พระเอกแก่กว่านางเอก (โคแก่)

หม่อมหลวงรักษ์ วงศ์บุษบา ชื่อนี้เป็นที่หมายปองของสาวน้อยสาวใหญ่ในแวดวงสังคม ทว่าราชนิกุลหนุ่มหล่อกลับไม่สนใจสาวใด นอกจากทำงานและดูแลเจ้านายขนฟูตัวอ้วน กระทั่งได้เจอกับเพื่อนใหม่ของเจ้านาย “งื้อออ~~~ น่ารักจัง ชื่ออะไรคะ” รักษ์ไม่รู้ว่าชอบแอบมองช้องนางคุยกับเจ้านายของตัวเองตั้งแต่เมื่อไหร่

เธอถูกเลี้ยงมาเพื่อเป็นของเขา แต่เขากลับไม่ใช่ของใคร “ไม่ต้องหวงตัวกับฉัน แค่ฉันคนเดียว” เขา… คุณใหญ่ ธนาธิป นักธุรกิจหนุ่มเจ้าเสน่ห์ที่มีสาวควงแขนแต่ไม่ใช่แฟนสักคน เธอ… หนูนิด ขนิษฐา เด็กกำพร้าที่แม่ของเขาเมตตารับเลี้ยงไว้เป็นลูกสาวบุญธรรม เขาอายุมากกว่าเธอถึงสิบหกปี

ใครๆ ก็บอกเขาคือเอลฟ์แห่งวิศวฯ เครื่องกล เอลฟ์มีดีที่หน้าตาจริงไหม อันนั้นเขาไม่รู้ แต่ที่แน่ๆ คำว่าเอลฟ์เหมาะกับหน้าตากึ่งหล่อกึ่งสวยของอาทิตย์เท่านั้น เพราะอย่างอื่นเขาไม่เหมือนเอลฟ์ตัวละครกึ่งเทพกึ่งคนนี้สักนิด นิสัยเขาของดันเหมือนอสุรกายในนิทานหลอกเด็กก่อนนอนเสียมากกว่า

ความรักสำหรับคุณคืออะไร สำหรับพายุ รักก็คือการฆ่าตัวตายทางอ้อม จะเดินก็เดินต่อไปไม่ได้ จะถอยที่รออยู่ก็คือหุบเห่วลึก วิธีแก้ไขคงมีเพียงทางเดียว หนามหยอกเอาหนามบ่ง …ดันทุรังรักต่อไปจนกว่าหัวใจดวงนี้จะแหลกเหลว บุญรักษารักพายุนะ แต่รักของเธออาจไม่เหมือนรักของเขา หรือที่จริงแล้วมันเหมือน

ม่านเมฆ ตินานนท์ ได้รับมอบหมายให้รักษาผู้ป่วยพิเศษคนหนึ่ง ซึ่งตลอดชีวิตการเป็นหมอ เขาเจอคนไข้มาหลากหลายรูปแบบ แต่เขาไม่เคยเจอคนไข้ประเภทนี้มาก่อน… เธอถูกจัดอยู่ในหมวดที่ชายหนุ่มไม่สามารถรับมือได้เลย ไม่ใช่หมอหนุ่มรับมือกับหญิงสาวไม่ได้ แต่เขารับมือกับความรู้สึกของตัวเองไม่ได้ต่างหาก

ใครจะเชื่อล่ะว่า ผู้ชายอย่างมาร์ค หรือหวางลู่เจ๋อจะถูกโจรกระจอกไล่บี้จนตกที่นั่งลำบาก นอกจากจะกลิ้งตกเขาเลียนแบบลูกข่างทั้งๆ ที่โคตรเมาแล้ว แขนของชายหนุ่มยังหัก ส่วนขาดันไปติดกับซอกต้นไม้จนมันแพลง ท้ายที่สุดแล้วเขายังถูกหมูโง่ๆ ตัวหนึ่งชนจนหัวฟาดพื้นแล้วสลบไป…พอเขาได้สติกลับคืนมา มาร์คจึงได้พบกับเธอ

เขาเป็นผู้ชาย เธอเป็นผู้หญิง – ถูกต้อง เขาโตกว่า เธอเด็กกว่า – ถูกต้อง เขารักเธอ เธอรักเขา – ยิ่งกว่าถูกต้อง นี่เป็นเรื่องราว(รักๆ) ของเจมส์ เสือหนุ่มนักผลิตเกม และหญิงสาวตัวน้อยๆ ที่เข้ามามีอิทธิพลกับหัวใจ และร่างกายของนักรักเจ้าเล่ห์

