พระเอกแก่กว่านางเอก (โคแก่)

ในวันที่หัวใจดวงน้อยต้องเจ็บปวดด้วยความเปลี่ยวเหงา “ลลินา” สาวน้อยวัยสิบแปดก็ได้พบกับชายหนุ่มแปลกหน้าโดยบังเอิญ แต่เขานั้นนอกจากจะทั้งขี้โมโหและหงุดหงิดง่ายแล้วยังไม่มีทีท่าว่าจะสนใจเธอสักนิด ทั้งที่เธอเป็นคนช่วยชีวิตเขาไว้แท้ๆ แล้วเรื่องอะไรเธอจะยอมแพ้ สาวน้อยจึงตามติดหวังจะเอาชนะ

“อยากกลับบ้านก็บอกที่อยู่มาสิ หมอจะไปส่ง” เขาแกะท่อนแขนเล็กออกจากลำตัว พร้อมดันตัวเธอกลับไปนั่งที่เดิม เฟรย่ายู่ปากอย่างกระเง้ากระงอด เมื่อโดนชายหนุ่มปฏิเสธครั้งแล้วครั้งเล่า เธอเบ้ปากเรียกร้องความสนใจ ซึ่งก็เหมือนว่ามันจะได้ผล เพราะแวบหนึ่งเธอเห็นชานนท์หยุดนิ่งไป “ให้หนูกอดไม่ได้เหรอ~”

เธอ…เจ้าแม่รัตติกาล นักศึกษาสุดเฮี้ยว เขา…ดอกเตอร์ฌอห์น เพื่อนบ้านคนใหม่ผู้เลอโฉมเหลือล้ำในสามโลก เมื่อโชคชะตาฟ้าลิขิตให้เขาคนนั้น…เป็นอาจารย์ที่ปรึกษาของเธอคนนี้ ผู้ที่เปล่าเปลี่ยวเอกามายี่สิบกว่าปีจึงชักธงรบ ตะโกนข้ามรั้วบอกยอดชายแสนเย็นชา ภารกิจพิชิตใจคุณอาจารย์ เริ่มต้นขึ้นแล้ว ณ บัดนี้!

นิรัชชาเป็นเด็กในอุปการะของดนตร์และควรจะเป็นเช่นนั้นตลอดไป หากไม่ใช่เพราะความหื่นอันทะลุปรอทของเขาไม่ก็เพราะความขาว ความสาวสะพรั่งของเธอ ที่เป็นเหตุให้เขาต้องเลื่อนสถานะเธอขึ้นมาเป็นเด็กบนเตียง แต่เขาคือดนตร์ ชายผู้ไม่เคยคิดจะหยุดที่ผู้หญิงคนไหนง่ายๆ กับแค่เด็กที่เขาเลี้ยงมาจนโตน่ะหรือ

หลังหม่อมเจ้าเกศเกล้าผู้เป็นชายาถึงชีพิตักษัย พระองค์เจ้าพิพัฒนศักดิ์เเห่งราชสกุลอัศวภาคย์ไว้พระทัยประทานพระธิดาที่ทรงรักยิ่งให้แก่ สฤษดิ์ธา รังสรรค์ ชายหนุ่มสามัญชนผู้สืบสายเลือดจากราชสกุลรังสรรค์ โดยที่หม่อมเจ้าฉัตรเกล้า อัศวภาคย์ พระธิดาไม่รู้เลยว่า เบื้องหลังการแต่งงานครั้งนี้ เพราะบิดาต้องการพา

“ที่ผ่านมาอาพระนายคิดยังไงกับพายคะ” พระนายชะงักไปทันทีเมื่อได้ยินคำถามของเด็กสาว เขาเงยหน้ามองก็เห็นสายตาที่เปิดเผยความในใจออกมาจนหมด มือหนากำแน่นแล้วพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เรียบนิ่งตรงข้ามกับเสียงหัวใจของตัวเอง “คิดว่าเป็นหลานสาว เด็กในปกครอง ลูกสาวของผู้มีพระคุณ”

เธอ … จำยอมต้องแลกร่างกาย ส่วนเขา … ต้องการเพียง ‘ผ่อนคลาย’ และ ‘ครอบครอง’ เธอยินยอมมอบความสาวเพื่อต่อลมหายใจให้แก่ครอบครัวอันเป็นที่รัก ส่วนเขายอมยื่นมือเข้าช่วยเหลือ เพียงเพราะต้องการครอบครองม่านไหมอันผุดผ่อง ความเย้ายวนอย่างไร้เดียงสาของสาวน้อยในค่ำคืนแรกกระเทาะหัวใจหินผา

ผู้ชายวัย 28 ปีที่ต้องจดทะเบียนสมรสกับเด็กอายุ 17 ปี แม้อีก 2 วัน ก็จะอายุ 18 ปีแล้วก็เถอะ เขาควรจะค้านบ้างแต่ไม่เลย เขากลับทำตามความต้องการของน้าเธอทุกอย่าง ไม่มีงานแต่ง มีเพียงทะเบียนสมรส แต่นั่นก็เป็นบ่วงพันธนาการเธอกับเขาไว้ด้วยกัน

“ฉันตกลง ให้เธอมาทำงานที่นี่ เช้ามา เย็นกลับ” “ขอบคุณค่ะนาย” “แต่มีข้อแม้” กระแอมเบา ๆ เมื่อคิดได้ว่าไม่ควรยิ้มให้เธอนานเกินไป “คะ” “ห้ามแต่งตัวโป๊ ห้ามนุ่งสั้น ห้ามสายเดี่ยว ห้ามโนบรา และ” “นาย!” “ห้ามยั่วให้ฉันตบะแตกเด็ดขาดนะขวัญข้าว เรื่องนั้นมันต้องไม่เกิดขึ้นอีก”

‘นี่เป็นสัญญาปากเปล่า ไม่มีเอกสารเป็นหลักฐาน ผมไว้ใจคุณได้ใช่ไหม’ เขาควรถามคำถามนี้ก่อนจะโอนเงินให้เธอไม่ใช่หรือ… ‘แน่นอนค่ะ ตลอดเวลาหนึ่งปีนับจากวันนี้ ชีวิตปอเป็นของคุณจิณณ์ค่ะ’ ‘ไม่ต้องถึงขนาดนั้นก็ได้… แต่ถ้าได้ ก็ดี’ ทั้งคำพูดและรอยยิ้มของจิณณ์ทำให้หัวใจปอขวัญเต้นแรงขึ้น

“พรุ่งนี้เธอต้องพักผ่อนให้เต็มที่ นอนพักเยอะๆ ไม่ต้องเดินมาก อยากได้อะไรก็บอก เดี๋ยวฉันจัดการให้” “คุณเพชรจะอุทิศตัวเป็นทาสเมียเหรอคะ” เงยหน้าขึ้นถามพร้อมรอยยิ้มหวาน หน้าผากน้อยถูกเคาะเบาๆ ทันที มุกดาย่นจมูกใส่เจ้าของมเหงกก่อนจะคลี่ยิ้มกว้างกับคำตอบที่ได้ยิน