แค่ขโมยศิลามิติธาตุมาทำช่องเก็บของ ถึงกลับถูกตาแก่ในสมาคมเวทมนตร์สาปให้ตายวิญญาณสลายล่องลอยไปไหนไม่รู้ พอรู้สึกตัวอีกทีก็มาอยู่ในร่างสาวสวยไร้พลังปราณไม่พอ ยังถูกขืนใจจนท้องแถมเป็นซาลาเปาแฝดสามคนในวัยสามขวบกว่ามาให้นางเลี้ยงอีก แต่ด้วยสายใยแม่ลูกที่ผูกกัน ทำให้นางต้องเลี้ยงดู
เมื่อ Single Dad กับ Single Mom มาพบกันที่ … โรงเรียนอนุบาลผลิรัก “คุณนนท์ไม่กลัว…คนอื่นเข้าใจผิดเหรอคะ” “เข้าใจผิดว่า…” ชานนท์ถามทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าเธอหมายถึงอะไร โธ่ … เขาผ่านร้อนผ่านหนาวผ่านฝนมามากกว่าเธอตั้งสิบแปดรอบ มีหรือจะอ่านความคิดเธอไม่ออก “ก็…อย่างที่พวกผู้ปกครองชอบพูดกันน่ะค่ะ”
สำหรับเขา นางบำเรออย่างเธออาจจะหมดหน้าที่ แต่สำหรับเธอ หน้าที่นั้นยังมีต่อ เพราะสิ่งที่เขาให้ติดตัวมามีค่ามากกว่าอะไรทั้งหมดบนโลกใบนี้ เลือดเนื้อเชื้อไขของเขาเอง
ต่อให้เจ็บสุดใจ ตวิษาก็ไม่มีสิทธิ์วิงวอนร้องขอให้อัจฉริยะอยู่ต่อ เพราะเธอคือผู้หญิงสารเลวที่ทำลายอนาคตของเขา ทำให้เขาไม่มีโอกาสแม้แต่จะไปกราบศพมารดา ทว่าต่อให้ถูกเขาชิงชังรังเกียจเพียงใด เธอก็ขอเก็บเศษเสี้ยวความทรงจำและชีวิตน้อยๆ ที่เกิดจากความสัมพันธ์อันแสนสั้นนั้นไว้เป็นตัวแทนของเขา…
นางคืออดีตจอมยุทธ์หญิงฝีมือฉกาจ ในร่างหญิงสาวอ่อนแอไร้ค่า เขาคือองค์รัชทายาทหนุ่มรูปงาม ในคราบชายอัปลักษณ์ การแต่งงานเกิดขึ้นที่ริมธาร ความเร่าร้อนในค่ำคืนหนึ่งคือจุดเริ่มต้นของทุกอย่าง
“อย่าได้คิดพาลูกหนีไปจากผมอีก ไม่อย่างนั้นเราเห็นดีกันแน่” เขาพูดเหมือนหยันแต่อันที่จริงเขาโกรธจะแทบกระอัก เธอไม่คิดว่าจะเจอเขา คิดว่าจะกลับไทยเงียบๆ แต่เพียงแค่มาวันที่สองเท่านั้น ลูกที่เธอเก็บซ่อนไว้สุดความสามารถกลับต้องมาเจอพ่อของแกโดยบังเอิญ ปัญหาใหญ่คงต้องตามมาอย่างไม่ต้องคาดเดา
เขาคือจักรพรรดิอำมหิตที่เคยลั่นวาจาว่าไม่ต้องการมีทั้งลูกและภรรยา ส่วนนางคือสตรีในวังหลังที่ไม่ปรารถนาจะมีลูกกับบุรุษโหดเหี้ยมเช่นเขา เมื่อพบว่าตัวเองตั้งครรภ์ทั้งที่พยายามป้องกันทุกวิถีทางแล้ว นางจึงต้องพยายามหนีเอาตัวรอดจากเขาที่อาจฆ่าลูกของนางได้ทุกเมื่อ ทว่าเขากลับไม่ยอมปล่อยให้นางหนีรอดไปได้
