พระเอกแก่กว่านางเอก (โคแก่)

“เหม็นหน้าเพราแพ้ท้องฉันรับได้ แต่ถ้าเหม็นหน้าเพราะหึง…ฉันไม่อนุญาต” “หนูไม่ได้หึง” “เธอเสียใจจนร้องไห้เพราะคิดว่าฉันไม่มีทางรักเธอ เพราะคิดว่าฉันกำลังมีความสุขอยู่กับมัทนา เพราะคิดว่าฉันมีผู้หญิงเต็มไปหมด เพราะคิดว่า…” ฉันไม่อยากฟังแล้วจึงยกมือขึ้นปิดกั้นเสียงนั้น ฝ่ามือที่แนบกับกลีบปาก

แม้จะถูกจับได้คาเตียง แต่ก็มีเพียงรจเลขเท่านั้นที่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ผู้กุมความลับตัวเล็กน่าทะนุถนอมไม่ยอมปริปาก แม้ต้องแต่งงานกับชายร่างใหญ่ หัวฟูหยิกหย็อง หน้ารกเครา ดิบเถื่อน และหยาบกระด้างนามว่ายักษ์ “พูดดีๆ กับหนูเล็กหน่อยจะได้ไหม ไม่ต้องขึ้นวะ! ขึ้นโว้ย! ก็ได้” “ทำไม! หรือเสือกเกิดรับไม่ได้ขึ้นมา”

เธอเปรียบดั่ง ‘แสงสว่าง’ ที่ก้าวเข้ามาในชีวิตที่ ‘มืดมน’ ของเขา “เธอควรรู้ไว้ พี่ไม่ใช่คนใจบุญ” คทาธรใช้สายตาจดจ้องไปยังหญิงสาวที่ยังคงนั่งนิ่ง แต่ก็พอมองออกว่านรีจันทร์กำลังประหม่าอยู่ไม่น้อย “อะไรที่ยอมช่วย นั่นหมายความว่าพี่ต้องการสิ่งตอบแทน”

เขาหลงเธอจนยอมจ่ายค่าตัวแสนแพงนั่นคือทะเบียนสมรส วีรดาหลงเพ้อฝันว่าสุดท้ายชีวิตก็ลงเอยเหมือนกับเจ้าหญิงในนิยาย แต่เปล่าเลย…ความเจ็บปวดที่เธอเคยได้รับจากเขามันเล็กน้อยเมื่อเทียบกับการตกนรกหลังแต่งงาน “ฉันไม่หย่า!” “แต่ฉันจะหย่า! ถามจริงๆเถอะราฟาลคุณแต่งงานกันฉันทำไม”

เธอ ‘นอน’ กับคุณอาข้างบ้าน “อาเอาของมาคืนแป้ง” เสียงนุ่มทุ้มของเขาแทรกซอนเข้าไปในหัวใจของหญิงสาว สองแก้มเธอร้อนผ่าวใจเต้นรัว ชั่วขณะนั้นเหมือนตัวเธอย้อนกลับไปในคืนนั้น… ‘คืนนี้ครั้งแรกของเธอใช่มั้ย’ ถ้อยคำของคนตรงหน้าก้องอยู่ในหู แจ่มชัดในความทรงจำ แต่เขาไม่มีทางรู้เรื่องนั้น เธอบอกกับตัวเอง

อีกไม่กี่วันเธอก็จะบินไปเรียนต่อที่อังกฤษแล้ว ทว่าเหตุการณ์กลับ พลิกผันในคืนเดียว นอกจากจะไม่ได้บินไปอังกฤษ ยังได้สามีมาหนึ่งคน เธอตั้งใจจะไปคลอดเสียที่อังกฤษ รอจนลูกโตสักหน่อยค่อยกลับมา ทว่าพ่อของลูกขัดขวางเธอตั้งแต่เธอยังไม่ทันก้าวพ้นประตูด้วยซ้ำ “เรามาแต่งงานกัน” นี่มิใช่การแต่งงานด้วยความรัก

ติณณ์มีอคติกับผู้หญิง ในบริษัทของเขาไม่มีพนักงานผู้หญิงเลยแม้แต่คนเดียว เขามองว่าผู้หญิงน่าเบื่อหน่ายและวุ่นวาย จนกระทั่งได้เจอเธอ… เลขาฝึกหัดจอมจัดจ้านที่เถียงคำไม่ตกฟาก แถมยังอวดดีอีก เหตุการณ์พลิกผันเมื่อวันหนึ่งเธอเกิดเผลอดื่มเหล้าเมาจนไปปล้ำท่านประธานเข้า และเขาเรียกร้องให้เธอรับผิดชอบ

“หนี้สินที่คุณต้องชดใช้ ผมตีเป็นมูลค่าแล้วก็ประมาณ หนึ่งร้อยคืน” ใบหน้าคมคายฉายแววนิ่งเฉยพูดบอกไปทางลูกหนี้ที่นั่งอยู่ตรงหน้า “ฮะ? ร้อยคืน จีนต้องชดใช้แค่ร้อยวันเหรอ” เธอดูจะผิดหวังไปเสียเล็กน้อย เพราะหน้าที่ของเธอมีเพียงแค่ร้อยวัน “หนึ่งร้อยคืน ไม่ใช่หนึ่งร้อยวัน”

เขาเลี้ยงดูส่งเสีย ให้การอุปการะดูแลหล่อนมา 5 ปีเต็ม เมื่อถึงเวลาเหมาะสม เขาจึงเรียกเก็บผลประโยชน์ที่ต้องการอย่างคุ้มค่า “ที่เงียบนี่คืออะไร ปรางแอบมีคนอื่นเหรอ?” หน้าเข้มเสียงขรึม บ่งบอกว่าเขากำลังไม่พอใจอย่างมาก “พี่เมจะให้ปรางเอาเวลาที่ไหนไปมีใครคะ?” “ไม่มีก็ดีแล้ว เพราะพี่ไม่ชอบใช้เมียร่วมกับใคร”

ตลอดเวลาที่ผ่านมา…เขาผลักใสเธอออกจากชีวิตอย่างร้ายกาจ ไม่ติดต่อ ไม่สนใจ ราวเธอไม่เคยมีตัวตน ปล่อยให้เธอเจ็บปวด อ้างว้างและแสนเดียวดาย กระทั่งวันนี้…วันที่ร่างกายและหัวใจเข้มแข็ง เขากลับเข้ามาเอ่ยอ้างว่า เธอคือ ‘สมบัติส่วนตัว’ “อีกเรื่องที่เธอควรรู้” “ฉันเป็นคนหวงของมาก”