นิยาย/การ์ตูน ที่นางเอกมีลูก แต่ไม่ยอมบอกพระเอก / นางเอกพาลูกหนีจากพระเอก / ท้องแล้วหนี
นอกจากสถานการณ์ในตอนนั้นจะบีบบังคับให้ ‘จันทร์วาด’ ต้องพลีกายให้กับนักธุรกิจกึ่งมาเฟียอย่าง ‘อีธาน’ อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้แล้ว หลังจากนั้นเขายังบังคับให้เธอไปเป็นภรรยาว่าจ้างเพื่อตบตาใคร ๆ อีก และนั่นทำให้ก่อเกิดหนึ่งชีวิตน้อย ๆ ขึ้นมาโดยที่เธอไม่ทันได้ตั้งตัว
เพราะความปรารถนาในตัวเธอ ทำให้เขากลายเป็นคนเห็นแก่ตัว ราคีที่เขาฝากไว้บนกาย ฝังในหัวใจไม่มีวันจะลบเลือนง่ายๆ เช่นเดียวกับที่เธอจะไม่มีวันยอมให้อภัยเขา เหมือนโลกเล่นตลก เมื่อเมียที่หนีจากไปกลับมาอยู่ตรงหน้าอีกครั้งในฐานะน้องสะใภ้ ซ้ำร้ายกว่านั้นเธอยังมีหลานของเขาอยู่ในท้อง
ชายหนุ่มนึกประเมินคนตรงหน้าในใจ เธอยังคงเล่นบทเจ้าของหมาป่วยสนทนากับคุณหมอเจ้าของไข้ต่อไป ทำอย่างกับลืมแล้วว่าเขากับเธอเคยเป็นอะไรกัน แนบเนียนจริงเลยแฮะ! “คุณมีอะไรปิดบังผมหรือเปล่าอาจารย์” “คุณมีลูกชายอายุ 8 ขวบได้ยังไง ทั้งที่ยังไม่เคยแต่งงาน และไม่เคยมีสามีเป็นตัวเป็นตน”
‘ปางสิตางศุ์’ อดีตทายาทของตระกูลศศิลักษณ์ ชีวิตของเธอต้องสูญสิ้นทุกอย่างเพราะผู้ชายที่เธอรักสุดหัวใจ ความรักที่ล้มเหลวทำให้เธอต้องหอบลูกแฝดในท้องจากไปเริ่มชีวิตใหม่ แต่แล้วอีกหลายปีต่อมาโชคชะตาก็นำพาเธอมาพบกับ ‘ภากร’ อดีตคนรักของเธออีกครั้ง แต่เขาไม่ใช่ชายหนุ่มยากจนคนเดิมอีกแล้ว
พรพระจันทร์ ใช้ชีวิตในฐานะแม่เลี้ยงเดี่ยว แต่แล้ววันหนึ่ง อนธการ อดีตที่เธอ ‘ซ่อน’ เก็บไว้ในใจตลอดมาได้ปรากฏตัว ชายใจดำคนนั้นอยู่ๆ กลับกลับคำ อยากจะเป็นทั้งพ่อและสามี แม้อนธการจะอยากกลับมาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตเธอและลูกแค่ไหน ขอให้รู้ไว้ว่าชาตินี้ เขาคือคนที่พรพระจันทร์ไม่คิดจะต้อนรับกลับมา
“พี่คิดถึงพิมพ์” หกปีที่หล่อนหายตัวไปเป็นหกปีที่เขารอคอยอย่างทนทุกข์ อยากพบเจอแม้ความหวังนับวันจะริบหรี่ลง “อย่าใจร้ายกับพี่นักเลยนะ พี่ทรมานใจเหลือเกินแล้ว” “อย่ายุ่งกับฉันอีก!” ด้วยพละกำลังทั้งหมดที่มีหล่อนผลักร่างสูงสุดแรงเกิด เมื่อลุกขึ้นยืนก็ยืนด้วยแข้งขาสั่นเทา “พิมพ์”
ปรวัธน์ กลับมาพร้อมความแค้น… อรภาริน ต้องถูกลากตัวมาชำระความโกรธในใจ หลังถูกเธอสลัดรักไม่เหลือเยื่อใยแล้วหันไปซบไหล่ศัตรูหมายเลขหนึ่งของเขา สองปีที่เขาตามหาแทบพลิกแผ่นดิน ในที่สุดก็เจอ…เจอเธอกำลังกอด ‘ลูกของศัตรู’ อย่างปกป้องหวงแหน ‘ลูกของศัตรู’ ไหงดีเอ็นเอถึงได้เหมือนเขาเปี๊ยบ!