ค่ำคืนแรกของปารมิตาและปรินทร์เกิดจากความริษยาของเพื่อน มันคือตราบาป และยังสร้างโซ่เวรีคล้องเธอกับปรินทร์เข้าด้วยกัน ทั้งที่สองครอบครัวเป็นศัตรูทางธุรกิจกันมาหลายรุ่น… หากโซ่เวรีนี้เอง ที่จะทำทั้งสองกลับมารักกัน และฝ่าฝันอุปสรรคไปด้วยกัน
อวัสดากำลังต้องการใช้เงิน การชอปปิงรอลูกเลิกเรียน จึงจบลงแค่ฝากแหวนแต่งงานสองวงชุบทองขาวให้เงาวิ้ง เฮ้อ นิ้วว่างๆ นี่ไม่ชินเอาซะเลย ปวัฒน์เห็นนิ้วนางของหล่อนว่างเปล่าก็ขมวดคิ้ว “แหวนไปไหน” ผู้ชายไม่หนุ่มแน่นกระซิบข้างแก้ม “อยู่ที่ร้าน” “อ๋อ เอาไปจำนำ?” ปวัฒน์พูดแหย่ “เอาไปชุบ!”
อาจารย์ที่ดีย่อมไม่เคี้ยวลูกศิษย์ตัวเองอยู่แล้ว แต่ในเมื่อเคี้ยวไปแล้ว…เขาจะทำอะไรได้ “เหรอ…แล้วจะให้ลูกบอกคนอื่นว่าพ่อทำงานอะไรดี” “บอกว่าเป็นครูแล้วกัน” “แล้วถ้าคนอื่นถามว่าสอนอะไร” “พ่อเป็นครูสอนหมอ จบมั้ย”
เพราะรักจึงมิอาจปล่อย แม้ว่าเจ้าจะลืมเลือน เพราะรู้จึงต้องกระทำ แม้ว่าเจ้าอาจต้องเจ็บ ความรักแม้หวานล้ำ ทว่าแฝงไปด้วยความเจ็บปวด หนึ่งบุรุษสูงศักดิ์ หนึ่งสตรีต่ำต้อย เมื่อวาสนานำพาให้พานพบ จุดจบคือเช่นไรมิมีใครรู้ สิ่งที่เขาต้องการคือนาง สิ่งที่นางต้องการคือหลุดพ้นจากพันธนาการแห่งชนชั้น
เมื่อคู่อริริอ่านเปลี่ยนแผนตบตีเป็นตลบกระโปรงคลุกวงใน กามเทพตัวเล็กจึงถือโอกาสยึดครองพื้นที่และผูกด้ายแดงเชื่อมโยงพวกเขาด้วยงานวิวาห์ “มึงเคยได้ยินไหมลูกแมวน้อย ลูกน่ะยังต้องได้รับการต่อแขนต่อขาจากพ่อเพื่อให้แกเกิดมาสมบูรณ์แข็งแรง ไหนๆ คืนนี้มึงกับกูก็แต่งงานกันแล้ว เรามาต่อแขนต่อขาให้ลูกกันเถอะ”
จากปี 2548 สู่ปี 2563 จากสาวโสดเปี่ยมเสน่ห์ (ใช่เหรออออ) สู่คุณแม่ลูกอ่อนที่สามีไม่รัก!!! “คุณรู้อะไรไหมกีรติ” “รตีค่ะ” เธอรีบแก้คำให้ถูก “อืม…รตี” ตรัยคุณกระตุกยิ้มมุมปากเล็กน้อย “คุณเป็นใครกันแน่” เอาอีกแล้ว อย่าบอกนะว่าเขาเห็นวิญญาณเธอซ้อนทับอยู่บนตัวกีรติเหมือนที่วรัมพรเห็น