เมื่อแหวนทองโบราณลวดลายงดงามวิจิตรที่ได้รับมาจากมารดา ไม่ใช่แหวนธรรมดาของทวดอย่างที่เข้าใจ แถมเจ้าของ (เดิม) เรือนไม้หลังงามที่เพิ่งได้ครอบครองเป็นเจ้าของ ยังปรากฏตัวพร้อมกับยื่นบัตร ‘มิตรภาพ’ มาให้ นายแพทย์อคิราห์ เอกอนันต์ตระกุล ก็ถึงกับพูดไม่ออก

โคแก่ชอบกินหญ้าอ่อน เขาเคยได้ยินสุภาษิตนี้ แต่ไม่คิดว่าจะเกิดกับตัวเอง กระทั่งได้เจอสาวน้อยวัยทีน จันทร์เจษลิน สุริวงศ์ภักดี จากวันนั้นเขาก็บอกกับตัวเอง อายุห่าง 15 ปี ไม่ใช่ปัญหา ระยะทาง กรุงเทพ-บอสตัน ก็ไม่ไกลเกินไปหรอก ส่วนสถานะ ม่ายลูกติด ก็ไม่ใช่อุปสรรค เพราะ ‘รัก’ คำนี้ยังน้อยไปมาก

เมื่อโชคชะตาพัดพา นำสาวเมืองดอกคูนไปพบกับหนุ่มเมืองกรุงไกลถึงนิวยอร์ก โดยมี เงิน กับ เซ็กซ์ เป็นข้อแลกเปลี่ยนตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอหน้า สำหรับ องศา เครือวัลย์ นั่นคือจุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์ แต่สำหรับ ค้ำคูณ นั่นคือความทรงจำที่ต้องลืมให้เร็วที่สุด ทว่า โชคชะตาเหมือนจะไม่เข้าข้าง เธอจึงได้เจอกับเขาอีก

ก่อนนั้น…มีเธออยู่ข้างกายแต่ไม่เคยเห็นคุณค่า ตอนนี้…เธอจากมาแสนไกลแต่ทำไมในใจกลับโหยหา… ยิ่งเมื่อได้รู้ว่าเธอมีเลือดเนื้อเชื้อไขของตัวเองติดท้องมา เขาจึงต้องยอมแหกทุกกฎกติกาเพื่อให้ได้เธอมาครอบครอง…

อะไรจะเกิดขึ้น…เมื่อนักศึกษาวัยใส ต้องกลายมาเป็น “ภรรยาปลอมๆ” ของเจ้าพ่อมาเฟียจอมโหด สิ่งที่เธอต้องซ่อนไว้ไม่ใช่แค่เพียง “ความรัก” แต่ยังมี “ความลับ” ที่เขาจะไม่มีวันล่วงรู้ “ค่าจ้างหนึ่งล้านบาทแลกกับการขาดอิสรภาพเพียงหนึ่งเดือน ฉันว่ามันคุ้มเสียยิ่งกว่าคุ้ม เธอคิดเหมือนกันรึเปล่า ดุจตะวัน”

“ความสัมพันธ์ชั่วข้ามคืน” ไม่ใช่สิ่งแปลกใหม่สำหรับราชสีห์หนุ่มเช่นเขา แต่สำหรับเธอ…มันคือตราบาปที่กัดกินหัวใจ ไม่มีทางที่จะลบเลือนไปได้แม้สักวินาที จนเมื่อสวรรค์ชักพาหรือฟ้าเล่นตลกก็ไม่อาจรู้ได้ เธอหนีเขาแทบเป็นแทบตาย แต่สุดท้ายกลับต้องมาติดอยู่ในอ้อมกอดนี้ไปตลอดกาล…

เมื่อผู้เป็นมารดาส่งเขามาดัดนิสัยที่ “ไร่อิงฟ้า” ของเพื่อนสนิท อดีตซาตานร้ายเลยกลายเป็นสุภาพบุรุษรสหวาน ชนิดที่ “น้ำตาล” ยังต้องเรียก “ลุง” “อื้อ…พี่ภาคย์ ปล่อยหนูค่ะ เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า” เธอรีบดันเขาออกก่อนที่เขาจะถอดเสื้อเธอออกไปอย่างเอาแต่ใจ “คิดถึงเมีย หิวเมีย” เขาบอกเสียงกระเส่า

พบกันครั้งแรก…เขาขอซื้อเธอไปนอนด้วยแล้วก็ได้รับคำตอบเป็นกาแฟร้อนๆ ที่สาดมากลางอก พบกันครั้งที่สอง…เธอถูกวางยาและเขาก็ลากเธอขึ้นเตียงได้สำเร็จ พบกันครั้งที่สาม…เธอช่วยชีวิตเขาเอาไว้จากศัตรู ความรักที่เริ่มจากความเกลียดชังแต่กลับหวานล้ำไปถึงหัวใจ…