‘ลูกของเรา…ชื่ออะไร’ ติรยานิ่งเงียบ ไม่ยอมตอบคำถาม จนธามต้องถามซ้ำ ‘แกชื่ออะไร’ ‘คุณถามถึงใคร’ ‘ลูก…’ หญิงสาวถลึงตาใส่ ขณะที่ชายหนุ่มสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ อย่างยอมรับ…แล้วเปลี่ยนคำเรียกขานลูกตัวเอง ‘ยายหนูชื่ออะไร’ ‘พริมโรส…เรียกโรสก็ได้ค่ะ’ ‘โรสหรือ โรสของพ่อ’
การบังคับแต่งงาน ที่ไม่มีการทะเลาะ อยู่อย่างสงบ เมื่อครบสัญญาก็แยกย้ายจากกันด้วยดี แต่หลังหย่าไป 2 ปี เขาก็พบอดีตภรรยาพร้อมกับเด็กที่หน้าเหมือนเขาราวกับแกะ
ทะเบียนสมรสไร้รักสร้างรอยช้ำจารลึกในใจของ ‘พัดชาพลอย’ ความเกลียดชังที่ผู้เป็นสามีมอบให้ซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนถึงขีดสุดของความอดทน เธอจึงหนีไปโดยที่เขาไม่รู้ว่ามีอีกหนึ่งชีวิตอยู่ในท้องของภรรยาที่เขาเกลียด! “อย่าคิดว่าจะใช้ใจแลกใจเพราะสำหรับพี่มีผู้หญิงมาถอดเสื้อผ้ายั่วอยู่ตรงหน้า
“คุณมีอะไรกับฉันไปแล้ว จะปล่อยเราแม่ลูกไปได้หรือยังคะ” “จิ๊บ” คราวนี้ปรินทร์โกรธขึ้นมาจริง ๆ เสียแล้ว “พี่รู้ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมา พี่เป็นคนผิดคนเดียวและพี่ก็ยอมรับมัน แต่ทำไมจิ๊บถึงพูดแบบนี้ จิ๊บคิดว่าพี่เลวขนาดว่าเอาลูกมาเป็นเครื่องต่อรองเพื่อให้ได้นอนกับจิ๊บอย่างงั้นเหรอ”
“ปิดฉันมาได้ตั้งห้าปีนะที่รัก ทำไมท้องถึงไม่บอกฉันอดทนเลี้ยงลูกมาคนเดียวได้ยังไง ใช่อยู่ที่ฉันยังไม่อยากมีใคร ไม่อยากหยุดที่ใครเพราะฉันมันเจ้าชู้ กินไม่เลือกแต่ความรับผิดชอบในตัวฉันมันมีเต็มร้อย เธอบอกว่าเธอพลาดที่ท้องแก้มใส งั้นฉันก็คงพลาดที่หลงเธอจนลืมใส่ถุงยาง เรื่องนี้ถ้าคนที่ผิดและต้องรับผิดชอบจริง ๆ
“ยอมรับความจริงเถอะว่าคุณเสียผู้หญิงคนนี้แล้ว” “ไม่ยอม ! ปายเป็นของผม ลูกในท้องก็ของผม อย่าคิดว่าจะยอมแพ้เพราะแหวนวงเดียวสิ…มันก็แค่แหวน !” …เขาต้องได้เธอคืนเท่านั้น ไม่มีทางยอมเป็นคุณพ่อเลี้ยงเดี่ยวไปจนตลอดชีวิต “คุณมันบ้าไปแล้ว อยากเอาชนะจนไม่ยอมรับความจริง”
หลังจากผ่านค่ำคืนที่แสนวิเศษร่วมกัน นอกจากนางจะหนีหายไปจากชีวิตของตนแล้ว เมื่อ ‘ป่ายเทียนหยู’ องค์ชายรองของแคว้นป่าย ได้มีโอกาสพบหน้านางอีกครั้ง กลับพบว่านางไม่อาจจดจำตนได้แม้แต่น้อย นอกจากนี้นางยังมีบุรุษหนึ่งที่คอยยืนเคียงข้างนางอยู่ด้วยเช่นกัน แต่จะให้ปล่อยนางไปนะหรือ? ไม่มีทาง!
ธรรมราช…คือ คนไร้หัวใจ ปาริชาติ…คือ คนที่ทำให้ ‘เขา’ มีหัวใจ น้องปาล์ม…คือ หัวใจของคนทั้งคู่ ‘คนไม่มีหัวใจ’…เป็นคำพูดที่ได้ยินบ่อย จนแม้แต่ตัวเขาเองยังเชื่อแบบนั้น แต่…โชคชะตาเล่นตลก ทำให้เขาได้เจอกับผู้หญิงที่เคยหักหลังตนมาแล้วครั้งหนึ่ง คิดว่าลืมเธอไปแล้วแต่มันไม่จริงเลย