แก้แค้น

“เจ้ายอมให้ตนเองตกอยู่ในสถานะหญิงที่แต่งงานแล้ว ทั้ง ๆ ที่ไม่ได้รู้สึกยินดีเช่นนั้นน่ะหรือ? ถ้าหากวันหนึ่งเจ้าเจอบุรุษที่ตนเองพึงใจ จะทำเช่นไร?” “หากข้าต้องการแต่งเซียนกุ้ยหลันเข้ามาเป็นฮูหยินรองเจ้าจะยอมหรือไม่?” “ข้าย่อมไม่มีปัญหาเจ้าค่ะ เพราะข้าและท่านแต่งงานกันแค่ในนามเท่านั้น ขอเพียงแค่เบี้ยหวัด

หนิงจื่ออิ๋ง หญิงสาวกำพร้าผู้ต้องพึ่งพาบารมีของจวนฮู่กั๋วโหว ถูกธิดาคนโตของฮู่กั๋วโหวแย่งคู่หมั้น ซ้ำยังตายอนาถก่อนหน้างานแต่ง ทว่าสุดท้ายกลับได้เกิดใหม่ในร่างหนิงเสวี่ยเยียน ธิดาสายตรงอายุสิบสี่ปีของฮู่กั๋วโหว ผู้ใดก็คงคาดไม่ถึงว่าใต้ดวงหน้าเยาว์วัยจะเป็นดวงหน้างามล้ำทั้งยังเคยคุ้น

เธอต้องมารับผิดชอบกับเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น ทั้งที่เธอไม่ใช่คนผิด แต่ที่ผิดคงเป็นเพราะเธอ.. เป็นแค่เด็กที่ครอบครัวเขาเก็บมาเลี้ยง “เพราะเธอ! เธอทำให้แม่ฉันต้องตาย เพราะฉะนั้นเธอต้องรับผิดชอบ!” “ไม่ใช่.. น้องไม่ได้ทำ อึก! น้องขอโทษ..”

“อ้อนจะถือว่าอ้อนชดใช้พี่เจตน์ไปหมดแล้ว ต่อจากนี้เราคงไม่มีอะไรที่จะต้องข้องเกี่ยวกันอีก” อรรัมภาถอดแหวนเพชรเม็ดงามที่ครั้งหนึ่งชายหนุ่มตรงหน้าเคยคุกเข่าขอหล่อนแต่งงานและสวมมันลงบนนิ้วนางข้างซ้ายของหล่อนออกจากเรียวนิ้วช้าๆ ก่อนจะปาใส่อกเขา “ใช่ มันจะเป็นอย่างนั้น ถ้าในท้องของเธอไม่มีลูกของพี่”

เมื่อการแก้แค้นจบลงกริชกลับไม่เหลือสิ่งใด จนกระทั่งได้พบเด็กน้อยที่หน้าเหมือนเขาราวกับแกะ แต่ดวงตาเป็นของผู้หญิงคนนั้น… หญิงสาวพูดไม่ออกเอาดื้อๆ เมื่อชายหนุ่มยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนได้กลิ่นบุหรี่ที่ปะปนมากับลมหายใจ ดวงตาแพรวพราวดูเศร้าเหลือเกิน ยิ่งนึกไปถึงเพลงที่เขาร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

คิมหันต์ สุริยะศักดิ์ ผู้ชายรูปหล่อฐานะมั่งคั่งหมั้นกับ มุกริน คุรุรัตน์ น้องสาวของพี่เขยที่เขาไม่ชอบหน้ามาแต่แรก วันหนึ่งพี่สาวที่เขารักเหมือนแม่ถูกฆ่าตาย ฆาตกรที่ฆ่าพี่สาวคือพี่เขยที่เขาจงชัง แต่เพราะกฏหมายเอาผิดกับธาดา พี่เขยที่เขาเชื่อว่าฆ่าพี่สาวเขาไม่ได้ อะไรจะเกิดขึ้นเมื่อคิมหันต์ทวงแค้นคืนกับทุกคน