่ฉันที่งง ทุกคนที่นั่งอยู่โต๊ะนี้งงจนไม่มีใครพูดอะไรแล้ว “หึ…ร้าย” และเป็นพี่แบล็คที่พูดขึ้นมา
![[Omegaverse] อยู่ๆ ผมก็กลายเป็นโอเมก้า (Yaoi) – Memew](https://cdn-local.mebmarket.com/meb/server1/134412/Thumbnail/small.gif?2)
ผมชื่อ ‘ฤดูหนาว’ ใช้ชีวิตปกติธรรมดามาตลอด แต่แล้วอยู่ๆ ก็รู้ตัวว่าเป็นโอเมก้า หนำซ้ำยังฮีตครั้งแรกในวันรายงานตัวที่คณะวิศวะ ความจริงผมพกยาระงับอาการฮีตไปด้วย แต่ดันใช้ไม่เป็น จนเจอกับรุ่นพี่ชื่อ ‘ดาร์ฟ’ ที่เป็นอัลฟ่า ดีกรีเดือนมหา’ลัย พี่เขาตีตราผม บอกว่าเราเป็นคู่แห่งโชคชะตาของกันและกัน
นิ่งเหมือนรูปปั้นหินแกะสลักคือนิยามที่ใครๆ ต่างก็ยกให้เฮียคราม หนุ่มวิศวะสุดกร้าวใจ ที่สาวๆ กรี๊ดกร๊าดยกให้เป็นหลัวในตำนาน แม้ภาพลักษณ์ดูเป็นแบดบอย เดาทางยาก ไม่พูดมาก แต่เวลาจีบสาวน่ารัก คิกคักสมมงดาวสาขาคณะมนุษย์ อย่างใบเมี่ยง เฮียเขาก็แอบมีมุมละมุนใช่ย่อย ทั้งเกากีตาร์ ร้องเพลงบอกรัก
“หิวน้ำ” “น้ำเหรอ” “อืม” “แต่ว่าเราดูดไปแล้วนะ” ฉันบอกอย่างลังเล “แล้วยังไง” ปืนเลิกคิ้ว ยืนยันทางสายตาว่าต้องการจะกิน ยอกย้อนกลับมาแบบนี้ฉันอยากยกมือกุมขมับ แต่ก็… เอาเถอะ ตอนเด็ก ๆ แม่เคยบอกว่าคนหวงน้ำจะท้องมาน จะให้เดินไปซื้อใหม่ก็ดูใจร้ายเกินไปอีก แล้วน้ำแก้วนี้ปืนก็เป็นคนจ่ายเงินด้วย